ทดลองอ่าน Little Man ชั่วโมงบินน้อยแต่มีรักเต็มร้อยให้คุณ บทที่ 2

แฟนหนุ่มตัวจริงกลับไม่มีอาการสักนิด การแสดงออกดูอดกลั้น ฝืนข่ม และเก็บกดเอาไว้ มือเท้าเหมือนถูกอะไรกั้นขวาง เขาทำเหมือนกับว่าคุ้นชินจนเป็นเรื่องปกติไปแล้ว

กู้จินจินเองก็เหมือนไม่ได้ต่อต้านมากมายนัก ทำทีกึ่งเต็มใจกึ่งปฏิเสธ จากนั้นก็พูดอะไรบางอย่างกับคนเหล่านั้น หัวเราะคิกคักกันทั้งวง จากนั้นก็มีรถโฟล์กสวาเกนพาสสาตสีดำสองคันขับเข้ามา พอประตูรถเปิดออก กู้จินจินก็เข้าไปนั่งข้างในด้วยความยินดีปรีดา

อิ๋งจิ่งโกรธขึ้นมาทันที พลันผลักฉีอวี้อย่างแรง “มัวเหม่ออะไรอยู่! ไปเรียกเธอลงมาสิ!”

เมื่อตื่นจากความฝัน ฉีอวี้ก็พุ่งไปข้างหน้าแล้วฉุดคนลงมาจากรถแบบมึนๆ ส่วนอิ๋งจิ่งก็ถลกแขนเสื้อขึ้นแล้วรีบตามหลังไปติดๆ

กู้จินจินหวีดร้องเสียงแหลม “นายทำฉันเจ็บนะ! นายทำอะไรเนี่ย!”

ชายวัยกลางคนที่ก่อนหน้านี้จับเอวของกู้จินจินพูดขึ้นมา “โอ้?”

ฉีอวี้กับกู้จินจินส่งเสียงทะเลาะกันนิดหน่อย ทำให้ชายคนนั้นหงุดหงิดจนสุดจะทน “เธอจะไปไม่ไป?”

กู้จินจินหันกลับไป พูดด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม “ไปค่ะเถ้าแก่” หลังจากนั้นก็หันมามองฉีอวี้ด้วยท่าทีโมโหสุดๆ “นี่คือลูกค้าคนสำคัญของฉัน นายอย่าสร้างปัญหาได้ไหม”

“ซื้อเหล้าก็ส่วนซื้อเหล้าสิ ทำไมต้องไปกับเขาด้วยล่ะ”

“แค่กินของว่างมื้อดึกเท่านั้นเอง ทำการขายมันยากมากนะ นายไม่มีทางเข้าใจหรอก” กู้จินจินสะบัดมือของเขาออก

ขอบตาของฉีอวี้เริ่มแดงแล้ว นิ่งเงียบอยู่ครึ่งวินาที จู่ๆ ก็ยกกำปั้นขึ้นต่อยหน้าลูกค้าคนที่ว่านั่นทันที

และแล้วเหตุการณ์ก็โกลาหลเกินกว่าจะควบคุมได้

มีทั้งเสียงร้องกรี๊ดของผู้หญิง เสียงออกแรงสู้อย่างดุเดือดของชายวัยฉกรรจ์ แถมยังมีวัยรุ่นสองคนที่อุกอาจปราศจากความเกรงกลัว

เกิดความอลหม่านวุ่นวายในทันที

ฉีอวี้ที่ในยามปกติมีนิสัยเชื่อฟังว่าง่าย เขาทนสู้โดยอาศัยแรงฮึด แต่ไม่ทันไรก็กลายเป็นว่าโดนอัดเละเสียแล้ว ส่วนอิ๋งจิ่ง…อื้อ! คนที่ไม่ใส่กางเกงลองจอนอยู่ในสภาพร่างกายที่ดีกว่าแฮะ

แต่ฝ่ายนั้นมีกันตั้งห้าคน คุณพระช่วย เขาสู้ไม่ไหวหรอก!

เห็นมานักต่อนักแล้วเหตุการณ์ที่ก่อเรื่องกันหลังจากดื่มเหล้า คนที่สัญจรผ่านไม่มีใครอยากเข้ามาร่วมเกลือกกลั้วด้วยเลย แค่มามุงดูความครึกครื้นสักหน่อยยังไม่อยากจะดู ตอนเดินผ่านก็รีบพากันหลบอย่างไว

ชูหนิงออกมาจากห้องประชุม ขณะลงบันไดสุภาพบุรุษอย่างเลขาฯ โจวที่เป็นคนสนิทของตระกูลเฝิงคอยช่วยพยุงมือของเธอ

“ช้าหน่อยครับ”

“ไม่เป็นไรน่า” ชูหนิงวางไม้เท้าลง ยิ้มพลางโอภาปราศรัย “วันนี้รบกวนคุณแล้วล่ะ”

“ไม่เป็นไรครับ” เลขาฯ โจวกล่าว “พื้นที่รอบๆ ของโครงการนี้เป็นพื้นที่โซนหลักที่ราชการส่วนภูมิภาคจะโยกย้ายมาในอนาคต จะสามารถวัดผลกำไรได้ในอีกหนึ่งปีให้หลังครับ”

ชูหนิงพยักหน้ายิ้มๆ

วันนี้เธอใส่เดรสยาวถึงข้อเท้าเพื่อปิดบังเฝือกไว้ สวมเสื้อโค้ตเข้าชุดกันกับเสื้อสูทสไตล์ตะวันตก ท่าทางดูทั้งทะมัดทะแมงและปราดเปรียว เธอลงบันไดด้วยขาที่ ‘เดี้ยง’ ข้างหนึ่ง ส่วนคนขับรถมารออยู่ที่ประตูทางเข้าแล้ว

เลขาฯ โจวเปิดประตูรถให้เธอ กล่าวคำฝากฝังด้วยเจตนาดี “คุณผู้หญิงเป็นห่วงขาของคุณ ขอให้หายเร็วๆ นะครับ ผมเองก็เฝ้ารอการจัดเลี้ยงงานหมั้นของคุณกับคุณจื่อหยางเช่นกันครับ”

ชูหนิงยังมีสีหน้ายิ้มแย้ม ขณะที่กำลังจะเข้าไปนั่งในรถก็พลันหยุดชะงักลงด้วยเสียงความเคลื่อนไหวซึ่งดังแว่วมาจากพื้นที่ที่ห่างออกไปกว่าสิบเมตร

เธอเอียงหน้าหันไปมอง

อิ๋งจิ่งที่ใบหน้ามอมแมมคลุกฝุ่นดินกำลังตกเป็นรอง มองมาอย่างน่าสังเวช

ทั้งสองคนสบตากันในความมืดยามค่ำคืน

อิ๋งจิ่งแววตาเป็นประกาย รีบคว้าคอเสื้อด้านหลังของฉีอวี้อย่างรวดเร็วแล้ววิ่งหนีมาทางนี้ “เดี๋ยวก่อน รอผมด้วย!”

ชูหนิงเบนสายตากลับไปด้วยท่าทีเรียบเฉยแล้วขึ้นรถต่อไปอย่างไม่แยแส

เลขาฯ โจวก็ไม่สนใจถามไถ่ เข้าไปนั่งที่นั่งข้างคนขับทันที

อิ๋งจิ่งอ้าปากแยกเขี้ยวอย่างเจ็บปวด หอบแฮกๆ ร้องขอความช่วยเหลือ “ผมกำลังจะถูกฆ่าแล้ว! ว้ากกก ผมจะตายแล้ว!”

แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ไร้ผล

รถอาวดี้ A6 สีขาวเคลือบแสงสีเงินเอี่ยมอ่องราวกับดาบที่ถอดออกจากด้ามฝักขับตรงแน่วออกไป

“จบเห่ๆ” อิ๋งจิ่งสภาพร่อแร่แทบจะโดนเด็ดทิ้งอยู่รอมร่อ ที่ด้านหลังพวกคุณลุงในวงเหล้าพวกนั้นก็ด่าโหวกเหวกไล่ตามเขามาแล้ว

ฉีอวี้หอบหายใจอย่างแรง กู้จินจินร้องไห้พลางหันกลับไปมอง “ทำยังไงดีเนี่ย ทั้งหมดเป็นเพราะว่านายน่ะวู่วาม! ฮือๆๆ”

บ้าเอ๊ย