ทดลองอ่าน Little Man ชั่วโมงบินน้อยแต่มีรักเต็มร้อยให้คุณ เล่ม 3 บทที่ 65

วันต่อมาชูหนิงก็ไม่เป็นอะไรแล้ว

หมอบอกว่าจะจ่ายยาให้นิดหน่อยเพื่อเป็นการเตรียมป้องกันไว้ก่อนดีกว่าแก้ทีหลัง อิ๋งจิ่งไปเอายากลับมาก็เห็นเธอนั่งขัดสมาธิอยู่บนเตียง กำลังแชตคุยด้วยข้อความเสียงในโทรศัพท์มือถือ

“ที่นี่ทิวทัศน์สวยมากจริงๆ นะ ชีวิตนี้ฉันยังไม่เคยเห็นท้องฟ้าครามขนาดนี้เลย นั่นแหละ ปักกิ่งจะไปเทียบได้ไงล่ะ”

“เจอเขาแล้ว กำลังทำอะไรอยู่? ความลับ ฮ่าๆๆ”

ใบหน้าที่ยิ้มแย้มนั้นช่างผ่อนคลายสบายๆ เป็นความสุขที่ออกมาจากใจจริง

อิ๋งจิ่งนั่งลงตรงขอบเตียงติดกับเธอ ชะโงกคอเหลือบดู “นี่คุยกับใครเหรอ”

ชูหนิงจงใจเอาหน้าจอหลบ ทำตากะพริบด้วยรอยยิ้มชั่วร้าย “แฟนเก่าน่ะ”

“งั้นผมต้องดูหน่อยแล้วว่าหล่อเท่าผมหรือเปล่า!”

“ต๊ายตาย” ชูหนิงพูดแบบรังเกียจสุดๆ “เมื่อก่อนทำไมดูไม่ออกเลยนะว่านายจะหลงตัวเองได้ขนาดนี้”

“แบบผมนี่เรียกว่ามั่นใจในตัวเองต่างหากล่ะ เป็นรุ่นพี่ที่หล่อที่สุดที่เด็กปีหนึ่งเลือกโหวตให้ คะแนนโหวตของผมเป็นอันดับหนึ่งเลยนะ”

ชูหนิงอารมณ์ดี เธอวางโทรศัพท์มือถือลง เอามือสองข้างจับหน้าเขาดูซ้ายทีขวาที “ไม่ขนาดนั้นมั้ง ก็ไม่ได้จะดูดีมากนักหรอกนะ”

อิ๋งจิ่งพลิกมือโต้กลับกัดเข้าที่หลังมือของเธอ ทิ้งรอยฟันไว้ยาวเป็นแนวกำลังดี

ชูหนิงแผดเสียงดังลั่น “เจ้าหมาอิ๋ง!!”

อิ๋งจิ่งยักคิ้วอย่างรวดเร็วแล้วจูบที่ริมฝีปากของเธออีกครั้ง

ชูหนิงอายจนแก้มร้อนผ่าวนิดหน่อย “เจ้าหมา”

เขาจูบอีกครั้ง

“…หน้าไม่อาย”

อิ๋งจิ่งกดที่ท้ายทอยของเธอทันที คราวนี้ลงมือเอาจริง จูบแบบดุนลิ้นเข้าไป

ชูหนิงใจเต้นแรง ลมหายใจของทั้งคู่นัวเนียกันแทบร้อนระอุ

ต้องบอกเลยว่าสกิลการจูบของหมอนี่พัฒนารวดเร็วเกินไปแล้ว

ในเวลานี้เองมีเสียงเคาะประตูดังขึ้นสองที

ชูหนิงผลักเขาออกทันทีแบบตกใจสุดขีด

พี่เหรินมาหาโดยที่ไม่ได้รับเชิญ ยิ้มตาหยีพร้อมกับชะโงกศีรษะเข้ามาจากช่องประตู “เป็นยังไงบ้าง เพื่อนพ้องน้องพี่ ร่างกายสบายดีขึ้นบ้างหรือยังครับ”

ชูหนิงพยักหน้า ยิ้มให้อย่างสุภาพ “ขอบคุณที่เป็นห่วงนะคะ ดีขึ้นเยอะแล้วค่ะ”

พี่เหรินมองอิ๋งจิ่ง ก่อนจะทักเขาว่า “เสี่ยวจิ่ง หน้าตานายดูไม่ค่อยสู้ดีเท่าไหร่นะ อึดอัดมวนท้องเหรอ งั้นเดี๋ยวให้หมอจ่ายยาระบายถ่ายท้องให้นายหน่อยแล้วกัน”

อิ๋งจิ่ง “…”

ชูหนิงส่งเสียงหัวเราะออกมา

เขาทักท้วงพูดงึมงำ “ผมไม่ได้ท้องผูกนะ”

แอบคิดเงียบๆ ในใจอีกว่า กำลังมีเรื่องราวดีๆ ดันถูกขัดจังหวะ เป็นคุณคุณจะดีใจไหมล่ะ

เสร็จจากเรื่องวุ่นวายนี้แล้ว อิ๋งจิ่งก็ขอลาหยุดกับทีม หลังจากนั้นก็พาชูหนิงไปเที่ยวเล่นบริเวณรอบๆ ส่วนพี่เหรินเองก็ช่างใส่ใจมาก คิดถึงว่าเด็กสองคนจะขอติดรถคนอื่นไปคงไม่สะดวก เลยจัดการเหมารถตู้ให้พวกเขาเป็นการเฉพาะ

“ขับแก้ขัดไปนะ อยากไปที่ไหนจะได้สะดวกหน่อย”

รถหน้าอ้วนคันสีขาว ปักธงชาติดาวแดงไว้ด้านบน

อิ๋งจิ่งสะบัดกุญแจรถก่อนจะพูดว่า “ผมขับนะ”

ชูหนิงไม่วางใจ ถึงยังไงเขาก็เพิ่งจะได้ใบขับขี่มาไม่นาน “ถนนหนทางที่นี่ขับยากนะ ให้ฉันขับเถอะ”

อิ๋งจิ่งเหลือบมองเธอครู่หนึ่ง พูดอย่างมั่นใจในตนเองมาก “ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ ทักษะการขับรถของผมพัฒนาขึ้นมากแล้วล่ะ เวลาที่พี่เหรินว่างๆ ก็พาผมขึ้นไปบนเขา ปล่อยให้ผมขับไปเรื่อยเปื่อย”

เรื่องของเทคนิคก็เป็นแบบนี้แหละนะ ต้องขับขี่ให้มาก ฝึกฝนให้มาก ฝึกฝนความกล้าให้มากเข้าไว้ก็จะสำเร็จไปแล้วครึ่งทาง

ตอนแรกชูหนิงยังคงเป็นกังวล แต่พอเห็นเขาผ่านโค้งหักศอกหลายรอบติดกันได้อย่างเรียบร้อยดี เธอก็ค่อยๆ คลายใจลงได้

เธอถาม “เราจะไปไหนกัน”

“หุบเขาสาวงาม* เป็นสถานที่ที่ขึ้นชื่อที่สุดของที่นี่ ห่างจากตรงนี้ราวสองชั่วโมงกว่าๆ จะพาคุณไปเดินเล่นนะ”

“หุบเขาสาวงามเหรอ แล้วไม่มีหมู่บ้านหนุ่มหล่อบ้างเหรอ”

อิ๋งจิ่งพูดพลางขำ “จะไปมีได้ไงล่ะ”

ชูหนิงยิ้มจนตาหยี เปล่งประกายเหมือนมีแสงตะวันส่องจ้าอยู่ภายใน

ท้องฟ้าคราม ทิวทัศน์สวยงาม กำลังเป็นช่วงต้นฤดูใบไม้ร่วง ปรากฏภาพงดงามหลากสีสันที่เสฉวนและทิเบต

จู่ๆ อิ๋งจิ่งก็จอดรถที่ริมข้างทาง

ชูหนิงไม่เข้าใจ “ทำอะไรเหรอ”

เขาหันหน้ากลับมา กดท้ายทอยของเธอโดยที่ไม่พูดพร่ำทำเพลง เกิดอาการร้อนรนทนไม่ไหวจูบเธอทันที

“อือ…” คนคนนี้ทำไมชอบเอาแต่จะกินลิ้นคนอื่นเขาเรื่อยเลยนะ