ทดลองอ่าน แม่ทัพใหญ่ผู้นี้คือสามีข้า บทที่ 9-บทที่ 10

หลี่ชีฉือยังไม่ทันได้พูดอะไร ชิวซวงที่ยืนอยู่ข้างรถม้าก็ร้องบอกก่อน “ท่านผู้บัญชาการโปรดอภัยด้วยเจ้าค่ะ บ่าวออกมาซื้อของแต่เช้าแล้วยังไม่กลับจวนเสียที นายหญิงเป็นห่วงจึงมาตาม เลยได้มาเจอท่านผู้บัญชาการเข้าที่นี่”

ได้ฟังดังนั้นฝูถิงก็ไม่ได้ถามอะไรอีก เพียงเอ่ยว่า “กลับไปก่อน”

หลี่ชีฉือพยักหน้า “ข้าก็กำลังจะกลับอยู่แล้ว”

ดูก็รู้ว่าวันนี้คงออกไปนอกเมืองไม่ได้ มีแต่ต้องกลับจวนเท่านั้น

ฝูถิงหันไปมองถนน ยามนี้ฝูงชนเนืองแน่น เบียดเสียดกันสับสนวุ่นวายจนฝุ่นตลบ น่ากลัวว่าหากไม่ให้หลัวเสี่ยวอี้นำกำลังพลไปคอยคุม ป่านนี้คงเกิดเหตุไปแล้ว

เสียงกลองยังดังรัวไม่หยุด เวลานี้ที่นี่ไม่ปลอดภัยอย่างยิ่ง

รถม้าของหลี่ชีฉือถูกเบียดจนไหลไปอยู่ตรงริมทาง สารถีกับชิวซวงที่เดินกลับมาติดแหง็กอยู่ตรงนั้นทั้งคู่ ได้แต่ชะเง้อคอมอง แต่เดินมาหานางไม่ได้

ขนาดหลัวเสี่ยวอี้ขี่ม้า กว่าจะเข้ามาถึงตัวได้ยังลำบากลำบนเต็มที “พี่สาม ให้พี่สะใภ้รีบกลับจวนเถิด ปะเหมาะเคราะห์ร้ายเกิดอะไรขึ้นจะแย่เอา”

ใครคนหนึ่งเซล้มจนเกือบชนหลี่ชีฉือ ฝูถิงยื่นแขนไปบังไว้ให้ ตวัดตัวลงจากหลังม้าแล้วส่งบังเหียนให้นางแทน “ขี่ม้ากลับไป”

ขี่ม้าคือวิธีที่เร็วที่สุดในยามนี้จริงๆ

หลี่ชีฉือรับบังเหียนมาถือ แต่กลับยืนนิ่งอยู่ตรงหน้าเขา “ข้าขึ้นม้าไม่ไหว”

“เอาเท้าเหยียบโกลนปีนขึ้นไปก็ได้แล้ว” เขาบอกนาง

นางรีบแย้ง “ก็ม้าท่านสูงเกินไป”

ฝูถิงรู้ว่านางบอบบาง จะต้องไม่เคยขี่ม้าเป็นแน่ ทว่าเสียงกลองบนกำแพงเมืองดังขึ้นอีกครั้งแล้ว เขาจึงเอามือรั้งเอวคอด อุ้มนางขึ้นหลังม้าอย่างไม่พูดพร่ำทำเพลง

ร่างอ้อนแอ้นนุ่มละมุนของหญิงสาวร่วงจากอ้อมแขนเขาไปอยู่บนหลังอาชา ก่อนที่เขาจะจับเท้านางเสียบเข้ากับโกลน

“ฮูหยินผู้บัญชาการกองทัพพิทักษ์อุดรจะขี่ม้าไม่เป็นได้อย่างไร” พูดจบเขาก็จับบังเหียนยัดใส่มือนางอีกครั้ง

หลี่ชีฉือรับไว้ นางกระตุกบังเหียน หนีบเข่าเข้ากับสีข้างม้าเบาๆ พลางเอ่ย “ก็ถูกของท่าน”

อาชาตัวงามที่อยู่ใต้ร่างเยาะย่างไปข้างหน้าสองสามก้าว

หญิงสาวหันกลับมา ยกมือขึ้นแหวกผืนแพรคลุมหมวกทอดสายตามองเขา

ฝูถิงยืนนิ่ง ตอนนี้เขาดูออกแล้วว่านางขี่ม้าเป็นชัดๆ

“พี่สาม” หลัวเสี่ยวอี้ร้องเรียกอยู่ไกลๆ

ผู้บัญชาการหนุ่มดึงสายตาออกจากแผ่นหลังบอบบาง แล้วหมุนตัวเดินไปหาอีกฝ่าย

ติดตามตอนต่อไปวันที่ 7 ก.พ. 65 เวลา 12.00 น.