ทดลองอ่าน ให้เสียงของคุณโอบกอดผม บทที่ 1

เสียงพูดของเธอถูกลมพัดลอยหายไปจึงไม่รู้เหมือนกันว่าเขาจะได้ยินไหม กู้ชิงไหวชำเลืองมองมือของตัวเองที่ถูกเมินข้ามไปก่อนยิ้มแล้วชักมือเก็บกลับมาอย่างจนใจ “ขึ้นไปกันก่อนเถอะครับ”

กู้ชิงไหวกลับตัวแล้วออกเดินไปทันที ก้าวเดินของเขานั้นทั้งยาวและรวดเร็ว หลินเซินไร้ทางเลือกได้แต่รีบไล่ตามไป ในตอนที่เดินขึ้นบันได ขาตั้งวาดภาพก็ถูกวางลงบนพื้นแล้ว

กู้ชิงไหวนั่งยองๆ ลงตรงหน้าเด็กชายอายุประมาณสี่ห้าขวบและกำลังยื่นลูกโป่งไปให้ “ถือไว้ให้ดีล่ะ ครั้งหน้าอย่าให้โดนลมพัดไปอีกนะครับ”

ข้างๆ เด็กชายยังมีหญิงสาวอายุน้อยคนหนึ่งยืนอยู่ด้วย เมื่อเห็นหลินเซินมองมาก็ส่งยิ้มน้อยๆ ให้เธออย่างมีมารยาท หลินเซินหลบสายตาและพยักหน้าน้อยๆ แทนการทักทาย ก่อนจะยกขาตั้งวาดภาพขึ้นมาเตรียมจากไป ทว่าเพิ่งเดินไปได้ไม่กี่ก้าว เสียงสดใสของเด็กชายก็ลอยตามลมมาเข้าหูเธอ

“ครับผม! ปะป๋าสุดยอดไปเลย วิ่งเร็วกว่าลมอีก”

“แน่นอนอยู่แล้ว ปะป๋าเป็นยอดมนุษย์นี่นา”

หลินเซินชะงักฝีเท้า หันหน้ากลับไปมองภาพครอบครัวสุขสันต์พ่อแม่ลูกอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา พวกเขารู้ไหมว่าผู้ชายคนนี้ไม่ได้มีเธอแค่คนเดียว และไม่ได้มีลูกแค่คนเดียว ชั่วพริบตาหนึ่งเธอแทบจะทนไม่ไหว อยากจะพุ่งเข้าไปประกาศความจริง

เสียงฟ้าร้องดังขึ้นเหนือศีรษะ ฝนเม็ดใหญ่ตกลงมากระทบผิว ขาข้างที่กำลังจะก้าวออกไปถูกชักกลับมาอีกครั้ง ภาพครอบครัวแสนสุขค่อยๆ เดินห่างออกไปไกลมากขึ้นเรื่อยๆ ท่ามกลางสายฝน มีแค่เสียงหัวเราะเหลือทิ้งเอาไว้

รอบนี้ฝนตกลงมาอย่างหนัก สวนสาธารณะถัวเจียงนั้นตั้งอยู่ริมแม่น้ำ ทำให้ไม่สามารถเรียกรถได้ในช่วงเวลาสั้นๆ หลินเซินเดินอยู่บนฟุตปาธใต้ร่มไม้กลางฝนที่ตกลงมาอย่างหนัก

เพิ่งเดินไปได้ไม่ไกลที่ด้านหลังก็มีเสียงแตรดังขึ้น รถสีดำคันหนึ่งหยุดจอดข้างๆ เธอ กระจกรถถูกลดลงมาเผยให้เห็นใบหน้ายิ้มแย้มของกู้ชิงไหว “อยากให้ผมช่วยไหมครับ”

ต่อหน้าภรรยาของตัวเองเขายังมาสนใจผู้หญิงอื่นแบบนี้ได้อีกงั้นเหรอ หรือเพราะทำมาจนเคยตัว?

สองแม่ลูกคู่นั้นนั่งอยู่ด้านหลังกำลังพูดคุยยิ้มแย้มกัน หลินเซินไม่แม้แต่จะหันหน้าไปมอง สายตามองดูสายฝนตรงหน้าอย่างเรียบเฉย น้ำเสียงเมื่อดังผ่านหยาดฝนจึงฟังดูเย็นชาไม่น้อย “ไม่ต้องค่ะ”

เมื่อพูดจบหลินเซินก็เร่งฝีเท้าเดินจากไปทันที

สายลมพัดหอบฝนเม็ดใหญ่เข้าไปในรถ ทำให้ที่นั่งเปียกไปครึ่งซีก ภายในรถกู้ชิงไหวมองดูเงาร่างของหญิงสาวที่รีบร้อนจากไปก่อนยิ้มออกมาด้วยความจนใจ