ทดลองอ่าน Little Man ชั่วโมงบินน้อยแต่มีรักเต็มร้อยให้คุณ เล่ม 3 บทที่ 66

ทั้งสองคนสนุกสนานกันเต็มที่ นักท่องเที่ยวที่มองอยู่รอบๆ ต่างพากันส่งเสียงหัวเราะ

อิ๋งจิ่งเอามือปิดศีรษะไว้และพูดว่า “ภรรยาผมคนนี้ใช้ความรุนแรงในครอบครัวกับผมครับ!”

ชูหนิงทั้งขำทั้งโมโห “เพ้อเจ้อ!”

“เพ้อเจ้อที่ไหน ตรงที่คุณไม่ได้ใช้ความรุนแรงในครอบครัว หรือว่าคุณไม่ใช่ภรรยาของผม?”

ชูหนิงไม่แม้แต่จะคิด ตอบสนองตามสัญชาตญาณทันที “ใครใช้ความรุนแรงในครอบครัวกับนายยะ!”

อิ๋งจิ่งได้คำตอบตรงตามที่ใจต้องการแล้ว “ฮ่า! คุณยอมรับว่าคุณเป็นภรรยาของผมแล้วสินะ!”

ชูหนิงพลันตกตะลึง มารู้ตัวเอาทีหลังก็อายจนแก้มร้อนผ่าว “ทำตัวหน้าไม่อาย”

คำพูดที่หลุดพลั้งปากออกมาอย่างรวดเร็วเช่นนี้ก็สามารถทำให้เขาดีใจไปได้อีกนาน เหมือนกับว่าเขาจะได้เป็นเจ้าบ่าวในวันพรุ่งนี้ได้เลย

ครั้นเลิกวอแวแล้วทั้งสองคนก็จูงมือกัน กลับมาเป็นคนที่รักกันมากเหมือนเดิมอีกครั้ง

“หนิงเอ๋อร์ หลังจากกลับไปแล้ว ผมอยากพาคุณกลับไปที่ลานสนามใหญ่”

ชูหนิงไม่ทันได้คิดให้ดีๆ “กลับไปอีกแล้ว? ฉันไปมาสองรอบแล้วนะ”

“ผมอยากให้คุณเจอพ่อแม่ผม ผมจะสารภาพบอกพวกเขา”

“…”

ชูหนิงอ้ำๆ อึ้งๆ “ระ…เร็วขนาดนี้เลย”

“จำเป็นนะ” อิ๋งจิ่งมองด้วยสายตาประหลาด “คุณไม่อยากเหรอ”

“มะ…ไม่ใช่”

“คุณไม่อยากเปิดตัวว่าคบกับผมเหรอ”

“เปล่า…”

“คุณไม่อยากแต่งงานกับผม?”

“…?!”

อิ๋งจิ่งร้อนรน กระตือรือร้นเต็มที่ “ทำไมคุณไม่ปล่อยให้ผมเปิดตัวในฐานะตำแหน่งเซ็นเตอร์ล่ะ!”

ชูหนิงกลั้นไว้ไม่ไหว ส่งเสียงหัวเราะฮ่าๆๆ ออกมา

เธอประคองศีรษะของเขาและขยี้จนผมยุ่งเหยิง “ทำไมนายเป็นคนคุยสนุกขนาดนี้นะ!”

อิ๋งจิ่งมีจิตใจคับแคบคิดเล็กคิดน้อยกับเรื่องแบบนี้เป็นพิเศษ ตอกกลับไปด้วยอารมณ์ขุ่นเคือง “สนุก? ถ้าสนุก ทำไมคุณไม่มาสนุกกับผมล่ะ เก่งจริงก็มาสนุกกับผมสิ!”

หลังใช้เวลาด้วยกันมาทั้งวัน เขาพูดถึงความหมายแฝงในเรื่องอย่างว่านี้มาหลายครั้งหลายหนจนชูหนิงเริ่มเกิดอารมณ์โมโห

“ทั้งวันในหัวสมองของนายเอาแต่คิดถึงเรื่องอะไร หา?”

“ยังจะคิดอะไรได้ คิดถึงคุณๆๆ ไง”

“พรูด” ต่อปากต่อคำกันได้ไม่ถึงห้าวินาที ชูหนิงก็หัวเราะออกมา “นายเป็นคนพูดจาปั่นประสาท”

อิ๋งจิ่งเอื้อมมือโอบไหล่เธอ “ความรู้สึกจากใจจริงยังจะถูกคนรังเกียจ ฟ้ายังมีความเป็นธรรมหรือเปล่า”

คราวนี้ชูหนิงทำตัวว่าง่าย คลอเคลียอยู่ในอ้อมกอดของเขา ตบตรงหน้าอกของเขาเบาๆ “เจ้าคนขี้โมโห อย่าพูดเรื่องนี้ขึ้นมาอีกนะ เจตนาของนายชัดเจนเกินไป ฉันไม่กล้าที่จะเชื่อนายอีกแล้ว”

อิ๋งจิ่งหุบปากทันที

ฟังออกว่าเธอพูดหยอกเล่น แต่ที่เขาสนใจนั้นคือกลัวว่าเธอจะคิดจริงจัง ดังนั้นเขาก็เลยข่มความคิดเอาไว้ด้วยอารมณ์บูดบึ้ง

ชูหนิงเกี่ยวมือของเขา พลันพูดว่า “นี่ ฉันอยากไปขี่ม้า”

ทั้งสองคนเดินไปที่สนามม้านอกรั้วหมู่บ้าน ในเดือนนี้ไม่ใช่ฤดูกาลท่องเที่ยว มีนักท่องเที่ยวไม่มากนัก ชูหนิงสอบถามราคา ครึ่งชั่วโมงสามสิบหยวน เจ้าของม้าเองก็ใจกว้างมาก พูดภาษาจีนกลางแบบแปร่งๆ

“คิดๆ ดูแล้ว ไม่จำกัดเวลาในการขี่ม้าของคุณดีกว่า”

ชูหนิงเลือกลูกม้าตัวสีดำ เธอไม่เคยมีประสบการณ์เรื่องนี้จึงเลือกเอาตามที่เห็นแล้วถูกใจอย่างเดียว

ก่อนจะขึ้นขี่ม้า เถ้าแก่พูดอธิบายในจุดที่ต้องระมัดระวังให้เธอฟัง ชูหนิงฟังอย่างตั้งใจ เหลือบมองอิ๋งจิ่งที่อยู่ข้างๆ เขาไม่ได้แยแสสนใจฟัง เด็ดเอาหญ้ามาคาบไว้ในปาก มองท้องฟ้าสีครามด้วยท่าทางผ่อนคลายสบายๆ

“นายก็ฟังๆ ไว้หน่อยสิ เดี๋ยวฉันฟังคนเดียวจำไม่ได้” ชูหนิงตั้งอกตั้งใจ

อิ๋งจิ่งส่งเสียงขำเบาๆ เชื่อฟังที่เธอพูด แต่ยังคงทำตัวเล่นๆ ไม่จริงจัง ไม่ได้ใส่ใจอะไรเลย

หลังจากนั้นห้านาทีต่อมาก็ถึงเวลาขึ้นขี่ม้า

อิ๋งจิ่งอยู่ข้างหลังพูดอะไรบางอย่างกับเถ้าแก่ สุดท้ายก็เดินเข้ามาคนเดียว

ชูหนิงมองเถ้าแก่ที่เดินออกไปไกลก่อนจะขมวดคิ้ว “เอ๊ะ! ทำไมเขาไปแล้วล่ะ”

“คุณขึ้นขี่ม้าสิ ผมจะสอนคุณ”

ชูหนิงหรี่ตาสองข้างมองเขาและเอ่ยถาม “นายขี่ม้าเป็น?”

อิ๋งจิ่งพยักหน้า “เป็นสิ”

ชูหนิงมองด้วยสายตาสงสัย เห็นได้ชัดว่าไม่ค่อยจะเชื่อเท่าไหร่นัก