ทดลองอ่าน Master of My Own ขอโทษที ฉันไม่ใช่เลขาคุณแล้ว เล่ม 3 บทที่ 73

มือสองข้างของเขาเหมือนเหล็กร้อนๆ มันร้อนผ่าวไปถึงกระดูกที่ไหล่ของเธอ พวกเขาไม่เคยอยู่ใกล้กันขนาดนี้มาก่อน ใกล้จนลมหายใจของอีกฝ่ายปะทะใบหน้าอีกฝ่าย ไฟเซ็นเซอร์ดับลง หลังจากที่เขาหายตัวไปในความมืดอย่างกะทันหัน เขาก็ค่อยๆ ปรากฏขึ้นเหมือนภาพที่ตัดแล้วค่อยๆ ลอยขึ้นตรงหน้าเธอ

ภายใต้ความมืดพวกเขาจ้องมองกันและกัน ไร้ซึ่งเป้าหมาย ไร้ซึ่งความหมายใดๆ

ขณะนั้นโลกก็เงียบอย่างที่สุด เธอไม่ได้ยินเสียงอื่นใด อีกครู่หนึ่งก็มีเสียงอึกทึกดังในหู เสียงหัวใจเต้นวิ่งผ่านตามเส้นชีพจรเข้าสู่โสตประสาท

สงบและอึกทึกขัดแย้งกันอยู่ภายใน จนทำให้หนิงเหมิงลืมที่จะขัดขืน

ดังนั้นลู่จี้หมิงจึงทำตามคำพูดมั่วๆ ของเธอที่ว่า ‘ถ้าเธอมีท่าทีขัดขืน คุณเข้าไปกอดก็สิ้นเรื่อง อย่าให้มันเกินพอดี ถ้าเธอไม่ขัดขืน คุณก็จูบเธอเลย’

ดังนั้นเมื่อรอให้เสียงเล็กๆ น้อยๆ ต่างๆ บนโลกกลับมาที่โสตประสาทของหนิงเหมิง เธอเห็นหัวของลู่จี้หมิงกำลังโน้มลงมาหาเธอ และริมฝีปากของเขากำลังโจมตีตรงเข้าที่ริมฝีปากเธอ

หนิงเหมิงตกใจสุดขีดจนเส้นเลือดในสมองเกือบแตก สองมือผลักเข้าที่หน้าอกลู่จี้หมิงอย่างแรง เสี้ยววินาทีนั้นรีบถอยห่างจากวงแขนของเขา

หนิงเหมิงเห็นดวงตาของลู่จี้หมิงเบิกกว้าง และสายตาที่มองจ้องตรงมาเหมือนกับสายตาตอบสนองช้าที่คนดื่มเหล้ามักจะเป็น หางตาที่มากความรู้สึกของเขากำลังกระตุก กระตุกจนหนิงเหมิงอยากหยุดมันไว้ เธอสัมผัสได้ถึงการเต้นของหัวใจภายใต้ฝ่ามือของตัวเอง ราวกับว่าได้ติดตั้งเครื่องกระตุ้นหัวใจความถี่สูงไว้ด้วย หัวใจเต้นรุนแรงและรวดเร็วมาก กราฟชีพจรกลายเป็นเส้นขึ้นลงถี่ๆ

หนิงเหมิงรู้สึกตัวอีกครั้งหลังจากที่หัวใจเต้นเร็วมากนี้ เธอรวบรวมแรงผลักลู่จี้หมิงออกไป ไฟโกรธที่ไม่มีชื่อ ความอับอายโมโหในใจพุ่งขึ้นจนถึงขีดสูงสุด

“ลู่จี้หมิง คุณเสียสติไปแล้วรึไง ทำไมต้องเอาฉันมาเป็นหนูทดลองด้วย!”

ไฟเซ็นเซอร์สว่างขึ้นจากเสียงตะโกนของเธอ ใต้แสงไฟความสกปรกในหัวใจคนเริ่มเปิดเผยชัดขึ้น แสงไฟจุดประกายความอับอายและความโกรธของหนิงเหมิงขึ้นมา เธอไม่เพียงแต่โกรธอีกฝ่ายเท่านั้น ยังแอบโกรธตัวเองด้วย

เธอต้องระบายความอับอายและความคับแค้นใจนี้ออกไปจริงๆ ไม่อย่างนั้นคืนนี้เธอต้องอกแตกตายแน่

ดังนั้นเธอจึงยกเท้าขึ้นแล้วกระทืบลงไปบนเท้าลู่จี้หมิงอย่างเดือดจัด ลู่จี้หมิงเจ็บจนร้องเสียงหลงตัวงอ หนิงเหมิงเดินเข้าไปผลักประตูเหล็กแล้วเดินออกไปจากบันไดด้วยความขุ่นเคือง

เธอโกรธจัด โกรธมากจนไม่เห็นว่าหน้าประตูเหล็กมีคนยืนดูฉากนี้อยู่

เธอเปิดประตูเข้าไปในห้องพัก ความโกรธที่พองตัวจนทำให้เธอเดินเชิดนั้นทันทีที่ปิดประตูก็ลมรั่ว เธอตัวอ่อนทรุดพิงอยู่หลังประตู เสียงเต้นของหัวใจดังก้องอยู่ในหูอีกครั้ง

เธอเริ่มสั่น

เธอโกรธมาก

คนเลวอย่างลู่จี้หมิงถือดีอะไรเอาเธอไปเป็นหนูทดลอง

หนิงเหมิงบอกกับตัวเองในใจว่าหากต่อไปลู่จี้หมิงยังมีพฤติกรรมหยาบคายเช่นนี้อีก ต่อให้เป็นเพราะดื่มเหล้าจนขาดสติก็ตาม เธอจะต้องตบสั่งสอนแบบไม่ต้องเกรงใจสักฉาด เรียกสติเขากลับคืนมา เตือนสติให้เขาทำตัวเป็นคนดี อย่าทำเรื่องหยาบช้า

อารมณ์โกรธของหนิงเหมิงค่อยๆ หายไป