ทดลองอ่าน ให้เสียงของคุณโอบกอดผม บทที่ 2

หลินเจิ้นกั๋วลุกขึ้นยืนทักทายหลานสาว “เซินเซินมาแล้วเหรอ รีบมานั่งเร็วเข้า”

คาดว่าหลินเจิ้นกั๋วคงเล่าเรื่องเมื่อเช้าให้คนอื่นๆ ฟังแล้ว แววตาของคนเหล่านั้นจึงมองเธอแปลกๆ หลินเซินนั่งลงตรงตำแหน่งใกล้กับหน้าต่าง หลุบตาลงมองลายดอกไม้บนผ้าปูโต๊ะ ไม่ได้พูดอะไรออกมา

ไม่นานนักตัวแทนของโรงงานก็มาถึง เขาสวมสูทกับรองเท้าหนัง ท่าทางเป็นทางการ หลินเจิ้นกั๋วในฐานะคนกลางเอ่ยแนะนำตัวให้แต่ละฝ่ายฟังไปรอบหนึ่ง อาหารยังไม่ทันนำมาวาง ตัวแทนของโรงงานก็เอาหนังสือสัญญายื่นให้หลินเซินแล้ว

“คุณหลินสามารถอ่านเงื่อนไขที่พวกเราเสนอก่อนก็ได้ ทางบริษัทไม่มีทางเอาเปรียบพวกคุณหรอกครับ ค่ารื้อถอนรวมถึงค่าชดเชยภายหลังต่างก็ระบุเอาไว้ในสัญญาอย่างชัดเจนหมดแล้ว พูดได้ว่าค่าชดเชยการรื้อถอนในช่วงหลายปีมานี้ ไม่มีที่ไหนให้สูงกว่าพวกเราแล้วครับ”

ท่ามกลางสายตาที่เหมือนจะกินคนรอบข้างได้ หลินเซินยื่นมือออกไปผลักหนังสือสัญญากลับไปโดยไม่ลังเลสักนิด “ไม่ว่าทางบริษัทของคุณจะเสนอเงื่อนไขยังไง ฉันก็ไม่มีทางตกลงค่ะ”

ตัวแทนของโรงงานประหลาดใจกับท่าทียืนกรานของหลินเซิน เขายิ้มน้อยๆ แล้วเอ่ยกล่อมด้วยเสียงนุ่มนวล “คุณหลินครับ เรื่องราวไม่มีอะไรแน่นอน ผมเองก็ได้ยินคุณลุงของคุณบอกว่าคุณพักอยู่ที่ไหวอันเป็นหลัก บ้านเกิดหลังนี้ก็อยู่ว่างๆ มาหลายปีแล้ว ในตอนนี้มีวิธีการดีๆ ที่คุณมีแต่ได้กับได้ แล้วคุณจะดื้อรั้นไปทำไมกันครับ”

หลินเซินส่ายหน้า “คุณพ่อของฉันเคยสัญญากับคุณปู่เอาไว้ ฉันทำแบบนี้ไม่ได้ค่ะ”

หลินเจิ้นกั๋วแทบจะร้องไห้ออกมาอยู่แล้ว “เซินเซิน หลานนะหลาน ทำไมต้องดื้อขนาดนี้ด้วย ปู่กับพ่อของหลานก็ตายไปตั้งนานแล้ว ไม่ควรจะเห็นใจคนเป็นก่อนหรอกเหรอ”

“ใช่แล้วๆ หลินเซิน หนูก็ไม่ได้กลับมาที่นี่ตั้งหลายปีแล้ว อีกอย่างบ้านของบรรพบุรุษก็ใช้อาศัยไม่ได้ไปนานแล้วด้วย ทำไมหนูจะต้องรักษาสัญญาอะไรพวกนั้นแล้วมาสร้างความลำบากให้กับพวกเราด้วย”

เมื่อหลินเจิ้นกั๋วเริ่ม คนอื่นๆ ก็เปิดปากแย่งกันพูด ราวกับกำลังรอค่ารื้อถอนมาซื้อข้าวสารลงหม้ออย่างไรอย่างนั้น หลินเซินนั่งตัวตรงรอจนพวกเขาพูดจบแล้วถึงได้เอ่ยเน้นเสียงทีละคำ “ยังไงฉันก็ไม่มีทางเซ็นสัญญา แล้วก็ไม่มีทางขายบ้านของบรรพบุรุษเหมือนกัน”

หลินเซินมองไปที่ผู้รับผิดชอบ “ต้องขอโทษด้วยจริงๆ! แต่รบกวนพวกคุณหาที่ดินใหม่เถอะค่ะ”

ผู้รับผิดชอบยิ้มเจื่อนๆ อย่างไร้ทางเลือก “ในเมื่อคุณหลินยืนกรานแบบนี้ งั้นผมเองก็จะไม่บังคับ”

คนทั้งโต๊ะพากันร้อนใจขึ้นมาทันควัน หลินเจิ้นกั๋วรีบเอ่ย “คุณเฉิน! เรื่องนี้พวกเรารอปรึกษากันอีกที…”

“กินข้าวกันก่อนเถอะค่ะ” หลินเซินเอ่ยขัดขึ้น น้ำเสียงของเธอไม่แสดงอารมณ์อะไร “อาหารก็ยกมาเสิร์ฟแล้ว”

ตอนที่เธอพูด บริกรก็กำลังนำอาหารมาวางเรียงบนโต๊ะ หลินเจิ้นกั๋วอึ้งไปเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้ารับ “ใช่แล้วๆ กินข้าวกันก่อนๆ”

กินไปได้ครึ่งทาง หลินเซินก็อ้างว่าจะไปห้องน้ำ แต่หลังลงจากตึกมาเธอก็ไม่ได้กลับขึ้นไปอีก หลินเซินคิดว่าเธอแสดงท่าทีอย่างชัดเจนพอแล้ว ตัวแทนของโรงงานคงเข้าใจ และคาดว่าเขาคงไม่มีทางมารบกวนอีก ก็นับได้ว่าเธอจัดการเรื่องนี้ได้แล้ว ส่วนพวกหลินเจิ้นกั๋ว…ก็คงต้องปล่อยให้พวกเขาดิ้นรนกันไป เพราะถึงยังไงพรุ่งนี้เธอก็จะกลับไหวอันแล้ว

ตอนบ่ายหลินเซินโทรหาเมิ่งสืออวี่เพื่อเล่าความเป็นไปให้เพื่อนฟังเล็กน้อย ก่อนจะถามถึงประเด็นข่าวที่เกี่ยวกับตัวเธอเองว่ากระแสซาลงไปบ้างแล้วหรือยัง

“ดีกว่าเมื่อสองวันก่อนหน่อย แต่ก็ยังคงเป็นหัวข้อข่าวเด่นอยู่ แถมซ่งเซียวหานก็ยังไม่โผล่หน้าไปงานแถลงข่าวด้วย เลขาฯ ของเขาต้องนั่งอธิบายไปชุดใหญ่ อย่างกับกำลังอ่านสคริปต์ข่าวยังไงยังงั้น แต่สื่อก็ไม่ได้สนใจด้วยซ้ำ”

หลินเซินถอนหายใจ “พรุ่งนี้ฉันก็จะกลับไปแล้ว”

“ไม่อยู่ให้นานกว่านี้หน่อยเหรอ”

“ไม่อยากอยู่แล้ว”

“เอาเถอะ พรุ่งนี้ฉันจะเรียกให้คนขับรถไปรับเธอ กลับมาแล้วก็มาอยู่บ้านฉันไปก่อนชั่วคราวเถอะ”