ทดลองอ่าน Little Man ชั่วโมงบินน้อยแต่มีรักเต็มร้อยให้คุณ เล่ม 3 บทที่ 69

จากย่านชุมชนไปก็ใช้เวลาไม่นานนัก สถานที่จัดงานอยู่บนถนนวงแหวนที่สี่ ครึ่งชั่วโมงก็ถึงถ้ารถไม่ติด

เหมือนจะเป็นงานประมูลการกุศล จัดเสียยิ่งใหญ่อลังการ และยังเชิญดาราเกรดรองหลายคนมาเป็นลูกเล่นเรียกแขกในงาน งานเลี้ยงแบบนี้ชูหนิงเห็นมานักต่อนักแล้ว ความจริงเป็นงานที่น่าเบื่อมาก ไม่ได้มีคุณค่าสาระอะไร เมื่อใกล้จะถึงเธอก็โทรศัพท์หาเฝิงจื่อหยาง

“นายอยู่ไหนน่ะ”

“ฉันกำลังจอดรถ ทางฝั่งตะวันออกเฉียงใต้”

“โอเค ฉันจะไปถึงในอีกสองนาที”

ชูหนิงกลับพวงมาลัยรถ แล้วก็เห็นเจ้าของรถแลนด์โรเวอร์

เธอกดแตรรถสั้นๆ สองที เฝิงจื่อหยางก็กดเสียงแบบเดียวกันตอบกลับมาเพื่อบอกว่าเห็นเธอแล้ว ทั้งสองคนลงจากรถมาเจอกัน ชูหนิงพูดอย่างร้อนใจ

“ทำไมเรื่องกลายเป็นแบบนี้”

เฝิงจื่อหยางตาแดงเรื่อ ไม่ได้เกิดจากสภาวะอารมณ์ที่รุนแรง ทว่าเกิดจากความไม่พอใจล้วนๆ เสื้อคลุมกันลมของเขาก็เป็นรอยพับย่น กระดุมคอเสื้อเชิ้ตด้านในหายไปสองเม็ด ชูหนิงตาไว เพียงแค่เห็นก็เข้าใจว่ามีเรื่องกันจริงๆ

“ฉันยอมเลยจริงๆ ว่ะ เอาความตายมาบีบคั้นฉัน เหมือนเป็นบ้าไปแล้ว!” เฝิงจื่อหยางโมโหสุดๆ แสดงอารมณ์โกรธออกมาไม่มียั้ง

ชูหนิงพูดเตือน “โอเคๆ ก็ต้องแก้ปัญหาใช่ไหมล่ะ ฉินเหมี่ยวไปหาแม่นายจริงๆ เหรอ”

“ฉันไม่รู้” เฝิงจื่อหยางพูดพลางเดินนำชูหนิงเข้าไปในโถงงานเลี้ยง “เธอส่งข้อความสิบกว่าข้อความมาให้ฉัน ฉันว่าเธอสิ้นสติไร้เหตุผลไปหมดแล้ว” เฝิงจื่อหยางจับดึงเส้นผมของตัวเองอย่างสลดหดหู่ “เวร!”

ชูหนิงพลันพูดเสียงดังลั่น “ใช่เธอหรือเปล่า!”

เธอชี้นิ้วไปทางซ้าย มีคนร่างผอมบางสภาพจิตใจไร้วิญญาณกำลังจะเดินเข้าไปในงานเลี้ยง

เฝิงจื่อหยางหยุดชะงักนิดหนึ่ง แล้วก็พุ่งตัวออกไป

ชูหนิงกลัวว่าเขาจะเกิดเรื่อง “เฝิงจื่อหยาง!”

ฉินเหมี่ยวสภาพจิตใจย่ำแย่สุดๆ เกิดอาการตื่นตกใจในทันที เมื่อเห็นเฝิงจื่อหยางก็ยิ่งถูกกระตุ้นจนเป็นหนักกว่าเดิม เธอกรีดร้องเสียงแหลม

“นายอย่าเข้ามา! ไอ้ผู้ชายกาก!!”

เฝิงจื่อหยางก็ยิ่งโมโห เอานิ้วชี้เธอ “เธอทำตัวเป็นผู้เป็นคนได้ไหม?!”

แล้วฉินเหมี่ยวก็เริ่มร้องไห้ ร้องไห้หนักเกินจริง เสียงร้องออกมาดูรุนแรงแต่ข้างในใจกลับขลาดกลัว

“นายทิ้งฉัน! นายเห็นฉันเป็นตัวอะไร! จะสั่งให้มาหรือไปก็ได้สินะ ใช่ไหม! หลายปีมานี้ตลอดวัยสาวของฉันเสียเปล่าไปเหมือนให้อาหารหมา!”

เฝิงจื่อหยางพลันยิ้มทันที รอยยิ้มนี้ช่างเย็นเยียบ สิ้นหวัง และทุกข์เศร้า

“ฉันทบทวนตัวเองเรื่องเธอแล้วก็ไม่ได้รู้สึกผิดและละอายใจเลย ฉินเหมี่ยว เบื้องบนเขากำลังมองดูอยู่นะ” เขายกมือขึ้นมา เอานิ้วชี้ชี้ตรงขึ้นไปบนท้องฟ้า เค้นคำพูดแต่ละคำออกมา “หลายปีมานี้ฉันปฏิบัติกับเธอยังไง ฉันปฏิบัติกับครอบครัวของเธอยังไง เธอพูดโดยใช้มโนธรรมสำนึกของตัวเองสิ บอกฉันสิ!”

ชูหนิงตกใจกับสถานการณ์ในตอนนี้ เธอไปดึงเฝิงจื่อหยางไว้ “เฮ้” ทว่าถูกสะบัดมือออก

เบ้าตาเฝิงจื่อหยางแดงไปหมด “มีคำขอไหนที่เธอขอแล้วฉันจัดการทำให้ได้ไม่ดีบ้างเหรอ อย่าพูดถึงอย่างอื่นเลย แค่เรื่องหางานของเด็กๆ บรรดาญาติโกโหติกามากมายสารพัดพวกนั้นของเธอ ฉันจัดการหาให้ไม่ต่ำกว่าสิบคนแล้ว ที่ฉันให้เธอออกไปทำงานไม่ใช่ว่าฉันขาดแคลนเงิน เลี้ยงดูแฟนของฉันไม่ได้ แต่ว่าเธอดูสภาพของตัวเองหน่อยเถอะ ขี้เกียจจนจิตใจว่างเปล่ากลวงไปหมดแล้ว ฉินเหมี่ยว เป็นผู้หญิงน่ะ อย่างแรกเลยตัวเองต้องเคารพตนเองก่อน”

คำที่กล่าวนี้มีเหตุผล แต่ก็มีการระบายใส่อารมณ์มากเกินไป

ฉินเหมี่ยวพูดเสียงเกรี้ยวกราด “ยังบอกว่าเกลียดฉันอยู่เลยไม่ใช่เหรอ! ฉันไม่สนๆ!”

ทว่าเฝิงจื่อหยางกลับใจเย็นมาก สายตาเรียบเฉย มองเธอและพูดต่อ “ความรู้สึกของฉันเป็นความรู้สึกที่มีจริงๆ แล้วเธอล่ะ เธอไม่มั่นใจในตัวเอง หวาดกลัว หมักหมมทั้งหมดไว้ในใจและไม่ยอมที่จะเผชิญหน้า มีแต่ลดทอนความรู้สึกของเราสองคนในช่วงหลายปีมานี้ ฉินเหมี่ยว คบกันด้วยดีจากกันด้วยดีเถอะ เราสองคนอย่าดันทุรังกันอีกเลย โอเคไหม”

เมื่อผู้ชายอย่างเขาที่ทำงานใหญ่ๆ พูดเรื่องราวเล็กน้อยที่เป็นรายละเอียดยิบย่อยเหล่านี้ออกมา ก็ย่อมกลายเป็นการลดคุณค่าตัวเองให้กลายเป็นคนใจแคบเป็นธรรมดา

แต่ความวกวนสับสนของความรักจะขึ้นสวรรค์หรือตกนรกก็เป็นเพียงแค่สิ่งจำเป็นของชีวิตในการเปลี่ยนแปลงสู่หนทางที่ยิ่งดีขึ้นเรื่อยๆ

ผู้ชายจะมีความรู้สึกรักเราหรือไม่นั้นสามารถเห็นได้จากในสายตา

เพียงแค่มอง แม้แต่ชูหนิงยังเข้าใจว่าเฝิงจื่อหยางตัดสินใจเด็ดขาดแล้วจริงๆ

คนแบบเขานี้ เวลารักใครแล้วก็จะมอบให้ทั้งชีวิต

เวลาที่ไม่รักก็ไม่มีแม้แต่จะเอ่ยคำพูดเจรจาสักคำเดียว

…ไร้หัวใจ

เป็นคำพูดที่ไม่น่าฟัง แต่ก็ทิ่มแทงเข้าสู่หัวใจจริงๆ รู้สึกเจ็บปวดตรงไหนก็พูดใส่ตรงจุดนั้น ฉินเหมี่ยวเป็นคนหน้าบาง ในสถานการณ์แบบนี้ก็ทุ่มเทสุดตัว เธอตะโกนร้องโหวกเหวกเหมือนเป็นบ้า ลงไปนั่งร้องไห้ที่พื้นทันที

ชูหนิงทนดูต่อไปไม่ไหว ยื่นกระดาษทิชชูให้อีกฝ่ายด้วยเจตนาดี “อย่านั่งบนพื้นเลย มันเย็นนะ”

ทว่าฉินเหมี่ยวกลับตบใส่หลังมือของเธออย่างแรง “ไปให้พ้น!”

ชูหนิงเจ็บจนน้ำตาแทบจะไหลออกมา ซึ่งในตอนนี้เองเกิดความโกลาหลขึ้นที่ประตูทางเข้าโถงงานเลี้ยง เฝิงจื่อหยางสีหน้าเปลี่ยนไปทันที เวรแล้ว

คุณแม่เฝิงอยู่ในชุดกระโปรงสไตล์กี่เพ้า ต่างหูหยกที่ใส่ขยับสั่นไหวโดยปราศจากลมพัด บุคลิกเยือกเย็นและไม่เป็นมิตร มีคนไปบอกเธอว่าเห็นเฝิงจื่อหยางที่ประตูทางเข้า เหมือนเกิดเรื่องอะไรขึ้นนิดหน่อย คุณแม่เฝิงยังจะสามารถนั่งติดที่อยู่ได้ยังไง

ไม่ถึงสองวินาทีชูหนิงเองก็ช็อก

ข้างหลังยังมีเฉินเยวี่ยตามมาด้วย!

นายหญิงของสองครอบครัวมารวมตัวกันครบทีม

“จื่อหยาง”

“ชูหนิง”

จบเห่กัน จะหนีก็หนีไม่พ้นแล้ว

แต่ฉินเหมี่ยวซึ่งอยู่บนพื้นเหมือนบ้าคลั่งไปแล้ว จับจุดตายของเฝิงจื่อหยางได้อย่างแม่นยำในชั่วพริบตา เธอพลันลุกขึ้นทันที พูดตะโกนสุดเสียงต่อหน้าคุณแม่เฝิง