ทดลองอ่าน Dear Mr. MOF หวานละมุน… คุณที่รัก บทที่ 1

แคว้นเบรอตาญบ้านเกิดของเขามีอาหารทะเลเป็นอาหารท้องถิ่น “คุณอยู่ประเทศจีนเคยได้กินหอยนางรมที่อร่อยขนาดนี้หรือเปล่า”

ทำไมจะไม่เคยล่ะคะ แหม ทั้งอวบอ้วนทั้งสดใหม่เชียวล่ะ หนำซ้ำเมืองติดทะเลยังขายกันเป็นครึ่งกิโลเลยด้วย แต่ที่นี่ขายกันเป็นตัวเอง…

ฉันจำได้ว่าเมื่อก่อนตอนไปเดินเที่ยวเล่นกันในร้านเครื่องครัว โมราเพื่อนของฉันเหลือบไปเห็นป้ายราคาเตาไฟฟ้าติดไว้ว่าหนึ่งพันสามร้อยห้าสิบยูโร

หนึ่งพันสามร้อยห้าสิบยูโร…แปลงเป็นค่าเงินหยวนแล้วเท่ากับเท่าไหร่กันนะ

ตั้งประมาณหมื่นหยวนได้แน่ะ ซื้อเตาไฟฟ้าราคาหนึ่งหมื่นหยวนงั้นเหรอ…ขอถามหน่อยเถอะ เตาไฟฟ้าที่นี่เลี่ยมขอบทองหรือฝังเพชรด้วยเหรอ

ใครจะซื้อกัน?! เอาเงินมาให้ฉันนี่ เดี๋ยวฉันจะซื้อแบบที่ผลิตในจีนมาให้สักสิบเครื่องเลยดีไหม สีอะไรก็ได้ตามใจเธอเลย ฟังก์ชันตามที่เธอเลือกเลย ถ้าใช้ไม่ดีฉันจะคืนเงินให้ทั้งหมด

ประเทศของฉันใหญ่โตข้าวของมากมาย อะไรๆ ก็มีหมดนั่นแหละ

ยกเว้นมิสเตอร์เอ็มโอเอฟ…

พออยู่กับมิสเตอร์เอ็มโอเอฟฉันถึงได้ลองชิมผลไม้ที่ไม่มีหรือหายากในประเทศจีนอย่างพวกแบล็กเคอร์เรนต์ด้วย มีครั้งหนึ่งที่เขาเรียกให้ฉันเอาแบล็กเคอร์เรนต์บดแช่แข็งไปละลาย ตอนนั้นเองฉันจึงพูดขึ้นว่าไม่เคยกินผลแบล็กเคอร์เรนต์แบบสดๆ มาก่อนเลย

มิสเตอร์เอ็มโอเอฟถึงกับตื่นตระหนก “ประเทศจีนไม่มีแบล็กเคอร์เรนต์เหรอ”

“ไม่มี…มั้งคะ” ฉันไม่แน่ใจและไม่กล้าพูดจามั่วซั่วด้วย “เอาเป็นว่าฉันไม่เคยกินก็แล้วกันค่ะ”

มิสเตอร์เอ็มโอเอฟเบ้ปากเล็กน้อย แต่เขาก็ปิดปากเงียบไม่พูดอะไร

ถัดไปจากวันนั้นสองสามวันเป็นวันศุกร์ ปรากฏว่ามีแบล็กเคอร์เรนต์กล่องหนึ่งอยู่ในลิฟต์ส่งขึ้นมาจากห้องครัวชั้นล่างพร้อมกับวัตถุดิบอื่นๆ

ฉันจดๆ จ้องๆ แบล็กเคอร์เรนต์กล่องนั้นแล้วถามขึ้นว่า “เสี่ยวเฮยบอกว่าคุณเป็นคนสั่งมา พวกเราต้องใช้แบล็กเคอร์เรนต์สดด้วยเหรอคะ หรือว่าชั้นล่างส่งมาผิด?”

“ไม่ได้ส่งผิดหรอก ผมเป็นคนสั่งมาเองแหละ” มิสเตอร์เอ็มโอเอฟเปิดกล่องออกแล้วหยิบให้ฉันลูกหนึ่งพร้อมกล่าวอย่างกระหยิ่มยิ้มย่อง “คุณบอกว่าที่จีนไม่มีนี่ งั้นรีบชิมของประเทศฝรั่งเศสเราซะสิ”

ความซาบซึ้งที่มีหายวับไปเลย ฉันอดกลั้นความหงุดหงิดเอาไว้ในใจพยายามไม่ให้ตัวเองกลอกตาพลางรับแบล็กเคอร์เรนต์ลูกนั้นมาใส่ปาก

“เป็นยังไงบ้าง”

ฉันฝืนกลืนแบล็กเคอร์เรนต์ลงไป “ค่อนข้าง…เปรี้ยวค่ะ”

“เต็มไปด้วยวิตามินซีจำนวนมากเชียวนะ คุณไม่เคยกินมาก่อนก็กินให้เยอะๆ สิ” มิสเตอร์เอ็มโอเอฟกล่าวพลางหยิบแบล็กเคอร์เรนต์เตรียมจะวางมันลงในมือฉันอีก

ฉันทำสีหน้ารังเกียจเพราะมันไม่ได้ค่อนข้างเปรี้ยว แต่มันเปรี้ยวมากเลยต่างหาก เปรี้ยวจะตายอยู่แล้ว! ถ้าจะพูดถึงผลไม้ที่มีวิตามินซีสูง ให้ฉันกินกีวี่แทนได้หรือเปล่า ฉันจะต้องกินแบล็กเคอร์เรนต์เท่านั้นเหรอ

ฉันดันมือเขาออกไป “ไม่เอาค่ะ มันเปรี้ยว พวกเราบดมันให้แหลกแล้วเอาทำไปไอศกรีมกันเถอะนะคะ”

“ไม่ได้นะ!” มิสเตอร์เอ็มโอเอฟยังพยายามยัดแบล็กเคอร์เรนต์ใส่มือฉันให้ได้ “เมื่อเทียบกับการกินอาหารเสริมเพิ่มวิตามินแล้ว สู้กินผลไม้ให้เยอะๆ จะดีกว่า”

“หา?”

“หาอะไรกันล่ะ เด็กดี…ทั้งหมดนี่เป็นของคุณแล้วนะ ผมจะคอยดูจนกว่าคุณจะกินมันหมด”

“กิน…หมดนี่เนี่ยนะ! ตอนนี้น่ะเหรอ” นี่เขาหยอกฉันเล่นอยู่ใช่หรือเปล่า…

“ใช่แล้ว”

“ไว้กินพรุ่งนี้ไม่ได้เหรอคะ” ฉันวางแผนดิ้นรนหนีเจียนขาดใจ “หรือว่าเหลือไว้ก่อนแล้วค่อยกินตอนเที่ยงอีกได้ไหมคะ”

“ไม่ได้” มิสเตอร์เอ็มโอเอฟเอ่ยอย่างหนักแน่น ซูอี้น้อยก็ไร้เรี่ยวแรงที่จะต่อต้าน

เฮ้อ…ก่อนหน้านี้ทำไมไม่สารภาพไปตรงๆ ว่าฉันกินยาแก้ปวดประจำเดือนนะ จะต้องโกหกเขาว่ากินวิตามินไปทำไม จบเลยคราวนี้ ขุดหลุมสุสานให้ตัวเองซะแล้ว!

ติดตามตอนต่อไปวันที่ 10 มี.ค. 65 เวลา 12.00 น.