พาณาสน์อยากยกมือกุมขมับเป็นอย่างยิ่ง เขาควรจะเชื่อสังหรณ์ของตัวเองตั้งแต่ได้ยินโจทย์จากยายตัวแสบและหาทางเผ่นไปตั้งแต่ตอนนั้น หากสายตาคู่หนึ่งที่เหลือบมองมาเป็นระยะทำให้เขาไม่กล้าขยับตัวไปไหน เพราะไม่อาจเดาใจเจ้าหล่อนได้ว่าจะโหวกเหวกโวยวายขึ้นมาให้เสียเรื่องหรือไม่ จึงยังคงยืนเสียวสันหลังวาบๆ อยู่ที่เดิมจนแม่เจ้าประคุณส่งสัญญาณกดดันมาทางสายตานั่นแหละ
เขาลอบถอนหายใจอย่างนึกปลง ปลอบตัวเองว่าไหนๆ ก็ออกมาแล้ว ก็คงต้องตอบๆ ไปให้จบ ไม่งั้นยายตัวยุ่งคงไม่ยอมปล่อยให้เขารอดพ้นไปจากตรงนี้แน่
“ผมจะสอนให้เธอพูดชื่อผมเป็นคำแรกและคำเดียว เพื่อที่เธอจะได้เรียกแต่ชื่อผมคนเดียวตลอดไป”
เมื่อประโยคสิ้นสุดลงเสียงปรบมือก็ดังขึ้นเกรียวกราว หากคนพูดกลับไม่ได้ยิน เพราะในระหว่างที่เอ่ยตอบเขาได้ประสานตากับหญิงสาวเจ้าของคำถามโดยบังเอิญ ชั่วครู่นั้นดวงตากลมโตที่ส่อแววอัศจรรย์ใจหากแฝงไปด้วยความอ่อนหวานเต็มเปี่ยมราวกับมีพลังลึกล้ำดึงดูดให้เขาไม่อาจละสายตาไปได้ จนในที่สุดริมฝีปากสีสดใสก็แย้มยิ้มอย่างเต็มที่ ใบหน้านวลกระจ่างเรื่อสีขึ้นด้วยความยินดี และกว่าที่เขาจะรู้สึกตัว ไมค์ในมือเจนนิเฟอร์ก็อยู่ตรงหน้าณอันดาอีกครั้ง
“ท่าทางคุณจะได้คำตอบที่ถูกใจแล้ว”
“ใช่ค่ะ”
“แล้วจะตอบเขาว่ายังไงดีคะ”
แววตาสุกใสสว่างวาบขึ้นอย่างร่าเริงผิดปกติ และถ้าสังเกตดีๆ จะเห็นความซุกซนที่ซ่อนอยู่ในนั้นค่อยๆ แสดงตัวออกมา สัญญาณเตือนภัยในสมองพาณาสน์ร้องระงมขึ้นทันที
…เฮ้ย ไม่นะ!
หญิงสาวยกมือขึ้นชี้นิ้วไปยังบันจี้แทรมโปลีนซึ่งมีเสาสูงสองต้นโผล่ขึ้นมากลางวงล้อมของฝูงชนในบริเวณใกล้เคียง
“ฉันจะประกาศชื่อเขาให้โลกได้รู้”
“ทำไมถึงเป็นชื่อเขา ไม่ใช่คำว่ารักล่ะคะ”
ณอันดายิ้มกว้างใส่ตาชายหนุ่มเจ้าของคำตอบสุดท้าย “เพราะจากนี้ไปชื่อของเขาคือคำว่ารักของฉัน และทุกครั้งที่ฉันเรียกเขา แปลว่าฉันกำลังบอกรักเขาอยู่ค่ะ”
ว่าแล้วร่างบางนั้นก็ย่อตัวลงถอนสายบัวอย่างสวยงามหนึ่งครั้ง และวิ่งไปยังจุดหมายที่ปลายนิ้วเมื่อครู่ ก่อนที่คำว่ารักจะถูกกู่ก้องทั่วท้องฟ้ากว้างราวกับจะให้โลกเป็นประจักษ์พยานของหัวใจดวงนี้
“พี่พัททททททท…ณาณ่ารักพี่พัทที่สุดในโลกเลยนะค้าาาาาา”
แล้วทริปนั้นก็จบลงด้วยเสียงหัวเราะของคนรอบข้าง ในขณะที่เจ้าตัวคนก่อเรื่องต้องวิ่งล้อมหน้าล้อมหลังง้อชายหนุ่มผู้โด่งดังขึ้นมาภายในเวลาไม่กี่นาทีด้วยการถูกบอกรักกลางท้องฟ้าพร้อมพยานบุคคลร่วมเหตุการณ์นับร้อย
“พี่พัทโกรธเหรอค้า”
หญิงสาวซอยเท้าไล่ตามพาณาสน์ที่เดินหนีหลังจากช่วงเวลาระทึกผ่านพ้นไปและฝูงชนละความสนใจจากพวกเธอแล้ว ตาโตแป๋วกะพริบถี่ๆ อย่างออดอ้อน แล้วก็ถูกมือใหญ่ตีลงมาเบาๆ ที่หน้าผาก
“ไม่อายเขาบ้างหรือไงนะเรา” เขาถามด้วยใบหน้ามุ่ย คิ้วขมวดมุ่น
