บนโลกใบนี้มีคนมากมายเท่าไหร่ที่รอให้ลู่ซิงเฉิงเลือกขึ้นมา แล้วก็มีคนมากมายเท่านั้นที่อยากจะให้ลู่ซิงเฉิงตายไปซะ เขาทำให้คนเกลียดเขามากแต่ก็ต้องยอมให้เขาอย่างไม่อาจขัดขืนได้ วันนี้คนกลุ่มนั้นก็เพิ่มซ่งหรูหรูเป็นสมาชิกใหม่อีกคน
“เธอว่าเชิงเทียนคริสตัลนั่นฝังเพชรหรือหุ้มทองกันแน่ถึงได้แพงขนาดนี้ เรื่องเงินไม่ใช่ปัญหา ปัญหาอยู่ที่เขาเหยียบย่ำแกซะขนาดนี้ นอกจากเขาจะหล่อ โชคดี มีชื่อเสียงตั้งแต่อายุยังน้อย เรียกลมเรียกฝนได้ ดันใครคนนั้นก็ดัง แล้วก็ขายอะไรก็ขายดีไปหมด มีสิทธิ์อะไรที่จะไม่เห็นหัวคนอื่นได้”
“นี่ยังไม่พออีกเหรอ” ถงเสี่ยวโยวพูดอย่างเศร้าๆ “ฉันไม่มีสักอย่าง”
ซ่งหรูหรูดึงถงเสี่ยวโยวที่ไม่ได้เรื่องพร้อมกับตำหนิอย่างแรง “เธอเป็นโรคสต็อกโฮล์ม ซินโดรมหรือไงถึงไปบอกเขาว่าของแบบนี้แค่แป๊บเดียวก็หาในเถาเป่าได้ เรา-ไม่-จ่าย”
“เธอก็ให้ฉันยืมเงินแก้ปัญหาเฉพาะหน้าก่อน สิ้นปีฉันจะคืนเธอทั้งหมด” ถงเสี่ยวโยวอ้อนวอนอย่างน่าสงสาร เธอไม่ได้มีอาการของโรคสต็อกโฮล์ม ซินโดรม เธอก็แค่เป็นโรค ‘ยอมทำทุกอย่างเพื่อจะได้เป็นดีไซเนอร์’ ระยะสุดท้ายเท่านั้นเอง
ซ่งหรูหรูหน้าแดงเหมือนกับกำลังโมโห แล้วก็เหมือนอย่างอื่นด้วย
ถงเสี่ยวโยวถามหยั่งเชิงไปว่า “หรูหรู ไม่ใช่ว่าแกไม่มีเงินหรอกนะ”
“จะเป็นอย่างนั้นได้ยังไง” ซ่งหรูหรูตบหน้าอกอย่างมั่นใจ “เงินฉันอยู่ในหุ้นต่างหาก”
“…”
ถงเสี่ยวโยวตื่นนอนขึ้นมาตั้งแต่ตีสี่ เพราะวันนี้ลู่ซิงเฉิงจะไปเขาทางเหนือกับทีมช่างภาพเพื่อถ่ายทิวทัศน์นอกสถานที่เองตอนตีห้า นิตยสารของเดือนหน้ากำลังจะเข้าตลาด แต่เขายังไม่ค่อยพอใจกับหน้าปกสักเท่าไหร่จึงให้ถ่ายใหม่ ลู่ซิงเฉิงต้องการให้ถ่ายบรรยากาศของภูเขาหลังฝนตกกับแสงที่สดใส ทั้งทีมช่างภาพและนางแบบต่างร้องโอดครวญ ซึ่งแน่นอนว่าได้แต่ร้องอยู่ในใจ
วันนี้เป็นเวรของแดลี่ ถงเสี่ยวโยวไม่จำเป็นต้องตื่นแต่เช้า แต่เธอนอนพลิกไปพลิกมาทั้งคืนแล้วก็ตัดสินใจไปหาลู่ซิงเฉิงเพื่อต่อรองเรื่องผ่อนชำระค่าเสียหาย
เมื่อเธอไปถึงก็ถ่ายเสร็จไปชุดหนึ่งแล้ว นางแบบยืนตัวสั่นท่ามกลางลมหนาว ลู่ซิงเฉิงยืนตรวจภาพตัวอย่างอยู่ด้านข้าง ถงเสี่ยวโยวเดินเข้าไปใกล้อย่างเงียบๆ ลู่ซิงเฉิงไม่ได้รับรู้ถึงการมาของเธอ แต่กลับเป็นเวินซีที่คลุมเสื้อโอเวอร์โค้ตเดินเข้ามาหาแล้วยิ้มให้กับเธอ “งานใหม่เป็นยังไงบ้าง”
“ก็ดีค่ะ” ถงเสี่ยวโยวตอบด้วยความจริงใจและร้อนตัว
เวินซียิ้มอย่างซุกซน “ฉันได้ยินว่าคุณดวงไม่ค่อยดี?”
ได้ยินว่า? ถงเสี่ยวโยวครุ่นคิดครู่หนึ่ง เรื่องดวงเธอทุกคนก็รู้กันไปหมด เวินซีช่างอ่อนโยนจริงๆ ถึงขนาดใช้ประโยคคำถาม ในขณะที่เธอมักจะให้เครื่องหมายตกใจกับตัวเอง ถงเสี่ยวโยวพูดอย่างเศร้าๆ ว่า “ไม่ดีมากค่ะ”
หลังจากดูรูปตัวอย่างเสร็จลู่ซิงเฉิงก็หันมาสั่งการเวินซี “อีกเดี๋ยวคุณไปถ่ายใหม่”
เวินซีน่าจะเป็นเพียงคนเดียวที่กล้าค้อนแล้วสะบัดหน้าใส่ลู่ซิงเฉิงตรงๆ ก่อนจะเดินออกไป ถงเสี่ยวโยวอดใจที่จะมองดูภาพนี้สักหน่อยไม่ได้ คนหนึ่งเป็นผู้นำที่มีอิทธิพลในวงการแฟชั่น อีกคนหนึ่งเป็นซูเปอร์โมเดลที่มีท่าทางสง่างามและอ่อนโยน ถงเสี่ยวโยวอยากจะให้เครื่องหมายตกใจกับตัวเองสักแถว เรื่องแบบนี้เจ็ดเปอร์เซ็นต์เป็นเรื่องความพยายาม ส่วนอีกเก้าสิบสามเปอร์เซ็นต์เป็นเรื่องที่ฟ้ากำหนดมาแล้ว
