ทดลองอ่าน Master of My Own ขอโทษที ฉันไม่ใช่เลขาคุณแล้ว บทที่ 5-บทที่ 6

บทที่ 6 ผัดวันประกันพรุ่ง

ตกดึก เมื่อหนิงเหมิงถึงบ้านได้ไม่นานก็ได้รับลิงก์วิดีโอคอลล์ที่โหยวฉีส่งมาให้

โหยวฉียื่นหน้ามาที่กล้อง กะพริบตาปริบๆ อย่างสวยๆ แล้วถามขึ้น “ตอนนี้ห้องที่แกเช่านอกจากแกแล้วยังมีที่เหลือให้วางของอย่างอื่นไหม”

หนิงเหมิงมองใบหน้าอันงดงามของโหยวฉีที่เปล่งออร่าออกมา ไม่ว่าจะดูอย่างไรก็รู้สึกเจริญตาเจริญใจ เธอยื่นหน้าไปที่กล้องแล้วเลียริมฝีปากอย่างชั่วร้าย

“แกสวยขนาดนี้ ต่อให้ฉันต้องห้อยเชือกนอนอยู่บนหลังคาฉันก็ต้องหาที่ว่างให้แกจนได้!”

โหยวฉีอยู่หน้ากล้องหัวเราะอย่างมีจริตจะก้าน

หนิงเหมิงถามเธอว่า “ที่พอจะมีให้แกได้ แต่พี่นางฟ้าต้องการจะทำอะไรเหรอคะ”

โหยวฉีบอกว่า “ฉันก็กำลังจะกลับไปแล้วไงล่ะ มีของตั้งหลายอย่างที่ฉันตัดใจทิ้งไม่ได้ ก็เลยจะส่งกลับไป ให้แกช่วยรับไว้ก่อนนะ”

หนิงเหมิงถอดแว่นตาออกแล้วปลดผมหางม้าลง นิ้วมือก็แทรกไปในเส้นผมและเกาไปมา เกาจนหัวเหมือนกับเหมยเฉาเฟิง*

“แม่คนดี แกก็ไม่กลัวยุ่งยากเลยนะ กลับมาแล้วค่อยซื้อของใหม่ก็ได้ไหม ซื้อของใหม่ถูกกว่าค่าส่งที่แกจะส่งกลับมาซะอีก”

โหยวฉีขยิบตาใส่เธอ ท่าทางแบบนั้นในสายตาของหนิงเหมิงคือภาพอันงดงามที่หาได้ยากอย่างหนึ่ง

“มันไม่เหมือนกัน” โหยวฉีลากเสียงยาว “มันเป็นของที่ฉันใช้จนคุ้นมือ มีความผูกพันกันแล้ว จะให้ทิ้งเลยก็ตัดใจไม่ได้ จะตัดใจทิ้งได้ยังไง ของดีไม่ใช่ว่าต้องใหม่ ยังไงซะเหล่าเหอก็บอกไว้ ค่าขนส่งแพงหน่อยไม่เป็นไร ขอแค่ฉันมีความสุขก็พอ แล้วแต่ฉันเลย สรุปก็คือเลี้ยงฉันไหว!” เมื่อพูดประโยคนี้จบโหยวฉีก็เบี่ยงหน้าออกจากกล้องแล้วตะโกนถาม “ใช่ไหม เหล่าเหอ!”

น้ำเสียงของเธอเดิมทีมีออร่าของเซียน แต่ในชั่วขณะนั้นก็กลายเป็นออดอ้อน

หนิงเหมิงถึงกับขนลุก “หยุดเลยนะ แกหยุดพลอดรักต่อหน้าฉันได้แล้ว”

ตามเสียงเรียกของโหยวฉีใบหน้าของชายหนุ่มคนหนึ่งก็เข้ามาใกล้หน้ากล้อง

หนิงเหมิงจำได้คลับคล้ายคลับคลาว่าครั้งสุดท้ายที่เธอได้เจอคนเก่งที่แสนจะยุ่งของวอลล์สตรีต* คนนี้ทางวิดีโอคอลล์ก็ครึ่งปีเข้าไปแล้ว เมื่อเทียบกับตอนที่เจอกันครั้งแรก เหอเยวี่ยหลวนที่อยู่หน้ากล้องเปลี่ยนไปจนไม่เหลือเค้าโครงเดิม เขาไม่ใช่ชายหนุ่มจนๆ ที่ไล่ตามจีบโหยวฉีอีกต่อไป

ในตอนที่โหยวฉีเข้าเรียนมหาวิทยาลัย ด้วยความงามที่ยากจะหาใครมาเทียบก็ดึงดูดพวกแมลงตัวผู้มากมาย ผู้ชายที่ชอบเธอมีมากมาย แต่ชอบถึงขั้นหลงใหลและดึงดันก็คงไม่มีใครสู้นักศึกษาปริญญาเอกอย่างเหอเยวี่ยหลวนได้ ด้วยท่าทางที่บอกว่าเธอไม่ยอมรับฉัน ฉันก็จะตายให้เธอดู คนที่ไม่มีชาติตระกูลและไม่ได้ร่ำรวยหรือมีอำนาจอย่างเหอเยวี่ยหลวน มีเพียงหัวใจที่มุ่งมั่นกับกระเป๋าตังค์แบนๆ ก็สามารถเอาชนะพวกลูกคนรวยทั้งหลายพิชิตหัวใจของโหยวฉีได้สำเร็จ

ตอนที่โหยวฉีกับเหอเยวี่ยหลวนคบกันนั้น แว่นกันแดดแบรนด์หรูของบรรดาลูกคนรวยแตกสลายกันนับไม่ถ้วน พวกเขาเขวี้ยงแว่นกันแดดลงราวกับกำลังเขวี้ยงหัวใจที่เจ็บปวดและแตกสลาย แล้วยังสาปแช่งโหยวฉีอย่างร้ายกาจ ‘คุณเลือกคนยากจนคนนั้น สักวันหนึ่งคุณจะต้องอดตาย!’

ผลก็คือที่พวกเขาตั้งตารอเห็นสภาพ ‘ดาวมหาวิทยาลัยอย่างโหยวฉีเลือกคนผิด ทั้งสองคนจะต้องอดอยากไม่มีอะไรจะกิน’ ไม่เกิดขึ้นให้เห็นแล้ว ที่ทำให้พวกเขาอิจฉาและขุ่นเคืองอย่างมากก็คือด็อกเตอร์เหอเยวี่ยหลวนเดินทางไปนิวยอร์กหลังจากสำเร็จการศึกษา ด้วยความรู้สึกถ้าไม่ถึงเป้าหมายก็จะยอมตายของเขา ไม่นานนักเขาก็ยืนอยู่ในวอลล์สตรีตได้อย่างมั่นคง

ทันทีที่โหยวฉีจบการศึกษาจากมหาวิทยาลัย เขาก็พาเธอไปเมืองนอกทันที