ทดลองอ่าน ให้เสียงของคุณโอบกอดผม บทที่ 1

เมืองไหวอันเป็นเมืองอุตสาหกรรม โดดเด่นอย่างมากในด้านอุตสาหกรรมอิเล็กทรอนิกส์และอุตสาหกรรมโลหะ เพราะเป็นเช่นนี้เองจึงทำให้เมืองไหวอันขาดบรรยากาศทางศิลป์ไป กระทั่งมหาวิทยาลัยไหวอันก็ยังเอนเอียงไปทางสายวิทยาศาสตร์และวิศวกรรมศาสตร์มากกว่า นักศึกษาคณะศิลปกรรมศาสตร์น้อยยิ่งกว่าน้อยลงไปทุกๆ ปี  เรื่องนี้ส่งผลให้เด็กที่จบจากคณะศิลปกรรมศาสตร์มหาวิทยาลัยไหวอันที่เป็นจิตรกรส่วนใหญ่จะไปเติบโตก้าวหน้ากันที่เมืองอื่นหมด ทำให้หลินเซินกลายมาเป็นนักวาดซึ่งจบจากมหาวิทยาลัยไหวอันที่ประสบความสำเร็จที่สุดของเมืองในช่วงหลายปีที่ผ่านมา

ทีแรกเธอคิดว่าจะแค่มาโผล่หน้าเพื่อพูดคุยทักทายกับอาจารย์เก่าๆ ก็พอ นึกไม่ถึงเลยว่าคณะกลับจะจัดงานบรรยายให้เธอเป็นพิเศษอีกด้วย

ปกติแล้วมหาวิทยาลัยก็ไม่ค่อยเห็นความสำคัญของคณะศิลปกรรมศาสตร์สักเท่าไหร่อยู่แล้ว นักศึกษาจำนวนมากที่สมัยเรียนดูมีอนาคตไกล หลังเรียนจบส่วนใหญ่ก็เปลี่ยนสายงานกันไปหมด กลุ่มที่พอจะมีชื่อเสียงถ้าไม่ได้ไปปักหลักอยู่ที่ปักกิ่งก็ไปอยู่ต่างประเทศกันหมดแล้ว คณบดีรอคอยอย่างร้อนใจให้มีนักศึกษาของคณะสักคนที่ประสบความสำเร็จอยู่ในเมืองไหวอันจนมาเจอเข้ากับหลินเซิน คณบดีแทบจะจับเธอมาเทิดทูน

ในระยะนี้สถานการณ์การรับสมัครนักศึกษาใหม่ของคณะศิลปกรรมศาสตร์ตกต่ำลงเรื่อยๆ ไม่ว่ายังไงก็จำเป็นต้องอาศัยความสำเร็จของหลินเซินมาทำให้นักศึกษาพวกนี้คึกคักขึ้นมา หลินเซินเป็นถึงนักวาดหน้าใหม่ที่ได้รับการยอมรับจากซ่งเซียวหานซึ่งล้วนมีคนต้องการให้ได้รับการยอมรับเช่นนี้จากเขา แต่ก็ไม่อาจได้มาโดยง่าย

ภายในหอประชุมมีคนหลายร้อยคนนั่งอยู่แออัด หลินเซินแค่มองผ่านหน้าต่างออกไป ฝ่ามือก็มีเหงื่อซึมขึ้นมาแล้ว เธอเอ่ยขอร้องเสียงเบา “อาจารย์สวี ฉันไม่ได้เตรียมอะไรมาเลยนะคะ…”

อาจารย์สวีควักสคริปต์บรรยายแผ่นหนึ่งยัดใส่มือของลูกศิษย์ “สบายใจได้ อาจารย์เตรียมไว้ให้เธอหมดแล้ว สถานการณ์ของเธอเป็นยังไงอาจารย์เองก็พอรู้ จิตแพทย์แซ่เมิ่งคนนั้นเคยบอกอาจารย์ไว้ ดังนั้นอาจารย์ไม่มีทางทำให้เธอลำบากใจหรอก”

หลินเซินถึงกับพูดอะไรไม่ออกเมื่อถูกสายตาที่เต็มไปด้วยความคาดหวังและกระตือรือร้นคู่นั้นจับจ้อง สุดท้ายแล้วเธอก็ปฏิเสธออกมาไม่ได้จริงๆ อีกทั้งที่ผ่านมาก็ใช่ว่าเธอเองถนัดที่จะปฏิเสธคนด้วย

ผ่านไปครู่ใหญ่ หลินเซินก็ถอนหายใจออกมาอย่างปลงตก “ก็ได้ค่ะ”

เท้าข้างหนึ่งของเธอเพิ่งจะเหยียบเข้าไปในหอประชุม ที่ข้างหูก็ได้ยินเสียงโห่ร้องต้อนรับและเสียงปรบมือดังขึ้น หลินเซินหูอื้อตาลายไปทันที เธอสูดลมหายใจเข้าลึกและพยายามบังคับให้ตนเองใจเย็นลงก่อนเดินขึ้นไปบนเวทีช้าๆ เมื่อช้อนสายตาขึ้นไปก็เห็นผู้คนเป็นเพียงก้อนสีดำขมุกขมัว เธอมองหน้าใครไม่ชัดทั้งนั้น

มือที่ถือสคริปต์บรรยายอยู่สั่นระริกอย่างรุนแรง หลินเซินแนบมือลงกดไว้กับโต๊ะ เธอหลับตาลงช้าๆ ตัวอักษรบนสคริปต์เหมือนแมลงสีดำตัวเล็กๆ ที่บินวนอยู่ในความคิด รอจนเสียงปรบมือเงียบลง แต่ละตัวอักษรถึงได้ค่อยๆ ชัดเจนขึ้นมา

“สวัสดีคณะอาจารย์ทุกท่าน เพื่อนๆ ทุกคน ฉันชื่อหลินเซินค่ะ เรียนจบจากคณะศิลปกรรมศาสตร์เมื่อปี 2013…”

เสียงแหบพร่านุ่มทุ้มราวกับแฝงไว้ด้วยเวทมนตร์ทำให้บรรยากาศรอบๆ นิ่งเงียบลง ทุกๆ คนต่างฟังอย่างตั้งใจ นักศึกษาที่นั่งเล่นมือถืออยู่แถวหลังเองก็วางมือถือลงแล้วเงยหน้ามองไปยังหญิงสาวที่ยืนพูดอยู่บนเวทีโดยไม่รู้ตัว

เธอยืนอยู่ตรงนั้น ราวกับถูกแสงอันอบอุ่นกลุ่มหนึ่งห่อหุ้มเอาไว้