ทดลองอ่าน ให้เสียงของคุณโอบกอดผม บทที่ 1

วันรุ่งขึ้นก็มาถึงช่วงทำภารกิจของคู่รักหนึ่งสัปดาห์อีกครั้ง หลินเซินนั่งลงหน้าคอมพิวเตอร์ตรงตามเวลา เสียงไพเราะของผู้หญิงดังออกมาจากลำโพงว่า ‘ภารกิจคู่รักหนึ่งสัปดาห์วันที่ห้า อ่านบทความที่คุณชอบมากที่สุดบทหนึ่งให้อีกฝ่ายฟังเถอะ!’

แววตาเฝ้ารอคอยเวลานี้กลับนิ่งแข็งไปเล็กน้อย หลินเซินมองดูปุ่มอัดเสียงที่เด้งขึ้นมาบนหน้าจอแล้วใจลอยไป อีกฝั่งเงียบไปสักพักแล้วพิมพ์ข้อความส่งมาว่า

‘ภารกิจนี้ไม่เป็นมิตรกับพวกเด็กสายวิทย์เท่าไหร่ ไม่งั้นผมจะอ่านตารางธาตุให้คุณฟังแล้ว เอาไหมครับ?’

หลินเซินหัวเราะไปกับข้อความของเขาก่อนพิมพ์กลับไป

‘ก็ได้นะคะ’

หลังจากนั้นไม่นานในหน้าต่างสนทนาก็มีไฟล์เสียงที่เขาส่งมา ไม่รู้ว่าทำไมหลินเซินถึงรู้สึกตื่นเต้นอยู่บ้าง เธอกดปุ่มเปิดไฟล์ด้วยนิ้วที่สั่นระริก หลังเสียงคลื่นซ่าๆ ผ่านไป ก็มีเสียงทุ้มต่ำเล็กน้อยของชายหนุ่มดังออกมาจากลำโพง

เสียงนั้นแฝงไปด้วยความแหบพร่าเหมือนช่วงเวลากลางคืน และยังเหมือนน้ำทะเลซัดสาดก้อนกรวด เสียงนั้นถูกบีบอัดผ่านอุปกรณ์มาจึงขาดความสมจริงไปบ้าง แต่ก็ยังคงน่าฟังมากอยู่ดี มันไม่ใช่ตารางธาตุอะไร แต่เป็นเนื้อหาจากบทความรำลึกถึงหลิวเหอเจินของหลู่ซวิ่น*

‘สมัยเรียนผมเคยถูกลงโทษให้ยืนเพราะบทความนี้อยู่หลายครั้งเลยจำได้แม่น กวางน้อยตั้งใจจะอ่านอะไรให้ผมฟังเหรอ’

หลินเซินมองดูข้อความที่เขาส่งมาแล้วใจลอยไป หลังผ่านไปสักพักหลินเซินก็รวบรวมความกล้าลุกขึ้นไปหยิบหนังสือเก่าซึ่งมุมปกม้วนงอแล้วออกมาเล่มหนึ่งจากห้องหนังสือ หลังจากนั้นก็กดเปิดปุ่มบันทึกเสียง

สิบนาทีให้หลังเสียงติ๊งก็ดังขึ้น ชายหนุ่มได้รับไฟล์เสียงที่ส่งมาจากหลินเซินแล้ว มือเรียวข้างหนึ่งวางแก้วกาแฟลงแล้วเอื้อมไปจับเมาส์เพื่อกดปุ่มเปิดฟัง

หลังเสียงซ่าๆ ดังขึ้นสักพักก็มีเสียงทุ้มนุ่มนวลดังออกมาจากลำโพง

“ฉันหวังว่า เขาจะเป็นเหมือนกับฉัน

ในอกมีเลือด ในหัวใจมีบาดแผล

ไม่หวังบุปผางามจันทร์เต็มดวง

ไม่นำพาเสียงขลุ่ยสั้นยาว

ความลำบากดั่งใบชารสขม

ในความขมแฝงรสหอมสดชื่น

จงยืนหยัดดั่งกล้วยไม้

ชูช่อตระหง่านอาบน้ำค้างสารท…”

มันเป็นบทกลอน ‘ฉันหวังว่า’ ของซูถิง

ชายหนุ่มที่นั่งอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ยืดตัวขึ้นช้าๆ รอยยิ้มคล้ายมีคล้ายไม่มีค่อยๆ เลือนหายไปแทนที่ด้วยความตกตะลึง ไฟล์บันทึกเสียงเล่นจนจบอย่างรวดเร็ว เขาจึงกดเปิดเพื่อเล่นใหม่อีกครั้ง น้ำเสียงอ่อนโยนนั้นราวกับแสงสว่างดึงเขากลับไปยังโบสถ์ในยามบ่ายวันนั้น

บ่ายวันนั้น…แสงแดดลอดผ่านบานหน้าต่างเข้ามา แล้วก็เป็นเสียงนี้…ด้วยน้ำเสียงและความเร็วแบบเดียวกันที่ท่องบทสวดวรรคหนึ่งจากพันธสัญญาเดิม

ใช่เสียงนั้นหรือเปล่า…เสียงที่ทำให้เขานอนหลับได้เสียงนั้น

แต่ตอนนี้กู้ชิงไหวแค่รู้สึกว่าจิตใจของตัวเองสงบและผ่อนคลาย แต่ไม่ได้ง่วงงุน หรือเพราะว่าได้ยินผ่านอินเตอร์เน็ตเลยขาดความสมจริงไปบ้าง แต่การที่เสียงนี้ได้กลับมาพบกับเขาอีกครั้งด้วยวิธีการเช่นนี้ นับว่าเป็นพรหมลิขิต หรือว่ามีสาเหตุอื่นกัน