ทดลองอ่าน ให้เสียงของคุณโอบกอดผม บทที่ 1

รถมาถึงอย่างรวดเร็ว รปภ. ช่วยหลินเซินขนรูปภาพขึ้นไปบนรถ ในตอนที่รถสตาร์ตเครื่อง รปภ. ก็ยังเกาะกระจกรถแล้วเอ่ยปลอบหลินเซินว่า “ไม่เป็นไรนะครับ! คุณหลิน ค่าผิดสัญญาเองก็ไม่น้อย นับดูแล้วคุณยังได้กำไรด้วยซ้ำ”

จนกระทั่งกลับมาถึงบ้านหลินเซินก็ยังไม่ได้พูดอะไรสักคำ ห้องวาดภาพที่ตอนแรกว่างเปล่าถูกเติมจนเต็มอย่างกะทันหัน ทำให้มองดูแน่นแออัดเป็นพิเศษ เธอนั่งยองๆ ลงกับพื้น เลือกรูปภาพที่เสียหายไปแล้วออกมาพลางถอนหายใจเบาๆ

ในตอนที่เดินถือแก้วน้ำผ่านคอมพิวเตอร์เธอก็ชะงักไป หลินเซินกลับตัวแล้วไปนั่งลงตรงหน้าคอมพิวเตอร์ กดเปิดโปรแกรมคู่รักหนึ่งสัปดาห์ขึ้นมา หญิงสาวเงยหน้ามองนาฬิกาแขวนบนผนัง ตอนนี้ยังเหลือเวลาอีกมากก่อนที่ภารกิจประจำวันจะเริ่ม จึงไม่มีบทเพลงภาษาอังกฤษแล้วก็ไม่มีเสียงไพเราะของผู้หญิงที่บอกภารกิจด้วย

เธอหัวเราะเยาะตัวเองเบาๆ ก่อนลุกขึ้นยืนเตรียมจากไป แต่ทันใดนั้นระบบก็เด้งข้อความเสียงแถวหนึ่งขึ้นมาว่า ‘ระบบตรวจพบว่าวันนี้คุณเป็นฝ่ายเข้ามาในคู่รักหนึ่งสัปดาห์เอง ต้องการจะให้ช่วยติดต่ออีกฝ่ายหรือไม่’

มีวิธีแบบนี้ด้วย? หลินเซินตกใจเล็กน้อย หลังจากลังเลสักพักก็กดเลือกไปว่า ‘ต้องการ’ สิบนาทีให้หลังกรอบหน้าต่างสนทนาก็มีข้อความจากแมลงเม่าเด้งขึ้นมา

‘กวางน้อย? เกิดอะไรขึ้นครับ’

ที่แท้เขาก็เรียกเธอแบบนี้

หลินเซินเริ่มรู้สึกเสียใจขึ้นมา ขณะพิมพ์ตอบกลับไปอย่างช้าๆ ว่า

‘ไม่มีอะไรค่ะ คุณได้รับข้อความได้ยังไงกัน’

‘ตอนลงทะเบียนใส่เบอร์โทรศัพท์ลงไปด้วยน่ะ เมื่อครู่ได้รับข้อความที่ระบบส่งมา บอกว่าคุณอยากคุยกับผม’

โปรแกรมนี้สมเป็นแม่สื่อมากจริงๆ

‘ฉันก็แค่ออนไลน์ดูเล่นๆ น่ะ ไม่มีอะไรค่ะ’

หลินเซินหลงคิดว่าเขาจะซักไซ้ต่อ ในเมื่อไม่ว่ายังไงความหดหู่ของเธอเวลานี้ก็เป็นอะไรที่น่าจะสังเกตเห็นได้อย่างชัดเจน แต่เขากลับไม่ได้ทำ แล้วเปลี่ยนหัวข้อสนทนาไปอย่างเป็นธรรมชาติ

‘ในเมื่อมาแล้ว เราก็มาทำภารกิจประจำวันกันเลยเถอะครับ’

หลินเซินเลื่อนเมาส์ไปกดคลิกที่ตัวเลือกรับภารกิจ แล้วลำโพงก็มีเสียงไพเราะที่คุ้นเคยของผู้หญิงประจำโปรแกรมลอยออกมา ‘ภารกิจวันที่สี่ของคู่รักหนึ่งสัปดาห์ ร่วมผ่านด่านเกมด้วยกัน มอบแผ่นหลังของคุณให้กับเขาที่คุณไว้ใจเถอะ’

จิตรกรสาวนึกไม่ถึงว่าจะเป็นเกมยิงปืนเกมหนึ่ง

ในความทรงจำของหลินเซินเกมล่าสุดที่เคยเล่นก็เป็นตอนสมัยประถม พ่อซื้อเครื่องเล่นเกมยี่ห้อเสี่ยวป้าหวัง*มาให้เธอ และจับมือสอนเธอว่าจะเล่นเกมเครื่องบินรบผึ้งยังไง แต่เกมในทุกวันนี้ได้เปลี่ยนรูปแบบมาใช้เมาส์กับคีย์บอร์ดในการเล่นแทนแล้ว มือของหลินเซินจึงสั่นอยู่น้อยๆ

คล้ายแมลงเม่าจะเดาได้ว่าเธอเล่นไม่เป็น จึงส่งข้อความมาปลอบว่า

‘ไม่ต้องกลัว ตามมาข้างหลังผมก็พอ’

ระบบพาเข้าสู่การแนะนำเกมและวิธีการเล่นอย่างคร่าวๆ เมื่อแสงสีขาวสว่างวาบ บนหน้าจอก็ปรากฏภาพทุ่งหญ้ารกร้าง ตัวละครที่เธอควบคุมอยู่มัดผมหางม้าสวมชุดรัดรูป ถือปืนกลมือกระบอกหนึ่ง ดูเท่อย่างมาก

และตรงหน้าเธอก็มีชายหนุ่มตัวสูงใหญ่สวมชุดหนัง การแต่งตัวคล้ายคลึงกับทหารของอเมริกาในช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง กำลังถือปืนเดินสำรวจรอบๆ

‘เกมไม่มีทางออกแบบมายากเกินไปหรอก ถึงยังไงนี่ก็เป็นกิจกรรมอย่างหนึ่งของคู่รัก’

บนหน้าจอมีข้อความปลอบใจของเขาเลื่อนผ่านมา อย่างไรก็ตามหลินเซินก็ยังคงเดินตามติดอยู่ข้างหลังเขาด้วยความรู้สึกไม่สบายใจ บางครั้งเธอก็คลิกเมาส์พลาดไปยิงตรงที่ว่างสองนัดแล้วตกใจจนตัวเองสะดุ้ง

‘จะยิงยังไงก็ได้ครับ ขอแค่ไม่ยิงใส่ผมก็พอ’

เขาส่งข้อความเชิงล้อเล่นนั้นไปให้เธอเพื่อช่วยผ่อนคลายบรรยากาศ