ทดลองอ่าน First Frost วันนี้ วันไหน ยังไงก็เธอ บทที่ 9-บทที่ 10

เวินอี่ฝานยังคงงุนงงหนักมาก

เดิมทีคิดว่าพอพาเขามาที่รถแล้ว ไม่ว่าจะอย่างไรเขาก็ควรถามด้วยมารยาทว่า ‘จะให้ไปส่งที่ไหนมั้ย’ แต่ผลสุดท้ายหลังจากที่มาถึงรถแล้ว ซังเหยียนก็พูดกับเธอแค่ ‘ไว้เจอกันนะ’

เขาไม่มีทีท่าอยากจะร่วมเดินทางไปกับเธอเลย

เดิมทีเวินอี่ฝานคิดว่านี่ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร ทว่าเธอเพิ่งมองสำรวจบริเวณโดยรอบสักครู่ ถึงพบว่าร้านอาหารร้านนี้ตั้งอยู่บนถนนเปลี่ยว เธอค้นหาในมือถือว่ารถไฟใต้ดินสายไหนที่อยู่ใกล้ที่สุด แต่มันก็ยังอยู่ไกลออกไปหลายกิโลเมตร

รอบข้างมีรถผ่านไปไม่กี่คัน มองออกไปด้านนอกก็มืดจนน่ากลัว

เวินอี่ฝานลังเลอยู่ชั่วครู่ จ้องไปที่ซังเหยียน เขายังไม่ขับรถออกไปสักที เธอเลยจำต้องไปเคาะกระจกด้านข้างคนขับ

หลังจากนั้นไม่กี่วินาทีซังเหยียนก็ลดระดับหน้าต่างลง เหลือบมองเธออย่างเย็นชา

เวินอี่ฝานเอ่ยด้วยเสียงนุ่มนวล “นายไปส่งฉันหน่อยได้มั้ย ที่นี่มันเปลี่ยวอะ”

ซังเหยียนเอ่ยเสียงเรียบ “บ้านเธออยู่ไหน”

“เฉิงซื่อจยาย่วน”

“อ๋อ” ซังเหยียนถอนสายตากลับ “มันคนละทางอะ”

“…”

ในชีวิตนี้เวินอี่ฝานไม่เคยเจอใครที่ใจแคบเท่านี้มาก่อน เธอยิ้มเป็นเชิงขอโทษแล้วพูดขึ้นว่า “ฉันไม่ได้จะให้นายส่งฉันกลับบ้าน นายส่งฉันแค่รถไฟใต้ดินแถวนี้ก็พอ รบกวนนายด้วยจริงๆ นะ”

ซังเหยียนจ้องตรงมาที่เธอ ผ่านไปไม่กี่วินาทีจึงฝืนพูดออกมา

“ขึ้นรถมาเถอะ”

เวินอี่ฝานแอบถอนใจโล่งอก ขึ้นนั่งในตำแหน่งด้านข้างคนขับ เธอก้มหน้าลงพลางรัดเข็มขัดนิรภัย

ซังเหยียนเคลื่อนรถออกในทันที

บรรยากาศภายในรถเงียบเป็นเป่าสาก พื้นที่ด้านในรถก็มิดชิดและคับแคบ

ซังเหยียนไม่ได้เปิดเพลง อีกทั้งก็ไม่มีทีท่าจะชวนเธอคุยด้วย

เวินอี่ฝานรู้สึกว่าถ้าตนเองยังคงเงียบอยู่แบบนี้ต่อไปก็เหมือนกับขึ้นรถมาเปล่าๆ ซังเหยียนก็เป็นเหมือนคนขับรถ เธอจึงเป็นฝ่ายชวนคุยก่อน

“ทำไมจู่ๆ นายจะกลับแล้วล่ะ ไม่ใช่มาสังสรรค์กับเพื่อนเหรอ”

ซังเหยียนตอบอย่างขอไปที “หนวกหู”

“…”

เวินอี่ฝานก็ไม่รู้ว่าเขาหมายความว่างานสังสรรค์หนวกหูหรือกำลังบอกว่าเธอหนวกหู

หญิงสาวขยับริมฝีปากเล็กน้อยแล้วก็ไม่พูดอะไรอีก