ทดลองอ่าน ให้เสียงของคุณโอบกอดผม บทที่ 2

หลังวางสายหลินเซินก็เดินตามถนนสายเล็กขึ้นไปบนภูเขาที่พ่อเคยพาเธอไปบ่อยๆ บนยอดเขานั้นเต็มไปด้วยต้นไผ่ และมีเถาวัลย์หนามที่ออกผลสีแดงลูกเล็กๆ ซึ่งคนท้องถิ่นเรียกว่า ‘เจอมู่เอ๋อร์’ รสชาติเปรี้ยวๆ หวานๆ อร่อยมาก ตอนหลังหลินเซินบังเอิญไปเจอมันเข้าในหนังสือถึงได้รู้ว่าผลไม้ชนิดนี้เรียกว่าผลเบอรี่หนาม

หลินเซินเดินไปทั่วยอดเขาแต่ก็หาผลไม้ชนิดนี้ไม่พบ ไม่ว่าจะเป็นคนที่เด็ดมันให้เธอในปีนั้น หรือว่าผลไม้ที่ถูกเด็ดมา ต่างก็ไม่อยู่กันแล้วทั้งนั้น

ตอนที่กลับไปที่หมู่บ้านท้องฟ้าก็มืดแล้ว เธอเดินผ่านบ้านของหลินเจิ้นกั๋วเห็นว่าประตูม้วนทั้งสองบานถูกดึงลงมาแล้ว มีแค่ตรงหน้าต่างบนชั้นสองที่ยังมีแสงไฟลอดออกมา พอหลินเซินเปิดประตูบ้านของบรรพบุรุษ ไฟดวงนั้นก็ดับลงเช่นกัน

กลิ่นเชื้อราภายในห้องจางหายไปไม่น้อยแล้ว หลินเซินนำดอกกุหลาบป่าที่เด็ดมาจากบนภูเขาเสียบไว้ในแจกันกระเบื้องเคลือบ ดอกไม้มีสีสันสดใสตัดกับสีของตู้ข้างกำแพงเก่าๆ ให้ความรู้สึกหดหู่เหมือนประโยคที่ว่าสิ่งของยังคงเดิม แต่คนจากไปแล้ว

ท้องฟ้ามืดมากแล้ว ห่างออกไปมีเสียงสุนัขหอนกับเสียงกบร้องคลอกล่อมผู้คนให้หลับใหล

ในตอนที่สะเก็ดไฟลุกโชนขึ้นมา หลินเซินกำลังหลับฝัน ในความฝันนั้นเธอกำลังยืนอยู่บนยอดเขาที่เต็มไปด้วยต้นไผ่ตามลำพัง บนพื้นมีผลเบอรี่หนามสีแดงสดกระจายไปทั่วจนไม่มีที่ให้วางเท้า

วินาทีต่อมาผลเบอรี่หนามก็พลันมีไฟลุกโหมขึ้นมากะทันหัน เปลวเพลิงโอบล้อมเธอเอาไว้ในชั่วพริบตา ควันที่แผ่ขยายไปทั่วบดบังสายตาให้พร่าเลือน หลินเซินมองอะไรไม่เห็นทั้งนั้น เธอได้แต่ยกมือขึ้นเพื่อปิดปากและไอออกมาอย่างรุนแรง

หลินเซินสะดุ้งตื่นแล้วกลิ้งตกลงมาจากโซฟา

ภายในห้องเต็มไปด้วยควันหนาหนัก เปลวเพลิงลุกไหม้ขึ้นฟ้าและลามมาถึงที่ขาโซฟาแล้ว ตอนที่เธอนอนหลับก็สูดควันเข้าไปมากเกินไปทำให้ตอนนี้รู้สึกหัวสมองหนักอึ้ง หลินเซินพยายามดิ้นรนลุกขึ้นเดินออกไปข้างนอกห้อง

แต่เพิ่งก้าวไปได้สองก้าว คานเหนือศีรษะก็หักลงมาขวางทางเดิน บ้านหลังนี้ไม่ได้ซ่อมบำรุงมานานแล้ว ข้าวของทุกอย่างล้วนไม่ทนไฟ แค่ในชั่วพริบตาเดียวทุกอย่างก็เริ่มถล่มลงมาเสียงดังโครมคราม

มีไม้ท่อนหนึ่งหักลงมาฟาดใส่ศีรษะของหลินเซิน ทำให้เธอล้มทรุดลงกับพื้นทันที เมื่อมองผ่านมุมที่ล้มลงไป สายตาของเธอก็ไปหยุดอยู่ตรงตู้ข้างกำแพงพอดี ดอกกุหลาบป่าในแจกันช่อนั้นถูกห่อหุ้มไปด้วยเปลวไฟ กลีบดอกที่กำลังแย้มบานถูกไฟลามเลียอย่างรวดเร็ว

สติสัมปชัญญะของหลินเซินค่อยๆ เลือนราง เธอหลับตาลงช้าๆ ที่ด้านหน้าพลันมีเสียงโครมดังสนั่น ประตูบ้านถูกกระแทกเปิดออก ในห้วงเวลาที่กำลังสะลึมสะลือหลินเซินก็ได้ยินเสียงคนตะโกนเรียกชื่อเธอดังขึ้น เสียงนั้นฟังแล้วรู้สึกคุ้นเคยอย่างมาก แต่ก็ฟังแล้วแปลกหูอยู่เล็กน้อย เพราะว่าเสียงที่เธอคุ้นเคยนั้นปกติมักจะเนิบนาบเอื่อยเฉื่อยอยู่เสมอ แต่ในเวลานี้กลับมีความลนลานคล้ายทำอะไรไม่ถูก

ที่ตามมาติดๆ หลังจากนั้นก็คือบนใบหน้าครึ่งหนึ่งของเธอถูกผ้าชื้นปิดเอาไว้ จมูกที่ทีแรกหายใจไม่ออกในตอนนี้ก็หายใจสะดวกขึ้น หลินเซินเงยหน้าขึ้นอย่างอ่อนแรงจนได้เห็นใบหน้าตรงหน้าชัดเจน จากนั้นน้ำตาก็แทบจะหลั่งไหลออกมาในทันที “กู้ชิงไหว…”

(ติดตามต่อได้ในฉบับเต็มเดือน กุมภาพันธ์ 64)