ได้รับกำลังใจจากซ่งหรูหรู ถงเสี่ยวโยวยิ่งมีกำลังใจที่จะมุ่งมั่นต่อไป แม้กระทั่งตอนพักกลางวันก็ไม่ลืมที่จะวาดแบบอยู่ในห้องทำงานผู้ช่วย แดลี่รีบร้อนเข้ามาสั่งงานแล้วก็ออกไป “โอลิมปิก รีบไปที่โกดังเอาเชิงเทียนคริสตัลที่ส่งมาเมื่อตอนสายออกมา”
ถงเสี่ยวโยวรีบวางดินสอแล้ววิ่งออกจากห้องทำงานไป
“กาแฟ” เสียงของลู่ซิงเฉิงลอยออกมาจากห้องทำงานออฟฟิศ บ.ก. แต่น่าเสียดายที่ไม่มีใครตอบรับ
“กาแฟ”
“…”
“โอลิมปิก”
เสียง ‘ปัง’ ดังขึ้น ประตูห้องทำงานผู้ช่วยรับฝ่าเท้าแทนถงเสี่ยวโยว ในห้องทำงานไม่มีใครอยู่เลยสักคน ลู่ซิงเฉิงยืนไม่พอใจอยู่ที่หน้าประตู ปรายตามองดูก็เห็นภาพสเก็ตช์แบบของถงเสี่ยวโยววางอยู่บนโต๊ะ
ลู่ซิงเฉิงร้องเหอะออกมาก่อนจะหันหลังเดินออกไป แล้วก็พลันหยุดฝีเท้า อยู่ๆ ก็เหมือนมีอะไรมาดลใจให้เดินกลับไป บนกระดาษแผ่นนั้นวาดชุดจัมพ์สูทสีกากีที่เวินซีสวม แมตชิ่งกับเข็มขัดสีเงินเมทัลลิก สีสันสดใสดึงดูดสายตาเป็นอย่างมาก ลู่ซิงเฉิงพลิกดูต่อไปอีกหลายหน้า สายตาเย็นชาค่อยๆ เปลี่ยนเป็นสนใจ ถึงขนาดไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าที่เข้ามาใกล้
“บ.ก.” ถงเสี่ยวโยวถือเชิงเทียนคริสตัลยืนอยู่หน้าประตู จ้องมองลู่ซิงเฉิงอยู่ที่หน้าประตูอย่างประหลาดใจ
ลู่ซิงเฉิงได้สติกลับมา ใบหน้าที่หยิ่งยโสเผยสีหน้าเก้อเขินที่แทบจะจับสังเกตไม่ได้
“คุณกำลังดูแบบของฉันใช่ไหมคะ” ถงเสี่ยวโยวถามอย่างจริงจัง มือที่ถือเชิงเทียนอยู่ก็สั่นเล็กน้อย แม้ว่าเขาจะเป็นคนที่สารเลวมาตลอด แต่ถ้าเขาดูแบบให้ ก็ยังทำให้ถงเสี่ยวโยวรู้สึกตื่นเต้นดีใจ
ในขณะที่เธอกำลังพูดอยู่นั้น ลู่ซิงเฉิงก็โยนแบบร่างทั้งเล่มไปข้างหลังราวกับมือถูกของร้อน สมุดออกแบบกระแทกไปที่ด้านหลังเสียงดัง ‘ปัง’ กระดาษร่วงตกกระจายออกมาทันที
ถงเสี่ยวโยวไม่ทันจะได้ดูว่าในขณะนั้นสีหน้าของเขาเย็นชาแค่ไหน เพราะเธอรีบยื่นมือออกไปรับสมุดออกแบบ จากนั้นก็มีเสียงของตกดังขึ้น เป็นเสียงเชิงเทียนคริสตัลตกลงพื้น
ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว สีสันงดงามกระจายไปทั่วพร้อมกับคริสตัลที่ใสกระจ่าง ของที่งดงามทั้งสองอย่างแตกกระจายในเวลาเดียวกัน ทำให้ถงเสี่ยวโยวตกใจและหวาดหวั่น และที่น่ากลัวยิ่งกว่าก็คือลู่ซิงเฉิงที่ไม่แม้กระทั่งจะกะพริบตา
“เกิดอะไรขึ้น” แดลี่ที่พุ่งเข้ามาร้องอย่างตกใจทำลายความเงียบงัน “พระเจ้า เชิงเทียนดอกไอริสเพิ่งจะส่งตรงมาจากปารีสเมื่อตอนสายนี้เอง”
“ขอโทษค่ะ ขอโทษค่ะ…” ถงเสี่ยวโยวนั่งลงเก็บเศษแก้วที่แตกเต็มพื้น
ในที่สุดลู่ซิงเฉิงก็เอ่ยปาก “ขยะที่แตกจะเก็บขึ้นมาเพื่ออะไร”
ถงเสี่ยวโยวชะงักไป สายตามองไปที่กระดาษออกแบบที่กระจายไปอยู่ไม่ไกล คำพูดทุกคำของลู่ซิงเฉิงกำลังทิ่มแทงใจเธออยู่
“ชดใช้ตามราคาแล้วกัน” แดลี่เปลี่ยนเรื่องด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แล้วเปลี่ยนน้ำเสียงเป็นแสดงความยินดีกับลู่ซิงเฉิง “ยอดขายของเดือนนี้ทำลายสถิติใหม่อีกแล้ว บริษัทแม่จัดงานเลี้ยงฉลองให้คุณ คืนนี้…”
“ไม่ไป” ลู่ซิงเฉิงเดินออกไป “เอากาแฟไปให้ที่ห้องทำงานผมด้วย”
