“หมดแก้ว” ซ่งหรูหรูได้ยินว่าเพื่อนรักสามารถหนีออกมาจากนรกได้ก็รีบโดดงานออกมาเลี้ยงฉลองกับเธอ “คนเราน่ะจะมาผูกคอตายอยู่ใต้ต้นไม้ต้นเดียวไม่ได้ จมปลักกับสิ่งใดสิ่งหนึ่งไม่ได้ แม้ว่าดวงของเธอจะซวยมาก แต่ร่างกายก็แข็งแรง ถ้าไม่ทำงานดีไซน์ก็ยังมีทางเลือกอีกมากมาย”
อาจเป็นเพราะลาจากลู่ซิงเฉิงมาแล้ว แม้แต่อากาศก็ยังสดชื่น ที่สำคัญมีอาหารอร่อยเต็มโต๊ะ กินจนปากมันแผล็บ ฟังเรื่องอะไรก็มีความสุขไปหมด “ขอบใจที่ชม” เธอวางตะเกียบลงแล้วยกมือขึ้นเรียกเก็บเงินอย่างใจใหญ่ บริกรส่งใบเสร็จมา ถงเสี่ยวโยวเคยขูดใบเสร็จให้ลู่ซิงเฉิงหลายครั้ง จึงกลายเป็นความเคยชินเมื่อเห็นใบเสร็จก็อยากจะขูด ขูดไปสองทีก็เริ่มได้สติขึ้นมา สายตาพลันหยุดนิ่ง ตัวอักษรคำแรกในกรอบสี่เหลี่ยมไม่ใช่คำว่า ‘ขอบ’ เธอกลืนน้ำลายลงคอ จากนั้นก็ขูดต่อไป แล้วตัวอักษรทั้งหมดที่ปรากฏขึ้นก็คือ ‘ห้าร้อยหยวน’
ถงเสี่ยวโยวตัวแข็งทื่อ
ซ่งหรูหรูกำลังเลือกถั่วลิสงในต้มยำวุ้นเส้น กำลังเคี้ยวดังกรุบกรับ มองเธออย่างงงงัน
“หรูหรู เธอว่าอยู่ๆ โชคชะตาฉันจะเปลี่ยนไหม”
“เธอน่ะเหรอ” ซ่งหรูหรูแลบลิ้น “วันเดือนปีเกิดเธอไม่ได้เปลี่ยนสักหน่อย ซวยยังไงก็ซวยอย่างนั้น”
เมื่อได้ยินสิ่งที่เธอพูด ถงเสี่ยวโยวก็รู้สึกสบายใจขึ้นทันที นำใบเสร็จยัดลงไปในกระเป๋าเงิน เรื่องในวันนี้คงเพ้อไปเองมั้ง
บริกรเดินยิ้มเข้ามาหา “วันนี้จะมีการจับรางวัลของการเปิดร้านใหม่เป็นวันสุดท้าย คุณจะไปลองจับรางวัลดูไหมคะ”
เมื่อได้ยินว่าจับรางวัล ซ่งหรูหรูก็รีบวางตะเกียบลง “เอาสิๆ”
ที่ผ่านมาถงเสี่ยวโยวก็ไม่เคยมีโชคกับเรื่องพวกนี้ ดังนั้นจึงยืนอยู่ข้างๆ อย่างเงียบๆ ซ่งหรูหรูถูไม้ถูมือทำท่าเหมือนล้างมือ แต่บนจานหมุนขนาดใหญ่มีพื้นที่สำหรับของรางวัลไม่มาก โดยเฉพาะจักรยานไฟฟ้ารางวัลใหญ่ มีเพียงศูนย์จุดสองหกเปอร์เซ็นต์เท่านั้น ซ่งหรูหรูเป็นคนที่มีโชคมาตลอดก็ยังได้เพียงกระดาษทิชชูหนึ่งห่อ ถงเสี่ยวโยวคิดว่าก็ดี พอดีกับที่เธอต้องการจะเข้าห้องน้ำด้วย
ทั้งสองคนถือกระดาษทิชชูกำลังจะเดินจากไป บริกรก็เรียกถงเสี่ยวโยวอย่างนอบน้อม “คุณผู้หญิง คุณจะลองหมุนดูสักครั้งไหม”
ถงเสี่ยวโยวจะรีบไปห้องน้ำ ดังนั้นจึงหมุนไปอย่างไม่ใส่ใจ แล้วเดินจากไปโดยไม่คิดแม้แต่จะดู
จานหมุนหมุนไปหลายรอบ สุดท้ายก็ค่อยๆ หยุดลง บริกรปรบมือแสดงความยินดี “ยินดีด้วยคุณผู้หญิง คุณได้รางวัลใหญ่เป็นรถจักรยานไฟฟ้าหนึ่งคัน”
ถงเสี่ยวโยวอึ้งไป
และครั้งนี้ก็ทำให้ซ่งหรูหรูตกใจอย่างมาก แม่หมอหรูกำลังรู้สึกสับสนในตัวเอง เธอไม่กลับบ้านแล้วแต่จะรีบขึ้นไปบนเขาเพื่อหาอาจารย์ เธอรู้สึกว่าตบะบำเพ็ญตื้นเขินมาก จะต้องเข้าบำเพ็ญตนอีกสามปี