ทดลองอ่าน ให้เสียงของคุณโอบกอดผม บทที่ 1

ช่วงมื้อเย็นหลินเซินได้รับอีเมลจากซ่งเซียวหาน เขาถามเธอว่าอีกสามวันให้หลังจะส่งผลงานที่เหลือไปได้ไหม

มีข่าวลือว่ากันว่าซ่งเซียวหานนั้นหวงแหนคำพูดประหนึ่งทองคำ เขาแทบจะไม่ใช้โทรศัพท์ และในชีวิตประจำวันการทำงานไม่ว่าจะเรื่องเล็กหรือเรื่องใหญ่ต่างก็จัดการผ่านอีเมลทั้งหมด ปกติหลินเซินเองก็เล่นโซเซียลน้อยมาก แต่เพราะผู้ช่วยสวมแว่นคนนั้นเตือนขึ้นมาเธอถึงได้ไปสมัครอีเมลไว้อันหนึ่ง เพื่อเอาไว้ใช้ติดต่อสื่อสารในการทำงานกับซ่งเซียวหานโดยเฉพาะ

เธอจึงตอบกลับไปว่าได้ แล้วทางนั้นก็ตอบกลับมาอย่างรวดเร็วอย่างสั้นๆ ว่า

‘จะรอคอยผลงาน’

เมิ่งสืออวี่อยู่ถึงช่วงดึกที่อุณหภูมิลดลงแล้วจึงกลับไป แต่ก่อนกลับก็ยังไม่ลืมกำชับว่า “โปรแกรมคู่รักหนึ่งสัปดาห์อันนั้นจะเริ่มทำกิจกรรมในวันพรุ่งนี้ เธอจะต้องตั้งใจเข้าร่วมดีๆ นะ ห้ามทำแบบขอไปที เข้าใจไหม”

หลินเซินพยักหน้าอย่างไร้ทางเลือก

วันรุ่งขึ้นเธอมีเจตนาที่จะทำเป็นลืมเรื่องนี้ไป แต่โปรแกรมที่ดาวน์โหลดลงมาเรียบร้อยแล้วกลับเริ่มทำงานเองเมื่อถึงเวลา เสียงเพลงภาษาอังกฤษซึ่งมีท่วงทำนองผ่อนคลายดังขึ้นผ่านลำโพงตัวเล็กๆ ล่องลอยอยู่ในห้องซึ่งถูกอากาศเย็นจากเครื่องปรับอากาศปกคลุมอยู่

คาดไม่ถึงว่าเพลงเพลงนี้จะเป็นเพลงประกอบภาพยนตร์ที่เธอเคยชอบดู เรื่องนี้ช่วยขจัดความรู้สึกตื่นเต้นของหลินเซินไปได้ไม่น้อย ในตอนที่เธอเดินไปตรงหน้าคอมพิวเตอร์ บนหน้าจอก็แสดงให้เห็นภาพผืนป่าสีเขียวผืนหนึ่ง ตรงสุดปลายถนนสายเล็กนั้นเต็มไปด้วยใบไม้แห้งร่วงหล่นและภาพประตูซึ่งปกคลุมด้วยแสงสีขาว จากนั้นก็มีข้อความจากระบบปรากฏขึ้นว่า

‘ด้านหลังประตูบานนี้มีคนที่จับคู่กับคุณอยู่ จะเข้าไปหรือไม่’

ต้องยอมรับว่าผู้จัดทำได้ทุ่มเทความคิดไปกับโปรแกรมนี้จริงๆ เพราะไม่ว่าจะดูจากการออกแบบฉากหรือตัวละครต่างๆ ล้วนพิถีพิถันประณีตอย่างมาก สไตล์ที่ลึกลับเพ้อฝันแบบนี้ยิ่งดึงดูดสายตาได้ง่าย

เธอได้ยินเมิ่งสืออวี่บอกไว้ว่าตอนที่ผู้จัดทำสร้างโปรแกรมนี้ขึ้นมาก็ได้จ้างเมิ่งสืออวี่ไปเข้าร่วมให้คำแนะนำด้วย การออกแบบหลายๆ อย่างจึงมีปัจจัยชักนำทางจิตวิทยาอยู่ การจะทำให้มันกลายมาเป็นโปรแกรมจับคู่ที่ได้รับความนิยมมากที่สุดในตอนนี้ได้ก็ย่อมต้องหาจุดที่โดดเด่นไปกว่าของคนอื่น

หลังผ่านขั้นตอนต่างๆ ของระบบมาแล้ว ในที่สุดหลินเซินก็ประสบความสำเร็จในการจับคู่ เธอหลงคิดว่าจะได้รับการ์ดแนะนำตัวของอีกฝ่าย แต่คิดไม่ถึงว่าระบบจะสร้างห้องสนทนาขึ้นมาห้องหนึ่งแล้วจับเธอกับอีกฝ่ายโยนเข้าไปในห้องแบบตรงๆ เลย

เสียงไพเราะอ่อนหวานของผู้หญิงในลำโพงกำลังพูดขึ้นว่า ‘ภารกิจวันแรกของคู่รักหนึ่งสัปดาห์…ทำความรู้จักกัน หวังว่าพวกคุณจะใช้เวลาด้วยกันอย่างมีความสุขนะคะ’

หลินเซินถอนหายใจพลางกุมขมับ

มีหน้าจอเล็กๆ ขึ้นเตือนให้เธอแลกชื่อเรียกกันกับอีกฝ่าย หลินเซินใส่คำว่า ‘พบกวางในป่าลึก’ ลงไป สามวินาทีให้หลังก็ได้รับคำตอบจากอีกฝ่ายมาว่า ‘แมลงเม่า’

แมลงเม่าเป็นสัตว์ชนิดหนึ่งที่หลินเซินชอบมาก เกิดมาตอนดวงอาทิตย์ขึ้น ตายลงหลังดวงอาทิตย์ตก เปล่งประกายสีสันตลอดชีวิตภายในวันเดียว ทั้งเศร้าและงดงาม อีกฝ่ายตั้งชื่อนี้ก็คาดว่าคงจะชื่นชมสภาพชีวิตแบบนี้เหมือนกับเธอสินะ

หน้าจอเล็กๆ กะพริบแสงอีกครั้งเตือนให้เธอกรอกอายุลงไป เธอจึงส่งไปว่า ‘ยี่สิบห้า’ ขณะเดียวกันก็ได้รับคำตอบจากอีกฝ่ายมาว่า ‘ยี่สิบแปด’

ผู้ชายอายุยี่สิบแปดปีส่วนใหญ่มักจะแต่งงานมีลูกกันไปหมดแล้ว ใครที่ยังไม่แต่งงานก็คงกำลังทุ่มเทกับหน้าที่การงานกันทั้งสิ้น เป็นช่วงอายุที่กำลังจะตั้งตัวได้และมั่นคง แต่นี่กลับยังมาใช้โปรแกรมที่น่าจะมีแต่คนอายุน้อยสนใจแบบนี้อยู่อีกเหรอ