เมื่อณอันดาเห็นตำแหน่งที่วิภาวีนั่ง หญิงสาวก็เปิดประตูและขอให้เธอย้ายทันที
‘ขอโทษค่ะ ช่วยย้ายไปนั่งเบาะหลังนะคะ ที่นั่งตรงนี้เป็นของณาณ่าค่ะ’
เป็นอันรู้กันในกลุ่มคนไทยว่าที่นั่งข้างคนขับในรถของพาณาสน์นั้นถูกสงวนสิทธิ์ไว้ให้ณอันดาเพียงคนเดียว ซึ่งคนที่ประกาศให้เป็นเขตสงวนก็ไม่ใช่ใครนอกจากเจ้าตัวนั่นแหละ
หญิงสาวเข้าใจว่าวิภาวีเป็นคนใหม่จึงไม่รู้เรื่องนี้ เธอจึงบอกอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงแสนธรรมดาโดยมีวัตถุประสงค์เพียงแจ้งให้ทราบ แต่ดูเหมือนคนฟังจะไม่คิดเช่นนั้น วิภาวีไม่รู้จักเธอมาก่อนจึงไม่คุ้นกับนิสัยการพูดตรงๆ แบบนี้เลยหน้าเสียลงอย่างเห็นได้ชัด ในขณะที่อรกัญญาโกรธแทนเพื่อนและไม่ลังเลที่จะตอบโต้ทันที
‘ไม่ยักรู้ว่ามีเจ้าที่’
เจ้าที่เลิกคิ้วมองไปยังคนพูดเพื่อหยั่งเจตนา ซึ่งฝ่ายนั้นก็จ้องกลับอย่างไม่เป็นมิตร
‘ก็ถึงบอกให้ทราบไงคะ’ พูดแล้วก็ถอนสายตากลับมาที่วิภาวีซึ่งยังนั่งอึ้งอยู่ที่เดิม
‘ณาณ่า’ เจ้าของรถเอ่ยปราม แม้จะรู้ว่าเธอไม่มีเจตนาหาเรื่อง แต่เรื่องจะให้ยอมก็คงเป็นไปได้ยากเหมือนกัน
จริงๆ เขาก็คิดอยู่ตั้งแต่วิภาวีขึ้นมานั่งตรงนี้แล้วว่ายายตัวยุ่งของเขาอาจจะมีปัญหา แต่ก็ปากหนักไม่พูดตั้งแต่แรกเพราะลืมไปว่าคำพูดตรงๆ ของเจ้าหล่อนซึ่งเขาเคยชินอาจจะไม่รื่นหูสำหรับคนอื่นก็ได้ และนึกไม่ถึงด้วยว่าอรกัญญาจะตอบโต้
เรื่องในวันนั้นจบลงได้เพราะพาณาสน์ออกปากขอให้วิภาวีย้ายที่นั่งโดยอ้างว่าเขาต้องให้ณอันดาช่วยดูทาง อย่างไรก็ตามดูเหมือนว่าอรกัญญาจะตั้งตัวเป็นอริกับเธอไปแล้ว ส่วนหญิงสาวอีกคนนั้นยังรักษาภาพสาวสวยแสนดีไว้อยู่ ถึงจะดูฝืดฝืนไปบ้าง
จุดหมายปลายทางวันนี้คือบ้านของรุ่นพี่ชาวไทยคนหนึ่งที่เพิ่งรับปริญญาไปหมาดๆ หญิงสาวกำลังจะเดินทางกลับประเทศไทยในอีกไม่กี่วันข้างหน้าจึงได้จัดงานเลี้ยงลาเพื่อนฝูงเป็นครั้งสุดท้าย
เมื่อจอดรถเรียบร้อย ทั้งสี่คนก็ช่วยกันหยิบของซึ่งประกอบด้วยอาหารต่างๆ เข้าไปในบ้าน
“สวัสดีค่าทุกคน คนสวยมาแล้วนะค้า” ณอันดาประกาศทันทีที่ผลักประตูเข้าไปภายใน
อรกัญญาที่เดินตามมาข้างหลังเบ้ปากอย่างหมั่นไส้แล้วดึงวิภาวีให้เดินตรงเข้าไปในครัวสมทบกับสาวๆ คนอื่นเพื่อช่วยเตรียมอาหาร
“แล้วนั่นคนสวยจะไปไหนจ๊ะ ทำไมไม่มาช่วยทำอาหาร” กุลรัตน์ตะโกนมาจากด้านในครัวเมื่อเห็นณอันดาเดินเกาะแขนพาณาสน์โผล่หน้าเข้ามาทักทายแล้วก็ทำท่าจะตามออกไปที่ห้องนั่งเล่น
“ก็ณาณ่าไม่ถนัดเรื่องทำอาหารนี่คะ อยู่ไปก็เกะกะพี่ๆ เปล่าๆ”
“แล้วถนัดอะไรบ้างล่ะจ๊ะ พี่ไม่เห็นเราจะทำอะไรได้สักอย่าง”
ณอันดายิ้มหวาน “ถนัดเรื่องทำสวยค่ะ หรือถึงไม่ถนัดก็ไม่เดือดร้อน เพราะสวยเป็นปกติอยู่แล้ว”
คู่สนทนาส่ายหน้า สะบัดตะหลิวแทนการโบกมือ “จ้ะๆ แม่คนสวยตามปกติ งั้นจะไปไหนก็ไปเถอะจ้ะ”
ดังนั้นเธอจึงไปนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นที่หนุ่มๆ กำลังช่วยกันแยกชิ้นส่วนเฟอร์นิเจอร์ชิ้นใหญ่ที่เจ้าของจะไม่นำกลับไปด้วยให้เป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยเพื่อง่ายในการขนย้ายของผู้รับมรดกแทน
