ทดลองอ่าน Dear Mr. MOF หวานละมุน… คุณที่รัก บทที่ 4

เป็นโจแอนนาที่เอ่ยปากขึ้นก่อน “ซูอี้ ตอนนี้เธอไม่ได้มีเรื่องอื่นต้องไปทำใช่หรือเปล่า”

“คะ? ไม่มีค่ะ…” จริงๆ แล้วฉันควรจะบอกไปว่าฉันมีธุระใช่ไหมนะ

“คาบเรียนตอนบ่ายสามครึ่งเธอเข้าสอนกับเชฟได้ไหม” โจแอนนาถาม

“คะ? ฉันเหรอ…แล้วแฮราล่ะคะ”

ฉันเหลือบมองมิสเตอร์เอ็มโอเอฟแวบหนึ่ง แต่บังเอิญว่าเขาเองก็มองฉันอยู่เหมือนกัน

“ตอนนี้ติดต่อแฮราไม่ได้ เธอมีธุระอื่นหรือเปล่า” โจแอนนาถามอีกครั้ง

“อ๋อ…ไม่มีค่ะ” ฉันกลัวว่าอีกเดี๋ยวแฮรามาแล้วจะหาว่าฉันไปแย่งคาบสอนของเธอน่ะสิ…

อาจเป็นเพราะว่าฉันตอบรับค่อนข้างช้า โจแอนนาจึงลากฉันไปที่อีกฝั่งหนึ่ง “ถ้าเธอไม่เต็มใจสอนกับเชฟก็บอกมาได้เลยนะ ไม่เป็นไร”

ไม่ใช่อย่างที่คิดกันสักหน่อย…

ไม่รอให้ฉันได้ปริปากอธิบายอะไร มิสเตอร์เอ็มโอเอฟก็เดินเข้ามา “ซูอี้ คุณไม่เต็มใจสอนกับผมเหรอ”

“ไม่ใช่นะคะ…” ฉันชักเริ่มไม่แน่ใจว่าจะทำอย่างไรดี

มิสเตอร์เอ็มโอเอฟกะพริบตาสีฟ้าคู่สวย “งั้นผมจะถือว่าคุณเต็มใจก็แล้วกันนะ”

นี่ก็ผิดกติกาไปหน่อยนะ ถึงขั้นใช้แผนหนุ่มหล่อพิชิตใจสาวแบบนี้! ฉันก็ได้แต่วางอาวุธยอมจำนนโดยศิโรราบ “ฉัน…ยินดีมากๆ เลยค่ะที่จะได้สอนด้วยกันกับคุณ”

“ซูอี้ ตอนนี้เหลือเวลาไม่มากแล้ว เธอต้องรีบแล้วนะ” โจแอนนาตบไหล่ฉันแล้วหันไปหามิสเตอร์เอ็มโอเอฟ “เชฟคะ งั้นฉันลงไปก่อนนะคะ ส่วนซูอี้ก็ต้องฝากคุณแล้ว มีอะไรก็โทรมาที่โทรศัพท์ห้องทำงานฉันนะ”

มิสเตอร์เอ็มโอเอฟพยักหน้าให้โจแอนนา จากนั้นก็เดินออกไป

อีกสองชั่วโมงจะต้องขึ้นสอนแล้ว นี่มันมัดมือชกกันนี่นา!

ในที่สุดเสี่ยวซูที่ถูกมัดมือชกก็เตรียมวัตถุดิบทั้งหมดเสร็จเรียบร้อยก่อนบ่ายสามโมง เวลานี้ฉันรู้สึกได้แต่เพียงความเหนื่อยล้า ซึ่งทั้งหมดก็มาจากการเร่งมือทั้งนั้น

พอไปเคาะประตูห้องเรียนสาธิตก็พบว่าเชฟนอร์มังดีกำลังสาธิตการทำอาหารฝรั่งเศส คาบของเขายังไม่จบ และดูจากสถานการณ์แล้วน่าจะยังอีกสักพักจึงจะเลิก นี่มันผีซ้ำด้ำพลอยชัดๆ

“คุณยืนอยู่ที่หน้าห้องเรียนของผมตลอดเลย มีอะไรหรือเปล่า” เชฟนอร์มังดีกล่าวอย่างอารมณ์ไม่ดีนัก

“เชฟคะ คือฉัน…” ฉันไม่กล้าถามเชฟนอร์มังดีว่าอีกนานแค่ไหนเขาถึงจะเลิกสอน “อีกเดี๋ยวฉันมีสอนที่ห้องเรียนนี้ค่ะ จะขอเข้าไปเอาวัตถุดิบในลิฟต์ออกมาได้หรือเปล่าคะ คือฉันอยากเอาเนยแช่ตู้เย็นน่ะค่ะ”

เนยต้องแข็งถึงจะแบ่งได้ง่าย…อีกอย่างตอนนี้ห้องเรียนนี้ก็ร้อนอย่างกับห้องอบซาวน่าแน่ะ เนยของฉันจะต้องร้อนขึ้นแน่ๆ

เชฟนอร์มังดีทำหน้ามุ่ย “คุณเป็นใคร เข้าสอนกับเชฟคนไหน”

“ฉัน…”

“เธอเป็นผู้ช่วยสอนของเอ็มโอเอฟ”

คนที่เอ่ยขึ้นมาคือมิสเตอร์เอ็มโอเอฟ เขาสะพายกระเป๋าอุปกรณ์ของตัวเองเดินมายืนนิ่งอยู่ข้างหลังฉัน กวาดตามองทั้งสเตชั่นอย่างดูแคลนด้วยสายตาคมกริบ “ซูอี้เป็นผู้ช่วยสอนของเอ็มโอเอฟ แต่ว่าเชฟครับ ผมอยากถาม คุณคิดว่าตอนนี้กี่โมงแล้วเหรอ”

กรี๊ด! ฉันไม่ได้ฟังผิดไปใช่หรือเปล่า มิสเตอร์เอ็มโอเอฟใช้คำว่า ‘คุณ’ กับเชฟนอร์มังดี นี่เขาใช้ภาษาสุภาพอย่างนั้นเหรอ