ทดลองอ่าน ใกล้เกินรัก ชุด สุดท้ายก็เธอ บทที่ 4

พอพิมพ์เสร็จพิรุณรักษ์ก็รีบวางโทรศัพท์ทันที หัวใจของเธอเต้นรัวแรง ตื่นเต้นยิ่งกว่าตอนถูกครูเรียกให้ตอบคำถามเป็นร้อยเท่า ไม่แน่ใจว่ากี่วินาที แต่ระยะเวลามันสั้นมากๆ ข้อความจากอีกฝ่ายก็ตอบกลับมา

‘คุณมาที่ผับเหรอ นั่งโต๊ะไหน’

“กรี๊ด!”

พิรุณรักษ์กับชลชาติประสานเสียงกัน ขณะที่พีรวิทย์เองก็ตื่นเต้นไม่ต่างจากทั้งคู่

มาถึงขั้นนี้แล้วพิรุณรักษ์จึงพิมพ์เลขโต๊ะส่งกลับไป คิดว่าทุกอย่างจะจบเพียงแค่นั้น เขาเห็นเธอ…เธอเห็นเขา ได้เจอหน้ากันตัวเป็นๆ ในระยะไกล

แต่ไม่คิดเลย เพราะเพียงแค่ไม่กี่นาทีจากการสนทนาสั้นๆ คริสเตียนก็เดินมาถึงโต๊ะเธอโดยไม่ได้บอกกล่าวอะไร

“สวัสดีครับ”

การปรากฏตัวของชายหนุ่มทำให้ทุกคนอึ้งไป ต่างก็พูดอะไรไม่ออก คงมีเพียงพีรวิทย์ที่รู้สึกตัวขึ้นก่อนรีบกล่าวทักทายกลับไป

“สวัสดีครับ ตกใจหมดเลย”

“ตกใจผมเหรอ” เขากล่าวอย่างอารมณ์ดีพลางมองไปที่พิรุณรักษ์ซึ่งนั่งฝั่งตรงข้ามพอดี

สาบานเลยว่าเป็นครั้งแรกที่พิรุณรักษ์อยากจมหายไปในผืนธรณีจริงๆ เธออายจนไม่รู้จะทำหน้าอย่างไร มันเขินจนบอกไม่ถูกเลย

“คุณฝน สวัสดีครับ”

“เอ่อ…”

“จะไม่พูดอะไรหน่อยเหรอครับ” เขายิ้มมีเสน่ห์

“อ้อ! เอ่อ…สวัสดีค่ะ ฉันไม่ทันได้ตั้งตัว ไม่คิดว่าคุณจะมาที่โต๊ะ”

“มาสิครับ เราคุยกันแล้วนี่ ถือว่าเรารู้จักกันแล้ว”

“แค่วันเดียวเองนะคะ”

“แค่นาทีเดียวก็ถือว่ารู้จักครับ” เขายิ้มจนเห็นฟันขาวเรียงกันเป็นระเบียบ ดวงตายิบหยี

พิรุณรักษ์ประหม่าอย่างที่สุด ไม่รู้จะเอามือไม้ไปไว้ตรงไหน ซ้ำขนยังลุกเกรียวไปทั้งตัวจนต้องยกมือลูบท้ายทอย ท่าทีของเธอดูไม่เจนจัดเป็นสาวใจกล้าอย่างที่คิดว่าจะเป็นเลย

น่าอายชะมัด…

“ผมต้องขึ้นเล่นอีกเบรกนึง ถ้าไม่รีบกลับ เดี๋ยวเสร็จจะลงมานั่งด้วยนะ”

“ไม่รีบเลยครับ” พีรวิทย์รีบตอบแทนเพื่อนรุ่นน้อง

นักร้องหนุ่มพยักหน้าแล้วหมุนตัวเดินหายไปข้างหลังเวที พิรุณรักษ์เห็นว่าทุกก้าวที่เขาเดินไปนั้นมีสายตาหลายคู่มองตามไปตลอดเวลา

เขามีออร่าพุ่งกระจายมากจริงๆ

“เจ๊!” เธอเขย่าแขนชลชาติ อยากจะกรี๊ดออกมาสักทีให้หายจากอาการที่เป็นอยู่ ทั้งตื่นเต้น ทั้งดีใจ ทั้งประหม่าปะปนกันไปหมด