ทดลองอ่าน Little Man ชั่วโมงบินน้อยแต่มีรักเต็มร้อยให้คุณ บทที่ 1

บทที่ 1

ทิวทัศน์ฤดูใบไม้ร่วง ณ กรุงปักกิ่งในเดือนตุลาคมค่อยๆ กล้ำกรายเข้ามา แม้จะมีความรู้สึกหนาวเย็นมากขึ้นภายหลังวันศารทวิษุวัต* ทว่าขณะนี้ชูหนิงรู้สึกแต่ว่าร้อนเท่านั้น

เธอถอดเสื้อคลุมตัวนอกออก สวมแค่เสื้อเชิ้ตตัวบางๆ แล้วนั่งตัวตรงอยู่บนเก้าอี้ ส่วนคนที่นั่งติดกันข้างๆ เป็นเฝิงจื่อหยางที่พอลงจากเครื่องบินก็รีบมาหาทันทีโดยที่ยังไม่ทันได้ปลดชุดเครื่องแบบทางการออก ชูหนิงเหลือบตามอง มีเหงื่อชั้นบางๆ ผุดออกมาบริเวณจอนผมของเขา

“ทำรายชื่อแขกเหรื่อครบถ้วนแล้ว เลขาฯ โจวทำงานละเอียดรอบคอบ กระทั่งผู้สูงอายุไม่กี่คนจากทางตอนเหนือของเสฉวนก็ยังมีชื่ออยู่ในรายชื่อด้วย” ครั้นคุณแม่เฝิงพูดเรื่องนี้ขึ้นมาก็ส่งเสียงถอนหายใจสั้นๆ “ลุงเขยของเธอติดต่อทางโรงแรมนั้นแล้ว ยกพื้นที่หลักของสวนโซนตะวันตกให้พวกเธอเอาไว้จัดงาน” คุณแม่เฝิงมองขาขวาของชูหนิงแวบหนึ่ง แล้วสายตาก็ยิ่งผิดหวังเกินกว่าจะปกปิดได้ “น่าเสียดาย…น่าเสียดาย”

พอได้ยินแบบนี้เฉินเยวี่ยก็เอ่ยตอบว่า “รบกวนให้คุณต้องหนักใจเสียแล้ว ในวันธรรมดาชูหนิงก็ได้คุณดูแลอยู่บ่อยๆ เธอมักจะพูดกับฉันเป็นประจำว่าคุณดีกับเธอเสมอเลย” เฉินเยวี่ยค่อนข้างอับจนคำพูด เธอรู้สึกว่าจริงๆ แล้วเรื่องนี้เป็นความประมาทของลูกสาวตัวเอง อธิบายมากความก็ยิ่งไร้เหตุผล ดังนั้นจึงเปลี่ยนเรื่องคุยแล้วฉวยโอกาสเอาชูหนิงมาบ่นเสียเลย “เจ้าเด็กคนนี้ เดินดีๆ ก็ยังสามารถล้มขาหักได้”

“เธอก็ไม่ได้อยากให้เรื่องเป็นแบบนี้หรอก อย่าตำหนิเธอเลย” เสียงอ่อนโยนของคุณแม่เฝิงเอ่ยห้ามปรามแล้วถามอีกว่า “บาดเจ็บกระดูกหักฟื้นตัวได้ยากที่สุด แต่ต้องรักษาให้ดีๆ แล้วไปพบหมอหรือยัง”

ชูหนิงก้มหน้าก้มตาพร้อมพยักหน้าพูด “ไปพบแล้วค่ะ”

“โรงพยาบาลไหน”

“โรงพยาบาลประชาชนแห่งแรกของปักกิ่งค่ะ”

คุณแม่เฝิงไม่วางใจ หยิบโทรศัพท์มือถือออกมา “ฉันจะติดต่อฟู่เหล่า ให้เขาตรวจดูให้เธออีกหน่อย”

“มะ…แม่ อย่าทำอะไรซ้ำแล้วซ้ำเล่าเลย ขาเธอไม่ได้เป็นอะไรมาก พันเฝือกอ่อนไว้สักสองสัปดาห์ก็หายแล้ว” เฝิงจื่อหยางพูดพลางเดินเข้าไปกดไหล่แม่ของเขาไว้ด้วยท่าทีเร่งรีบ “มีผมอยู่นะ วางใจได้”

เมื่อได้ยินคำพูดแบบนี้ คุณแม่เฝิงก็ยิ่งรู้สึกไม่วางใจ แต่ก็ไม่กล้าไปก้าวก่ายมากนัก จึงเปลี่ยนเรื่องบ่น

“การงานสำคัญก็จริง แต่ก็ต้องดูแลใส่ใจการใช้ชีวิตควบคู่ไปด้วย แต่ละคนยุ่งวุ่นวายหายตัวกันไปทั้งวัน มันใช้ได้ไหมล่ะ พวกเธอเป็นหนุ่มสาว อย่าดูแลใส่ใจสิ่งใดสิ่งหนึ่งมากจนสูญเสียอีกสิ่งหนึ่งไป เงินหาได้ไม่รู้จบ อย่าเอาความมุ่งมั่นไปใช้กับเรื่องงานทั้งหมด”

การฟังผู้ใหญ่พูดจาด้วยหลักเหตุผลเป็นเรื่องน่ากลัวที่สุด เริ่มต้นด้วยคำพูดยาวเหยียดหลายพันตอน ให้หวนย้อนคิดถึงความทรงจำในสมัยนั้นที่ขมขื่นกว่าจะมีวันนี้ที่สุขสบายได้ แล้วตามมาด้วยคำเทศนาถึงความรักของแม่หลายหมื่นบท เมื่อปีก่อนคุณแม่เฝิงเพิ่งจะเกษียณออกมาจากมหาวิทยาลัยภาษาต่างประเทศแห่งปักกิ่ง รูปแบบการใช้ภาษาเป็นของแท้ต้นฉบับสุดๆ เรื่องนี้จึงยิ่งเป็นความทุกข์ทรมานอย่างหนึ่งสำหรับชูหนิง

เธอวางโทรศัพท์มือถือไว้หลังกระเป๋าถือระหว่างขาสองข้าง แอบอ่านข้อความที่ยังไม่ได้อ่านจากเลขาฯ

ครึ่งชั่วโมงต่อมา ในที่สุดคุณแม่เฝิงก็ตบท้ายด้วยเสียงทอดถอนใจ “พวกเธอไม่ได้ชอบฟังที่คนแก่พูดจานักหรอก รู้อยู่แก่ใจดีก็พอ งานหมั้นก็ชะลอเอาไว้ก่อน รอให้ขาของชูหนิงหายดีเป็นปลิดทิ้ง แล้วพวกเราสองครอบครัวค่อยปรึกษาหารือกันอีกที”

เฉินเยวี่ยลุกขึ้น จูงมือคุณแม่เฝิงอย่างสนิทสนมอบอุ่น ขณะเดินไปข้างนอกก็ผงกศีรษะไปด้วย “ได้ค่ะ รบกวนคุณแล้วค่ะ”

เฝิงจื่อหยางลุกขึ้นส่งทั้งสองคนออกไป หลังจากผ่านไปไม่กี่นาทีก็กลับมา เมื่อเดินมาถึงประตูทางเข้าก็ได้ยินเสียงชูหนิงกำลังคุยโทรศัพท์

“สัญญาเขียนเป็นหลักฐานอย่างเป็นมั่นเป็นเหมาะ คู่สัญญาเขาแซ่เฉิงสินะ เซ็นชื่อลงนามก็เซ็นแล้ว ตราประทับทางการก็ประทับแล้ว จะฟ้องฉันเหรอ ได้เลย ให้เขาฟ้อง ติดต่อประสานงานกับกระทรวงยุติธรรม ก่อนอื่นเลยนะ ถ้าเขากล้าที่จะลองของให้ฉันขาดทุนดูสักนิดล่ะก็ เงินงวดสุดท้ายสักหยวนเดียวก็อย่าคิดจะได้ไป”

น้ำเสียงของชูหนิงยังถือว่าค่อนข้างนุ่มนวล แต่เวลาขึ้นเสียงชัดถ้อยชัดคำ เสียงนั้นเด็ดขาดห้วนๆ ยากที่จะหาความเป็นมิตรเจอ