ทดลองอ่าน Little Man ชั่วโมงบินน้อยแต่มีรักเต็มร้อยให้คุณ เล่ม 3 บทที่ 64

อิ๋งจิ่งช่วยเธอเอาเสื้อผ้าสะอาดที่ไว้สำหรับเปลี่ยนวางไว้บนเตียงและบอกเธอว่า “คุณไปอาบน้ำเถอะ ผมคอยคุณอาบเสร็จแล้วค่อยไป”

ชูหนิงขานเสียงตอบก่อนจะลุกขึ้น ถามโดยไม่ต้องคิดว่า “นายพักอยู่ที่ไหน”

“ชั้นล่างครับ”

“อือ”

ในบริเวณเขตที่ราบสูงมีแรงดันน้ำไม่มาก น้ำที่อาบจากฝักบัวเหมือนฝนตกปรอยๆ ชูหนิงไม่ปล่อยให้เปลืองน้ำ รีบอาบอย่างรวดเร็ว ออกมาจากห้องน้ำกลิ่นตัวหอมฟุ้ง รู้สึกผ่อนคลายไปทั้งตัว

อิ๋งจิ่งนั่งอยู่ที่ริมเตียง เงยหน้าขึ้นมามองเธอแวบหนึ่ง ดวงตาดำขลับจ้องมองอย่างเงียบเชียบ

ชูหนิงนั่งบำรุงผิวอยู่ที่พื้น ในถุงกระเป๋าเดินทางมีขวดมากมายหลายแบบ เธอเอ่ยเสียงเรียบ “นายไปพักผ่อนเร็วหน่อยเถอะ”

อิ๋งจิ่งลุกขึ้นอย่างเชื่อฟังโดยที่ไม่พูดอะไร

เขาเดินไปตรงประตู กระทั่งชูหนิงได้ยินเสียงหมุนกลอนประตูดังขึ้น

ทันใดนั้นก็มีเสียงดัง ‘ปัง!’ เธอหันกลับไปมองอย่างไม่รู้ตัว อิ๋งจิ่งยังไม่ได้ออกไป เขากลับเดินเข้ามากอดเอวเธอไว้จากข้างหลัง

หัวใจของเด็กหนุ่มเต้นระรัวอย่างแรงและมีพลัง

อุณหภูมิที่ร้อนผ่าวลอดผ่านเข้ามาที่หลังของชูหนิง อิ๋งจิ่งกระซิบเสียงวิงวอน “ผมรอจนคุณหลับแล้วค่อยไปได้ไหม”

ชูหนิงไม่ได้ขานตอบ รอให้เขาพูดต่อ

แล้วก็มีการวางแผนชั่วร้ายจริงดังที่คิดไว้เลย อิ๋งจิ่งพูดข้างหูเธอว่า “ผมจะนอนเป็นเพื่อนคุณสักพัก ผมอยากกอดคุณน่ะ”

เท่านั้นแหละ แล้วทั้งสองคนก็นอนอยู่บนเตียงเดียวกัน หันหน้าขึ้นด้านบน ตรงกลางเว้นไว้อย่างน้อยยี่สิบเซนติเมตร สายตาทั้งคู่เหมือนไม่ยี่หระกับความตาย นอนร่างกายแข็งทื่อ ถ้าใครไม่รู้ยังนึกว่าเป็นศพนอนแผ่อยู่

ชูหนิงหลับตาลงทันที นอนหลับอย่างสุขสงบ

อิ๋งจิ่งทนไม่ไหว ลองหยั่งเชิงเข้าไปใกล้ๆ เธอก่อน เกี่ยวนิ้วของเธอดูสักนิด ไม่ปฏิเสธเหรอ งั้นดีล่ะ ว่าแล้วก็พลิกตัวทันที เอาแขนโอบพาดบนท้องของชูหนิงและกอดเธอเอาไว้

ชูหนิงกลั้นหายใจ ให้ตายก็ไม่ยอมหายใจ

อิ๋งจิ่งรู้สึกว่ายังไม่พอ เอาต้นขาทับบนตัวเธอ

“แค่ก!” ชูหนิงทนไม่ไหว กลั้นจนเกือบจะหมดลมหายใจ

เดิมทีบรรยากาศช่างน่าอึดอัด ทว่าตอนนี้กลับผ่อนคลายลงแล้ว

ทั้งสองคนมองสบตาหัวเราะคิกคักจนหยุดไม่อยู่

อิ๋งจิ่งจูบที่คิ้ว ดวงตา และจมูกของเธอ สุดท้ายก็จูบเธอติดกันสามทีที่ริมฝีปาก

ชูหนิงจับคางของเขาเอาไว้ พูดอย่างค่อนข้างมีสติ “อย่าทำซี้ซั้ว!”

ถึงยังไงก็เป็นฐานการทดลองวิจัยระดับประเทศ ก็ยังต้องมีพฤติกรรมที่สำรวมจริงจังสักหน่อย อิ๋งจิ่งรวบรวมความกล้า พูดเสียงเบาๆ

“ผมสัมผัสคุณหน่อยได้ไหม”

“…”

“ผมเพียงแค่จับจริงๆ นะ”

ชูหนิงครุ่นคิดทันที ไม่ได้รู้สึกว่าไม่เหมาะสม แถมยังเกิดความอยากที่จะลองดูด้วยเช่นกัน

เธอแบ่งรับแบ่งสู้ ตอบอือไปอย่างเบลอๆ

ดวงตาของอิ๋งจิ่งส่องประกายเหมือนหลอดไฟ เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา เขามุดเข้าไปในผ้าห่มทันที

ชูหนิงประหม่าสุดๆ

ฝ่ามือที่ร้อนผ่าวเลิกชายเสื้อขึ้นไปข้างบน

เธอรู้สึกได้ถึงลมหายใจหอบกระชั้นอย่างหนักหน่วงของคนที่อยู่ข้างใน กระทั่งยังเหมือนกับมีเสียงพึมพำดังเบาๆ นิดหน่อย

หลังจากนั้นเธอพลันรู้สึกร้อนที่หน้าอก มือของเขากำลังกระทำการละลาบละล้วง

ผู้ชายเหมือนจะมีพรสวรรค์ในการสัมผัสที่แนบชิด สามารถปรับตัวได้เร็วกว่าผู้หญิงเสมอ อิ๋งจิ่งมุดออกมาจากในผ้าห่ม จ้องใบหน้าของเธอตาไม่กะพริบ

ใบหน้าของชูหนิงงดงามปานดอกท้อ สายตาก็เปลี่ยนเป็นผ่อนคลายลง

เธอมองตอบเขา อยากจะโอบคอของเขาไว้อย่างไม่อาจหักห้ามใจได้

แต่ทันใดนั้นพลันเกิดอาการตกใจในแววตาของอิ๋งจิ่ง แล้วเขาก็หยุดชะงักความเคลื่อนไหว

ชูหนิงเสียงเปลี่ยน “…หือ?”

เธอรู้สึกคันจมูก เผลอเอามือไปถูโดยไม่รู้ตัว

เลือดทั้งนั้นเลย!

อิ๋งจิ่งกลับมารู้สึกตัว สีหน้าเปลี่ยนเป็นเหวอในทันที เปิดผ้าห่มออกแล้วลุกขึ้น “หนิงเอ๋อร์ คุณอย่าขยับ!”

ชูหนิงงุนงง ยันแขนลุกขึ้นมานั่ง ยังไม่ทันจะได้ถามว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นเธอก็พลันเวียนหัว ฟุบศีรษะลงไปทันที

อิ๋งจิ่งตกใจมาก อุ้มเธอขึ้นมาแล้วพุ่งตัวออกไปข้างนอกเหมือนเป็นบ้า “พี่เหริน!!!”

* อาการแพ้ที่สูง เป็นภาวะตอบสนองเมื่ออยู่ในพื้นที่สูงซึ่งมีความกดอากาศต่ำและอากาศเบาบาง ทำให้มีอาการหายใจไม่สะดวก ความดันต่ำ หอบหายใจไม่ทัน เหนื่อยง่าย เป็นต้น

ติดตามตอนต่อไปวันที่ 24 พ.ย. 65 เวลา 12.00 น.