ทดลองอ่าน ให้เสียงของคุณโอบกอดผม บทที่ 1

‘ยินดีต้อนรับกลับสู่คู่รักหนึ่งสัปดาห์อีกครั้ง คุณมีข้อความใหม่หนึ่งข้อความสามารถตรวจสอบได้’

ข้อความ? หลินเซินเปิดกล่องจดหมายเล็กๆ ที่กำลังกะพริบๆ อย่างลังเล เธอมองเห็นตัวอักษรบนหน้าจอเขียนเอาไว้ว่า

‘ถึงแม้คุณอาจจะไม่ได้เห็นข้อความนี้ แต่ถ้าเกิดคุณต้องการ ผมจะอยู่ตรงนี้เสมอ’

หลังข้อความนั้นก็ตามท้ายมาด้วยเบอร์โทรศัพท์เบอร์หนึ่ง

ช่วงเวลาที่ทิ้งข้อความไว้คือวันที่ภารกิจจากโปรแกรมคู่รักหนึ่งสัปดาห์จบลง

ถ้าเกิดเธอไม่ได้เป็นฝ่ายเข้ามาในระบบก่อนก็จะไม่มีวันได้รับข้อความนี้ ไม่มีวันได้รู้ว่าในสถานที่ที่เธอไม่ได้รับรู้อะไรเลยนั้น ยังมีความอบอุ่นของเขาเหลือทิ้งเอาไว้อยู่

ประหลาดมากจริงๆ คนที่กระทั่งหน้ายังไม่เคยพบ แต่กลับทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาได้

หลินเซินเงียบอยู่นาน ก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมาพิมพ์ข้อความ เธอพิมพ์ๆ ลบๆ เนื้อหาอยู่หลายครั้ง และสุดท้ายเขียนไปแค่สามพยางค์

‘ขอโทษค่ะ!’

หลังจากนั้นสักพักโทรศัพท์มือถือก็สั่นขึ้นมา เธอได้รับข้อความตอบกลับจากเขามาว่า

‘กวางน้อย?’

เขาจำเธอได้ หลินเซินรู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูกจึงพิมพ์ข้อความไปช้าๆ

‘ค่ะ ฉันเพิ่งได้เห็นข้อความที่คุณทิ้งเอาไว้ให้’

เขาน่าจะยิ้มอยู่ใช่ไหม เธอสัมผัสได้ถึงความยินดีที่แทรกอยู่ระหว่างตัวอักษร

‘ผมดีใจมากที่คุณเต็มใจติดต่อผม นี่บ่งบอกว่าในใจของคุณ ผมไม่ใช่คนเลว’

หลินเซินหลุดขำ แล้วพิมพ์ตอบกลับไป

‘จะใช่ได้ยังไงคะ’

‘การปฏิเสธพบหน้าเป็นเพราะพยายามระมัดระวังตัว เหตุผลนี้ผมยังสามารถยอมรับได้นะ’

หลินเซินชะงักไป นิ้วมือที่กำลังกดพิมพ์อยู่แข็งเกร็งไปเล็กน้อย

‘ฉันแค่ไม่ค่อยถนัด…’

หลินเซินหยุดเพื่อครุ่นคิดต่ออีกเล็กน้อย ก่อนพิมพ์ต่อแล้วส่งไป

‘สื่อสารกับคนอื่น’

เขาไม่ได้ซักไซ้อะไรเพิ่มเติม นี่เป็นมารยาทของคนที่ได้รับการสั่งสอนมาเป็นอย่างดี ชายหนุ่มเปลี่ยนหัวข้อสนทนาด้วยการถามเธอว่า

‘คุณส่งข้อความหาผม มีเรื่องอะไรอยากให้ผมช่วยไหมครับ’

หลินเซินลังเลไปเล็กน้อย ก่อนจะบอกเรื่องที่มหาวิทยาลัยเชิญเธอไปเข้าร่วมงานสถาปนามหาวิทยาลัยให้เขาฟัง จิตรกรสาวไม่ได้พูดถึงอาการกลัวสังคมของตนเอง แต่แค่บอกเขาว่าตนไม่ถนัดรับมือกับสถานการณ์แบบนี้

เขาตอบกลับมาอย่างรวดเร็ว

‘คุณอยากไปไหมครับ’

หลินเซินตอบกลับไปอย่างรวดเร็วเช่นกัน

‘ไม่อยากค่ะ’

ชายหนุ่มเห็นจึงชะงักไป

‘กวางน้อย ถ้าเกิดคุณไม่อยากไปจริงๆ คุณจะไม่ลังเลถึงขั้นมาขอความเห็นจากผมแบบนี้นะ’

เป็นอย่างนั้นหรอกเหรอ นี่ฉันกำลังรู้สึกเฝ้ารอบรรยากาศคึกคัก การได้แบกรับเกียรติยศของมหาวิทยาลัย และได้พบหน้ากับเพื่อนร่วมเรียนอีกครั้งอย่างนั้นเหรอ

‘ลองสลัดปัจจัยภายนอกที่รบกวนคุณพวกนั้นทิ้งไปให้หมด แล้วทำตามความคิดที่แท้จริงที่สุดในใจของคุณดู มีหลายๆ ครั้งที่คุณจะพบว่าเรื่องราวทั้งหมดไม่ได้แก้ไขได้ยากแบบนั้น’

ผ่านไปนานหลินเซินถึงได้ตอบกลับไปช้าๆ

‘เข้าใจแล้ว ขอบคุณค่ะ!’

ส่วนคำตอบของเขาก็ยังคงเป็นเหมือนเดิม

‘ยินดีที่ได้รับใช้ครับ’