ทดลองอ่าน Little Man ชั่วโมงบินน้อยแต่มีรักเต็มร้อยให้คุณ เล่ม 3 บทที่ 66

บทที่ 66

 อำเภอตันปาอยู่ในเขตพื้นที่ภูเขาสูง แม่น้ำต้าตู้ไหลผ่านพื้นที่ทั้งหมดตั้งแต่ทิศเหนือจรดทิศใต้ มีเทือกเขาตัดสลับต่อเนื่องกันเป็นทอดๆ ดังนั้นเมื่อมองจากที่สูงลงไปที่ต่ำแล้ว ทำให้ภูมิทัศน์ดูมีมิติมาก

ในเทือกเขาที่ราบสูงสามารถรับรู้ได้ถึงความเปลี่ยนแปลงของสี่ฤดูกาลได้ก่อนเสมอ ช่วงต้นฤดูใบไม้ร่วงทิวทัศน์ช่างมีเสน่ห์งดงามเป็นที่สุด

ชูหนิงชื่นชอบชะง่อนผาที่ผุดเผินอย่างแปลกประหลาดของที่แห่งนี้ซึ่งไม่ได้เหมือนกับพื้นที่ราบกว้างขวาง แบบนี้แหละที่ยิ่งเหมือนกับชีวิตมนุษย์ที่มีขึ้นมีลง มีราบเรียบมียับย่น

บนภูเขาลมพัดแรงมาก อิ๋งจิ่งเอ่ยชวน “พวกเราลงไปกันเถอะ”

ชูหนิงเกิดความสนใจ กวักมือเรียกเขา “นายมานี่สิ”

ทั้งคู่เข้ามาอยู่ใกล้ๆ กัน อิ๋งจิ่งโอบเอวของเธอไว้และมองเลนส์กล้องโทรศัพท์มือถือพร้อมกัน

แชะ

ในขณะเดียวกันนั้นชูหนิงก็หันหน้ามาจุ๊บที่ใบหน้าของเขา

อิ๋งจิ่งยิ้มแฉ่งเห็นฟันขาวจั๊วะ เก็บภาพความสวยงามในช่วงเวลานี้เอาไว้แล้ว

“คุณจะโพสต์หน้าไทม์ไลน์ไหม” เขาถาม

ชูหนิงตอบอย่างซื่อสัตย์ “ไม่โพสต์”

“อือ” อิ๋งจิ่งยากที่จะปกปิดความผิดหวัง

“ในวีแชตของฉันมีลูกค้าเยอะมาก คบกันแบบผิวเผิน ไม่ค่อยสนิทมากเท่าไหร่ ฉันไม่อยากถูกพวกเขาจ้องวิจารณ์รูปลักษณ์หน้าตา”

“งั้นคุณส่งมาให้ผม ผมจะโพสต์ของผมเอง”

ทว่าชูหนิงก็ไม่ได้ตอบตกลง “รูปที่ฉันถ่ายเอง ทำไมฉันต้องให้นายด้วยล่ะ”

“โฮ่! ทำไมคุณถึงเป็นจอมเผด็จการได้ขนาดนี้”

“เดิมทีฉันก็เป็นประธานสาวจอมเผด็จการอยู่แล้วไง” เธอพูดอย่างฉะฉานมั่นใจในเหตุผล

อิ๋งจิ่งถลึงตาจ้องมองเธอและกลั้นหายใจ ไม่อาจพูดโต้แย้งเธอได้จริงๆ

ชูหนิงอารมณ์ดี เอามือสองข้างเกี่ยวคล้องลำคอของเขา เอียงศีรษะแล้วก็ยังพูดจาออดอ้อนว่า “ไหนบอกซิ รักเงินของฉันหรือว่ารักตัวฉัน”

อิ๋งจิ่งก้มศีรษะลง เอาหน้าผากชนกันกับหน้าผากเธอ “ไม่รู้สิ ก็แค่อยากจะใช้ชีวิตกับคุณไปตลอดมากๆ เลยนะ”

ชูหนิงเขย่งเท้า จูบประทับริมฝีปากของเขา

เมื่อก่อนเคยรู้สึกว่าตลอดทั้งชีวิตคือความยืดยาวและไร้ซึ่งความหมาย แต่ในขณะนี้คนคนนี้ทำให้ชูหนิงได้พบเจอกับความนัยอีกอย่างหนึ่งของ ‘ชั่วชีวิต’ ที่ควรค่าแก่การเฝ้ารอคอย

ช่วงบ่าย ทั้งสองคนไม่ได้อยากจะเดินทางไปไกล ก็แค่ท่องเที่ยว เลือกสถานที่ที่เป็นไฮไลต์ที่สุดแล้วละเมียดลิ้มชิมรสชาติสักหน่อยก็พอ มองจากเรื่องเล็กไปสู่เรื่องใหญ่ก็เป็นเหตุผลนี้ทั้งนั้น อิ๋งจิ่งพาเธอเดินเล่นอยู่ในหมู่บ้านทิเบต การพัฒนาของที่นี่ถือว่าค่อนข้างสมบูรณ์ทีเดียว ทั้งหาของกินทั้งช็อปปิ้ง ทุกอย่างลงตัวพอเหมาะพอดีไปหมด

ชูหนิงชิมชาเนยของทิเบต แล้วก็กินขนมแป้งข้าวเหนียว ภายหลังเห็นคนใส่เสื้อผ้าของชนเผ่าทิเบตกำลังอาลัยอาวรณ์ถ่ายรูปที่จุดชมวิวอยู่ เธอรู้สึกสนใจมาก จูงมือของอิ๋งจิ่งไปอยากจะลองไปถ่ายดูบ้าง

อิ๋งจิ่งไม่ชอบเสื้อผ้าที่หยาบกระด้างแบบนี้ ไม่เข้ากับภาพลักษณ์ผู้ชายที่ประณีตแบบเขา ให้ตายก็ไม่ยอมใส่

ดังนั้นชูหนิงก็เลยจัดการฉายเดี่ยว เลือกชุดต้าจิน* และสายรัดเอวที่สวยงามที่สุด ใส่ชุดคลุมสีกรมท่าตัวหนึ่งทับไว้ด้านนอก และสวมรองเท้าบูตโทนสีเดียวกัน สุดท้ายสวมวิกประดับตกแต่งบนศีรษะ ผมเปียยาวๆ สองข้างห้อยลงมาถึงตรงเอว แล้วอยู่ๆ เธอก็เกิดความคิดหนึ่งขึ้นมา เอาชาดสีแดงๆ แต้มตรงกลางระหว่างคิ้วของตัวเอง

อิ๋งจิ่งมองอย่างตกตะลึง

ชูหนิงในตอนนี้ปลดความเย็นชาเฉยเมยที่มีตามปกติทิ้งไป ยิ้มแย้มงดงามปานดอกไม้เหมือนสาวน้อยแรกแย้มที่เพิ่งเริ่มเข้าใจในอารมณ์เสน่หา

ชูหนิงเดินมาเบื้องหน้าเขา สะบัดแขนเสื้อยาวและพูดจาอย่างมีเสน่ห์น่ารักไปอีกแบบ “ท่านบัณฑิต จะไปแห่งหนใดหรือเจ้าคะ”

สายตาอิ๋งจิ่งจับจ้องมองเธอ “จะไปในใจเจ้า”

ชูหนิงแสร้งทำเป็นสติหลุด จับแขนเขานิดหน่อย “เพ้อเจ้อจริงๆ”

อิ๋งจิ่งยิ้มพลางเอ่ยว่า “คุณไปยืนนิ่งๆ ตรงนั้น อย่าขยับนะ ผมจะถ่ายรูปให้”

ชูหนิงเองก็ใจป้ำ โพสหลายท่าแล้วพูดบ่นไม่หยุด “นายใส่ฟิลเตอร์แล้วยัง”

อิ๋งจิ่งพูดอย่างลำบากใจมาก “ฟิลเตอร์คงไม่ไหว เปลี่ยนหัวเลยดีที่สุด”

หลังจากนั้นเขาก็ถูกชูหนิงวิ่งไล่ทั่วภูเขา