ทดลองอ่าน ให้เสียงของคุณโอบกอดผม บทที่ 1

หลินเซินพักอยู่ย่านเมืองเก่า มีต้นไหวปลูกไว้ดูร่มเย็น ตามด้านหน้าประตูบ้านมักมีคนแก่มานั่งโบกพัดกันอยู่เสมอ บ้านเมื่อสมัยหลายสิบปีก่อนนั้นในเวลานี้รอบๆ กลายเป็นตึกสูงใหญ่ไปหมดแล้ว แถวๆ ซื่อเหอย่วนหลังนี้จึงคล้ายเป็นมุมปลีกวิเวกของตัวเมืองอันวุ่นวาย แม้ว่าบางครั้งจะมีตัวแทนอสังหาริมทรัพย์มาเจรจาทำการซื้อขายแต่สุดท้ายก็ต้องกลับไปมือเปล่ากันทั้งนั้น

รถของเมิ่งสืออวี่ขับเข้ามาไม่ได้ เธอจึงจอดอยู่ข้างถนนแล้วโทรศัพท์หาหลินเซิน หลินเซินคว้าเสื้อนอกแล้วรีบออกมาจากบ้าน ตอนที่ขึ้นรถมาเมิ่งสืออวี่ก็กำลังนอนพิงเบาะพักสายตาอยู่ เธอถามหลินเซินด้วยเสียงอ่อนล้าว่า “วันนี้ทำอะไรไปบ้าง”

หลังพ่อแม่เสียชีวิต หลินเซินก็ป่วยเป็นโรคกลัวสังคมขั้นรุนแรง ด้วยความบังเอิญจึงได้รู้จักกับเมิ่งสืออวี่ ตอนนั้นเมิ่งสืออวี่ยังเป็นแค่นักศึกษาเอกจิตวิทยาปีหนึ่ง ดังนั้นหลินเซินเลยกลายมาเป็นคนไข้คนแรกให้เธอได้ฝึกวิชา ทุกวันหลินเซินจะต้องคอยรายงานกิจวัตรประจำวันของตัวเองให้เธอฟัง ซึ่งนั่นก็นับเป็นส่วนหนึ่งของแผนการรักษาด้วยเหมือนกัน

หลินเซินย้อนนึกเหตุการณ์ทั้งหมดแล้วเริ่มเล่าตั้งแต่ที่เธอเรียกรถออกจากบ้านไปตอนเช้า เมื่อพูดมาถึงเรื่องช่วยอาจิ้ง เมิ่งสืออวี่ก็เลิกคิ้วน้อยๆ “เธอนี่มันนางฟ้าตัวน้อยจริงๆ ทั้งๆ ที่กลัวการเผชิญหน้ากับกลุ่มคนแต่ก็ยังเข้าไปช่วยคนอื่นแก้ไขสถานการณ์ก่อน ดูท่าฉันต้องให้รางวัลเธอหน่อยแล้ว”

หลินเซินเอ่ยอย่างลังเล “ความจริงเมื่อวานฉันเจอเธอในลิฟต์ ตอนไปเซ็นสัญญาที่โรงแรมน่ะ”

หลินเซินออกจากบ้านมาเจรจาธุรกิจเป็นครั้งแรกทำให้เครียดจนไม่รู้ว่าจะเอามือไม้ไปวางไว้ที่ไหน ในตอนที่ขึ้นลิฟต์ไปชั้นบน อาจิ้งเองก็อยู่ในนั้นด้วย เพียงแต่คุณแม่ลูกอ่อนไม่ทันสังเกตเห็นหลินเซินที่ยืนทำอะไรไม่ถูกอยู่ด้านหลัง แต่เด็กที่อาจิ้งอุ้มอยู่กลับกะพริบดวงตาฉ่ำวาวคู่นั้นปริบๆ มองหลินเซินอย่างสนอกสนใจ มือน้อยๆ ที่ปัดป่ายมั่วซั่วอยู่ในอากาศเอื้อมมาคว้านิ้วของเธอเอาไว้กะทันหัน ซ้ำยังส่งยิ้มหวานจ๋อยมาให้อีกด้วย

นั่นเป็นความรู้สึกที่มหัศจรรย์มาก หลินเซินหวาดกลัวกับการสัมผัสร่างกายคนอื่นมาโดยตลอด ทว่ามือน้อยๆ ข้างนั้นกลับให้ความรู้สึกอบอุ่นมากเหมือนกับแสงจันทร์ที่อ่อนโยนช่วยขับไล่ความเครียดของเธอให้หายไป

หลินเซินชะงักเสียงพูดไป คิ้วขมวดเข้าหากัน “เมิ่งเมิ่ง วันนี้ฉันยังทำเรื่องไม่ดีไปด้วยเรื่องหนึ่ง”

เมิ่งสืออวี่กำลังหาที่จอดรถ “หืม?”

“สามีของอาจิ้ง…ความจริงฉันเคยเจอเขาที่สวนสาธารณะมาก่อน แต่เขาอยู่กับผู้หญิงคนอื่น ท่าทางดูสนิทสนมกันมากด้วย ตอนนั้นฉัน…” เธอถอนหายใจเบาๆ “ฉันควรจะบอกอาจิ้ง”

เมิ่งสืออวี่มองออกไปนอกหน้าต่างรถขณะส่งเสียงตอบกลับอย่างไม่ใส่ใจ “เธอไม่ได้บอกว่าเด็กคนนั้นเพิ่งอายุไม่กี่เดือนหรอกเหรอ ผู้ชายนอกใจภรรยาช่วงท้องมีให้เห็นออกบ่อยไป การที่เธอไม่ได้บอกก็เป็นการทำเพื่อผู้หญิงคนนั้น อย่าคิดมากไปเลย”

หลินเซินขมวดคิ้ว ไม่ได้พูดอะไรออกไปอีก