ทดลองอ่าน First Frost วันนี้ วันไหน ยังไงก็เธอ เล่ม 3 บทที่ 64

ก่อนเวินอี่ฝานจะออกจากออฟฟิศ ฟู่จ้วงก็กลับมาจากการไปสัมภาษณ์นอกสถานที่พอดี

เขาหมุนควงขวดเครื่องดื่มที่อยู่ในมือไปเรื่อย พอเห็นเวินอี่ฝานก็เดินเข้ามาคุยกับเธออย่างเคย

“พี่อี่ฝาน เลิกงานแล้วเหรอ พี่ซังเหยียนมารับพี่หรือเปล่าครับ”

เวินอี่ฝานตอบยิ้มๆ “อืม”

“มู่เฉิงอวิ่นเล่าให้ผมฟังว่าผู้ชายคนนั้นที่คอยมาก่อกวนพี่น่ากลัวจริงๆ นะครับ” ฟู่จ้วงพูดน้ำไหลไฟดับ “วันหลังถ้าพี่เลิกงานแล้วก็ระวังตัวหน่อยนะ ถ้าพี่ซังเหยียนไม่ว่างมารับพี่ พี่ก็บอกผมได้นะ เดี๋ยวผมไปส่งเองครับ”

เวินอี่ฝานลุกขึ้นยืน “ไม่มีอะไรหรอก”

ฟู่จ้วงทำท่าเหมือนเป็นเรื่องใหญ่โต “จะไม่มีอะไรได้ยังไงครับ! ช่วงนี้เหมือนผมเห็นเขาอยู่หลายครั้งนะ แต่ก็ไม่แน่ใจว่าใช่คนเดียวกันหรือเปล่า ผมถาม รปภ. ที่ชั้นล่าง ทุกครั้งที่เขามาก็จะทำเหมือนเดินผ่านมามองแวบหนึ่ง แต่ก็ไม่ได้อยู่นาน”

พอได้ฟัง เวินอี่ฝานก็ชะงักฝีเท้าลงโดยพลัน

ท่าทางของฟู่จ้วงทั้งกังวลทั้งเป็นห่วง “พี่ พี่เป็นคนสวยนะ แล้วก็ชอบทำงานจนดึกกว่าจะยอมเลิกงาน แถวนี้ยังเป็นถนนที่มีผับบาร์เต็มไปหมด พี่เองก็ต้องระวังไว้บ้างนะครับ”

เวินอี่ฝานเม้มปากน้อยๆ สีหน้ากลับเป็นปกติโดยเร็ว เธอยิ้มอีกครั้ง

“พี่รู้จ้ะ”

พอออกมาจากออฟฟิศ เวินอี่ฝานก็เห็นรถของซังเหยียนจอดอยู่ในที่ประจำ เธอเดินขึ้นไปนั่งข้างคนขับแล้วหันไปมองชายหนุ่ม ได้กลิ่นเหล้าจางๆ จากตัวเขาเลยกะพริบตาทีหนึ่ง

“นายกินเหล้า?”

ซังเหยียนออกรถทันที “เปล่า”

“นายเพิ่งไปเจอพวกซูเฮ่าอันมาเหรอ เดี๋ยวรออีกสักช่วงนึงนายก็ไม่ต้องมารับฉันแล้วล่ะ” เวินอี่ฝานคำนวณเงินเก็บในใจสักครู่แล้วเอ่ยอย่างจริงจังว่า “ฉันดูโบรชัวร์รถมาแล้ว กะว่าจะซื้อรถสักคัน พอถึงตอนนั้นก็จะได้ขับรถมาทำงานและกลับบ้านเอง จะได้ทำงานได้อย่างคล่องตัว”

ซังเหยียนเหลือบมองเธอ “กะจะไปเลือกเมื่อไหร่ล่ะ”

เวินอี่ฝานตอบด้วยเสียงนุ่มนวล “รอไว้เป็นวันที่ฉันหยุดงานแล้วกัน”

“ได้ พอถึงตอนนั้นฉันจะไปเป็นเพื่อนเธอ”

เวินอี่ฝานยิ้มๆ “โอเค”

แล้วภายในรถก็ดำดิ่งเข้าสู่ความเงียบ

ขับมาได้ช่วงหนึ่ง จู่ๆ ซังเหยียนก็ถามขึ้น “เวินซวงเจี้ยง ทำไมฉันถึงรู้สึกว่าช่วงนี้อารมณ์เธอดูแปลกๆ ไป”

เวินอี่ฝานกำลังเหม่อลอย พอได้ยินที่เขาพูดก็ดึงสติกลับมาทันใด เธอหันไปมองซังเหยียน ร้องอ้าช้าไปหนึ่งจังหวะก่อนจะอธิบายเบาๆ

“ช่วงนี้ที่สถานีโทรทัศน์มีงานเข้ามาเยอะไปหน่อยน่ะ รอไปอีกสักพัก พอฉันปรับตัวได้ก็คงจะดีขึ้น”

ซังเหยียนคล้ายชวนคุยไปเรื่อย “เธอไม่แฮปปี้กับงานนี้เหรอ”

“เปล่านี่ แต่มีใครที่ไหนชอบทำงานบ้างล่ะ” เวินอี่ฝานก็ไม่รู้ว่าตัวเองแสดงความรู้สึกออกมาชัดเจนไปหรือเปล่า เธอกลัวว่าจะไปกระทบถึงความรู้สึกเขา เลยยิ้มมุมปากขึ้นมาทันที “ฉันกลับไปนอนตื่นนึงก็หายแล้วล่ะ”

ซังเหยียนเหลือบมองเธอแวบหนึ่ง แล้วไม่ได้ซักไซ้ถามอะไรต่อ

“อืม งั้นเธอก็กลับไปนอนเร็วหน่อยแล้วกัน”