ทดลองอ่าน Dear Mr. MOF หวานละมุน… คุณที่รัก บทที่ 1

ตอนที่มิสเตอร์เอ็มโอเอฟดูบัตรประจำตัวนักเรียนฉันครั้งแรกแล้วเรียกชื่อของฉันออกมา ใช้เวลาไปครึ่งค่อนวันเขาก็เรียกไม่ถูกเสียที

ฉันสอนเขาออกเสียงอย่างใจเย็น “ซูอี้”

“ซู่อี๋”

ออกเสียงผิดทั้งสองคำเลย! แต่ไม่เป็นไร พวกเราค่อยๆ เป็นค่อยๆ ไปก็ได้ “ซูอี้”

“ซู่อี้”

ถือว่ามีพัฒนาการล่ะนะ ปักหลักสู้กันต่อไป เอาล่ะ…อีกครั้งหนึ่ง “ซูอี้”

“ซูชิ”

…ที่รัก คุณหิวหรือไงคะ

อย่าเรียกฉันว่าซูชิได้ไหม ฉันชื่อซูอี้!!

หรือแม้แต่นามสกุลของฉันเอง มิสเตอร์เอ็มโอเอฟก็มีวิธีเรียกที่เป็นเอกลักษณ์อย่างมาก

“จั้งเก้อ (ฝังศพ)”

จั้ง?…ฉันนามสกุลจางต่างหากล่ะ! ตัวอักษร g ที่อยู่ด้านหลังนั่นไม่ต้องออกเสียง มันไม่น่าฟัง!!

“จาง”

“จัง*? (สกปรก)”

เกือบจะดีอยู่แล้วเชียว แต่ทำไมถึงได้กลายเป็นคำว่า ‘จัง’ ได้ล่ะ ฉันไม่ได้สกปรกนะ แค่เลอะเทอะนิดหน่อยเท่านั้นเอง!

“ออกเสียงว่า ‘จาง’ ค่ะ”

“จั้ง”

“…ออกเสียงว่า ‘จาง’ ไม่ใช่ ‘จัง’ สักหน่อย!”

อย่างไรก็ตาม มิสเตอร์เอ็มโอเอฟมักจะอ่านนามสกุลของฉันว่า ‘จัง’ อยู่บ่อยๆ เพราะเขายืนหยัดว่าตัว ‘h’ ในภาษาฝรั่งเศสไม่ต้องออกเสียง ถ้าอย่างนั้นทำไมเขาถึงอ่านชื่อของพี่เฮ่าได้ล่ะ คำว่า ‘เฮ่า’ ก็มีตัว ‘h’ เหมือนกันไม่ใช่หรือไง ทำไมถึงไม่เรียกพี่เฮ่าว่า ‘เอ้า’ บ้าง

เป็นคนฝรั่งเศสที่เอาแต่ใจชะมัดเลย!

ฉันไม่รู้จะทำยังไงกับเขาจริงๆ นะ อีกอย่างกล้าการันตีเลยว่ามิสเตอร์เอ็มโอเอฟต้องตั้งใจอย่างแน่นอน เขาตั้งใจแน่ๆ!

มิสเตอร์เอ็มโอเอฟเป็นคนแบบไหนกันแน่นะ

ในหมู่นักเรียนพวกเขาว่ากันว่ามิสเตอร์เอ็มโอเอฟเป็นคนดุ…มันเป็นไปได้ด้วยเหรอ ฉันว่าเขาอ่อนโยนจะตายไป ส่วนผู้ช่วยสอนต่างก็บอกว่ามิสเตอร์เอ็มโอเอฟเป็นคนละเอียดรอบคอบถึงขั้นดุดันเลยทีเดียว…อย่างนั้นเหรอ แน่ใจหรือเปล่าว่าเรากำลังพูดถึงคนคนเดียวกันอยู่เนี่ย

ถ้างั้น…มิสเตอร์เอ็มโอเอฟเป็นคนแบบไหนกันแน่

ถ้าจะให้ฉันพูดล่ะก็…มิสเตอร์เอ็มโอเอฟของฉันเนี่ยเป็นคนเอาแต่ใจตัวเป้งเลยล่ะ เรียกว่าความเอาแต่ใจอยู่ในระดับสูงปรี๊ดเชียวนะ แถมยังเย่อหยิ่ง ใจแคบ แล้วก็เป็นคนคิดเล็กคิดน้อยในแบบที่สูงปรี๊ดเสียยิ่งกว่าสูงปรี๊ดในสูงปรี๊ดเสียอีก

ส่วนเรื่องอายุจิตใจ…ก็น่าจะสักสิบเอ็ดปีได้ล่ะมั้ง

มิสเตอร์เอ็มโอเอฟมักจะโอ้อวดทุกอย่างที่เกี่ยวกับประเทศฝรั่งเศสให้พวกเราฟังด้วยความภาคภูมิใจเสมอ มีอยู่ครั้งหนึ่ง…เขาสั่งจองนมวัวไขมันจากฟาร์มเป็นกรณีพิเศษให้ส่งตรงถึงที่เพื่อเอามาใช้ในคาบเรียนทำไอศกรีม และส่วนที่เหลือก็รินให้พวกเราดื่มกันทุกวัน โดยเรียกการกระทำนี้อย่างไพเราะว่าเป็น ‘การเพิ่มแคลเซียม’

แรกๆ ฉันก็ค่อนข้างตื่นเต้นกับความใจดีของมิสเตอร์เอ็มโอเอฟ จนกระทั่งเขาบอกกับฉันว่า “นมวัวของฝรั่งเศสอร่อยที่สุดเลยใช่ไหมล่ะ ประเทศจีนมีนมวัวที่ดีขนาดนี้หรือเปล่า”

คน! ขี้! อวด!

นมผงของจีนก็ไม่เท่าไหร่หรอก แต่ว่านมวัวนี่อร่อยมากเลยนะรู้หรือเปล่า