ทดลองอ่าน ให้เสียงของคุณโอบกอดผม บทที่ 1

‘ซูจิ้ง หญิง อายุ 26 ปี ยังไม่แต่งงาน ลูกชายหนึ่งคน อายุครบสองเดือน’

‘หยางหลิน หญิง อายุ 30 ปี แต่งงานแล้ว ลูกชายหนึ่งคน อายุห้าขวบ’

‘กวนชิงเหยียน หญิง อายุ 68 ปี แม่หม้ายอาศัยอยู่ตามลำพัง’

…

เขาปิดเอกสารในมือลง

ตอนที่เก็บเอกสารใส่กลับไปในตู้นิรภัย กระดาษที่อยู่ด้านล่างก็ถูกดันจนโผล่ออกมามุมหนึ่ง นิ้วมือของเขาแข็งค้างไป ผ่านไปสักพักกู้ชิงไหวถึงได้ดึงรูปภาพที่เขาวางไว้ล่างสุดซึ่งมุมโผล่มาครึ่งหนึ่งออกมา

ภาพที่เห็นคือดินเหลือง ล้อรถ ค่อยๆ เปิดเผยในรูปภาพที่ถูกดึงออกมามากขึ้น แถวรองเท้าและขากางเกงที่เปรอะไปด้วยดินเหลืองก็เข้ามาในสายตาของเขา เมื่อมองไล่ขึ้นไปด้านบนก็เป็นสองขาที่ยืนกันอย่างเอียงกะเท่เร่ไปมา จากท่ายืนแทบจะมองออกถึงความสนุกสนานในตอนที่ถ่ายรูปของพวกเขา

ดึงไปได้ครึ่งทาง กู้ชิงไหวก็ยัดรูปภาพกลับไปอย่างแรง พร้อมปิดตู้นิรภัยเสียงดังโครม

นับตั้งแต่โรงแรมเหลียนถังเปิดกิจการใหม่อีกครั้งก็มีนักข่าวเปิดเผยว่าซ่งเซียวหานเป็นคนเลือกภาพของหลินเซินด้วยตนเองทั้งหมด โลกภายนอกก็พลันให้ความสนใจกับรูปภาพที่ประดับเรียงรายอยู่เต็มผนังโรงแรมเหลียนถังหลายสิบชั้นขึ้นมาอย่างกะทันหัน

เมิ่งสืออวี่เคยบอกไว้…หากโลกภายนอกได้รู้ว่ารูปภาพของหลินเซินได้รับคำชมจากซ่งเซียวหานแล้วล่ะก็ ไม่รู้เลยว่าค่าตัวของเธอจะสูงขึ้นไปอีกสักกี่เท่า

จินจงโทรมาบอกเธอว่ามีสื่อจำนวนไม่น้อยอยากจะสัมภาษณ์นักวาดหน้าใหม่ที่ประธานซ่งชื่นชมท่านนี้ และถึงขั้นมีแกลลอรี่ศิลปะสองแห่งมาขอยืมรูปภาพจำนวนหนึ่งจากโรงแรมเพื่อไปจัดนิทรรศการ

หลินเซินรู้สึกเครียดขึ้นมาทันที “ฉันไม่อยากยุ่งกับสื่อค่ะ”

จินจงเอ่ยปลอบ “ประธานซ่งทราบว่าคุณไม่ชอบก็เลยช่วยปฏิเสธเรื่องสัมภาษณ์ให้คุณไปแล้วครับ”

คนที่เปลือกนอกดูเย็นชาคนนั้น แต่ทุกๆ การกระทำของเขากลับชวนให้รู้สึกอบอุ่นเป็นพิเศษ

ด้วยอิทธิพลของซ่งเซียวหาน หลังจากนั้นไม่นานหลินเซินก็ได้รับเทียบเชิญในฐานะคนดังให้ไปเข้าร่วมงานสถาปนาครบรอบหนึ่งร้อยปีของมหาวิทยาลัยไหวอัน มหาวิทยาลัยแห่งนี้ก่อสร้างมาแล้วหนึ่งร้อยปี เป็นมหาวิทยาลัยอันดับหนึ่งของเมืองไหวอัน คนที่ประสบความสำเร็จและมีชื่อเสียงของไหวอันจำนวนไม่น้อยล้วนจบมาจากที่นี่ ทำให้หลินเซินนึกไม่ถึงเลยว่าตนเองจะมาติดอันดับคนมีชื่อเสียงด้วยเหมือนกัน หลินเซินรู้สึกหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ก็ไม่ออกอยู่บ้าง เธอไม่ได้มีความประทับใจอะไรต่อช่วงเวลาสี่ปีในรั้วมหาวิทยาลัยมากเท่าไหร่นัก เธอไม่พักหอพักและมักจะไปไหนมาไหนคนเดียว ถ้าไม่ได้เข้ารับการบำบัดจิตจากเมิ่งสืออวี่ เธอจะเรียนจบไหมก็ยังไม่รู้ด้วยซ้ำ หลังจบมาหลินเซินก็ไม่เคยติดต่อกับเพื่อนสมัยเรียนอีก

เทียบเชิญไปงานวันสถาปนามหาวิทยาลัยครั้งนี้ ตามหลักแล้วเธอก็ควรจะไปปรากฏตัว แต่ในสถานการณ์ที่มีคนมารวมตัวกันหนาแน่นแบบนั้นสำหรับหลินเซินแล้วนี่ไม่ใช่แค่ความท้าทายเล็กๆ หลังจิตรกรสาวลังเลอยู่ครั้งแล้วครั้งเล่า เธอก็ตัดสินใจเข้าอินเตอร์เน็ตเพื่อไปค้นหาขนาดของงานสถาปนามหาวิทยาลัยดู

เมื่อเปิดคอมพิวเตอร์ ไอคอนของโปรแกรมคู่รักหนึ่งสัปดาห์ก็ปรากฏอยู่บนหน้าจออย่างเงียบเชียบ นับตั้งแต่ภารกิจจบลงมันก็ไม่เคยเปิดใช้งานขึ้นมาเองอีกเลย หลินเซินจ้องมองไอคอนสีชมพูอันนั้นอยู่สักพัก ตอนที่ได้สติขึ้นมาอีกครั้งเธอก็กดเปิดโปรแกรมไปแล้ว

เสียงติ๊งดังขึ้น ทำเอาหลินเซินสะดุ้งไปเล็กน้อย