ทดลองอ่าน Little Man ชั่วโมงบินน้อยแต่มีรักเต็มร้อยให้คุณ เล่ม 3 บทที่ 68

สองวันต่อมา อิ๋งจิ่งเดินทางจากซิ่งเฉิงกลับมาที่ปักกิ่ง

ชูหนิงตั้งใจเลิกงานก่อนเวลาเพื่อที่จะไปรับเขา เธอเติมเครื่องสำอางอีกครั้งก่อนลงจากรถ เจตนาทาริมฝีปากสีแดงสดใส เม้มปากพะเยิบๆ สองที ช่างงดงามปานดอกไม้ วันนี้เธอแต่งตัวสบายๆ กระทั่งรองเท้าส้นสูงก็ไม่ได้ใส่ ใส่กางเกงยีนรองเท้าผ้าใบสีขาว บวกกับเสื้อกันลมแบบบางสไตล์บอยๆ ผูกมัดผมดูวัยรุ่นสุดๆ

และตรงสถานีขาเข้าในเวลาเดียวกันนั้น ทันทีที่ประตูรถไฟเปิดออกเสียงดังติ๊งก็มีคนพุ่งตัวออกมาเป็นคนแรก รวดเร็วเหมือนกับธนูไฟพุ่งฉิว วิ่งออกมาข้างนอกอย่างสุดแรงเกิด

อิ๋งจิ่งเป็นคนที่โดดเด่นและสะดุดตาท่ามกลางฝูงชน

เมื่อครู่ชูหนิงเพิ่งจะนับจังหวะก้าวเดินอยู่เลย เมื่อเงยขึ้นมามองอีกครั้งก็เห็นอิ๋งจิ่งอยู่ห่างในระยะห้าเมตรเสียแล้ว

เขายิ้มแฉ่ง ฟันขาวสะอาดเรียงเป็นระเบียบเรียบร้อย

…สามเมตร

ดวงตาชูหนิงสดใสทอเป็นประกาย เธออ้ามือสองข้างออกอย่างไม่มีลังเล

…หนึ่งเมตร

สายตาของทั้งคู่เหมือนมีแสงไฟแลบแปลบๆ

“ว้าย!” ชูหนิงส่งเสียงตกใจ เธอถูกเขากอดแน่นเต็มอก

อิ๋งจิ่งกอดเธอเต็มแรง โอบเอวของเธอหมุนวนอยู่รอบๆ ตรงที่เดิม ชูหนิงลอยอยู่ในอากาศ ชายเสื้อของเสื้อกันลมบานออกเหมือนดอกไม้บานสะพรั่ง

ทั้งคู่เอาหน้าผากชนกัน แล้วก็จูบกันอย่างแนบชิดสนิทสนม

อิ๋งจิ่งเหมือนหมาป่าหิวโหยที่ออกมาจากถ้ำ ดุนดันลิ้นอย่างป่าเถื่อน ชูหนิงถูกกระทำจนร่างกายอ่อนระทวย เพียงไม่กี่วินาทีก็เพลิดเพลินหลงเข้าไปตามห้วงจังหวะของเขา

“คิดถึงผมไหม” อิ๋งจิ่งถามเสียงแหบแห้ง

ชูหนิงจุ๊บที่แก้มของเขาหนึ่งที “นายว่าไงล่ะ”

อิ๋งจิ่งโอบเอวของเธอ ทั้งคู่มองสบตากัน แล้วคนบาปทั้งสองคนก็เดินไปที่รถอย่างรู้เจตนากันโดยไม่ต้องพูดออกมา

ณ อพาร์ตเมนต์ในอีกหนึ่งชั่วโมงต่อมา

ประตูห้องนอนแง้มปิดอยู่ครึ่งเดียว มีทั้งเสื้อคลุมตัวนอก เสื้อกันหนาว ชุดชั้นในสีดำก็เหลือแค่ผ้าโปร่งบางๆ ชั้นเดียว รองเท้าสลิปเปอร์พลิกกลับด้านอยู่บนพื้น กระจัดกระจายไปทั่วพื้น

ภายในช่องประตูเป็นฉากวาบหวามชวนลุ่มหลง

ในกระจกวางพื้นแบบครึ่งตัวสะท้อนเพียงภาพแผ่นหลังที่แข็งแรงของชายหนุ่ม และเท้าสองข้างที่กำลังส่ายไปส่ายมาโผล่ออกมาจากข้างเอวของเขา

ชูหนิงทนไม่ไหวแล้ว ผมเผ้ารุงรัง สายตาพร่าเลือน ยังไม่ลืมที่จะเอื้อมมือออกไปจับหมอนที่อยู่ข้างหัวเตียง อยากจะยื้อยุดอะไรบางอย่างไว้เพื่อให้รู้สึกสงบใจได้เนืองๆ แต่พอขยับไปได้ไม่กี่เซนติเมตร เธอก็ถูกอิ๋งจิ่งคว้าจับเอวแล้วออกแรงดึงกลับลงไป

ชูหนิงหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก เอาเท้าเตะใส่เขา “นายเป็นวัวหรือไง!”

แรงดีไม่มีตกเหมือนไม่มีทางหมดแรง

อิ๋งจิ่งตอบอย่างหน้าไม่อาย “ผมเป็นงูไง จะซุกไซ้ทั้งหมดเข้าไปในตัวคุณ”

ชูหนิงทั้งโกรธและอาย “นายหุบปาก”

อิ๋งจิ่งกระซิบเบาๆ ข้างหูเธอ เอ่ยเสียงทุ้มว่า “หนิงเอ๋อร์ คุณส่งเสียงร้องอีกสักสองทีสิ มันเพราะมากเลย”

ชูหนิงถูกเขาพลิกตัวไปมาจนเหมือนกับปลาเค็มตากแห้ง คนคนนี้ยังจะมีเรี่ยวแรงคึกสุดๆ ช่างน่าโมโหจริงๆ ดังนั้นเธอจึงพูดใส่อย่างอารมณ์เสีย

“สองที อือ ฉันร้องเสร็จแล้ว”

อิ๋งจิ่งได้ยินแล้วก็ขำ กดตัวลงมา พูดด้วยเจตนาชั่วร้าย “ไม่ใช่ร้องแบบนี้ มานี่ เดี๋ยวผมจะเตือนให้คุณจำได้”

แผ่นดินไหวสั่นสะเทือนอีกครั้งแล้วครั้งเล่า

ชูหนิงหลับตาลงอยากจะร้องไห้ ก่อนหน้านี้ยังคิดอยู่เลย ไม่รู้ว่าของในกล่องใบนั้นจะได้ใช้จริงเมื่อไหร่ ตอนนี้อยากจะตบหน้าตัวเองจริงๆ เศร้าใจจัง!