ทดลองอ่าน Master of My Own ขอโทษที ฉันไม่ใช่เลขาคุณแล้ว บทที่ 9-บทที่ 10

หนิงเหมิงคร้านจะโต้เถียงกับคนต่ำช้าเช่นนี้ คนที่มีตรรกะและทัศนคติที่ไม่ได้อยู่ในระดับเดียวกันพูดเรื่องผิดถูกก็ไร้ประโยชน์ เสียดายชีวิตอันงดงาม

พูดคุยก็ทำแล้ว ขั้นตอนต่อไปคือการออกรบ

“ชิวจวิ้นหลิน” หนิงเหมิงเรียกชื่อตรงๆ เธอไม่ต้องการเรียกเขาว่าผู้อำนวยการอีกเพราะเขาไม่คู่ควร “ฉันเป็นคนเอาโปรเจ็กต์นี้มา ฉันบอกคุณตอนนี้เลยว่าตั้งแต่นี้ต่อไปโปรเจ็กต์นี้ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณอีก ฉันได้ส่งให้กับแผนกหนึ่งไปทำแล้ว”

ชิวจวิ้นหลินหัวเราะดูถูกราวกับว่าเขาได้ยินบางสิ่งที่เหลือเชื่อ

“หนิงเหมิง คุณคิดว่าตัวเองเป็นใคร” เขาเปิดลิ้นชัก หยิบเอกสารปึกหนึ่งออกมาแล้วโยนลงบนโต๊ะ “ดูซะ ซีเหลียนเซ็นสัญญากับฉันแล้ว!”

ขณะนี้หนิงเหมิงเหมือนถูกฟ้าผ่าใส่หน้า

ทำไมซีเหลียนถึงไม่ยอมอดทน เธอกับซีเหลียนเข้าใจคำว่า ‘เห็นชอบในเงื่อนไขสัญญาความร่วมมือ’ ไม่เหมือนกันตรงไหนหรือเปล่า ตามคำพูดของซีเหลียน เธอเข้าใจว่าพวกเขาแค่เห็นด้วยที่จะร่วมมือกัน คิดไม่ถึงว่าเธอจะเข้าใจสิ่งที่ซีเหลียนจะสื่อออกมาไม่ตรงเท่าไหร่นัก แม้แต่สัญญาพวกเขาก็เซ็นกันเรียบร้อยแล้วด้วย

หนิงเหมิงรู้สึกผิดหวังและเหมือนถูกตบหน้าอย่างอธิบายไม่ถูก ซีเหลียนเซ็นสัญญาแต่กลับไม่บอกเธอสักคำ

เมื่อนึกถึงตอนที่คุยโทรศัพท์กับซีเหลียนไม่กี่วันก่อน อีกฝ่ายยังบอกว่าเมื่อเรื่องสำเร็จ อย่างไรก็ต้องให้ผลประโยชน์สิบเปอร์เซ็นต์กับเธอ

หนิงเหมิงอยากจะยิ้มขื่นๆ เมื่อเชื่อมเหตุการณ์ต่างๆ เข้าด้วยกัน เธอก็เข้าใจความคิดของซีเหลียนดี

ซีเหลียนคงอยากจะให้เธอเอาผลประโยชน์สิบเปอร์เซ็นต์จากชิวจวิ้นหลิน เพื่อที่ซีเหลียนเองจะได้ไม่ต้องจ่ายเงินสำหรับผลประโยชน์สิบเปอร์เซ็นต์ที่สัญญากับเธอไว้ก่อนหน้านี้ แต่มันยากที่จะพูดอย่างนั้น เธอเลยเซ็นสัญญาก่อนซะเลย

หลังจากเซ็นสัญญา ส่วนแบ่งผลประโยชน์ก็โชว์ให้เห็นอยู่ตรงนั้น หนิงเหมิงแบ่งผลประโยชน์จากผลประโยชน์สิบเปอร์เซ็นต์ที่ชิวจวิ้นหลินได้ไป เธอจะกล้าไปขอส่วนแบ่งจากซีเหลียนอีกได้อย่างไร สำหรับส่วนแบ่งสิบเปอร์เซ็นต์นั่นชิวจวิ้นหลินจะแบ่งอย่างไรแบ่งให้เท่าไหร่ นั่นเป็นเรื่องภายในที่พวกเขาต้องจัดการกันเอง

แต่ละคนก็ดีดลูกคิดรางแก้วของตัวเอง

นี่เป็นบทเรียนที่ฝังใจในอาชีพการงานของหนิงเหมิง มันสอนเธอว่ามิตรภาพคือมิตรภาพ และธุรกิจคือธุรกิจ ตอนคุยธุรกิจมาคุยเรื่องมิตรภาพ ถ้าไม่เสียเงินก็เสียมิตรภาพ อย่างไรก็ต้องเสียสักอย่าง

ตอนนี้ซีเหลียนเซ็นสัญญาไปแล้ว เธอจะมาเตรียมตัวต่อสู้กับชิวจวิ้นหลินที่นี่ทำไม แม่ทัพยอมมอบตัวแล้ว พลทหารอย่างเธอยังเรียกร้องยังไม่ยอมแพ้ไปเพื่ออะไร

หลังก้าวออกจากการเป็นเลขาฯ ของท่านประธาน ถึงแม้มันจะโหดร้ายและน่าเกลียดขนาดนี้ แต่ก็ช่างเถอะ เธอรู้จักสิ่งที่โหดร้ายและน่าเกลียดเร็วหน่อยก็ดี

หนิงเหมิงสงบนิ่ง ตอนนี้ก็พอแค่นี้ก่อนแล้วกัน เธอตัดสินใจจะออกจากสำนักงานที่เต็มไปด้วยความโสมมและวุ่นวายนี้

ชิวจวิ้นหลินกลับเรียกเธอเอาไว้

“หนิงเหมิง พูดตามตรงนะ คุณจะโทษผมไม่ได้ ความคิดที่จะบีบให้คุณออกไม่ใช่ความคิดของผม ผมก็พูดถึงตรงนี้แล้ว คุณคงเข้าใจ”

…เข้าใจบ้านแกน่ะสิ!

หนิงเหมิงนับถือชิวจวิ้นหลินที่โยนความผิดออกจากตัวได้ดี ถือโอกาสกลั่นแกล้งเธอได้อย่างเปิดเผยและมีความสุขโดยอ้างว่าเป็นคำสั่งของลู่จี้หมิง

เขาไม่กลัวว่าเธอจะกลับไปเป็นเลขาฯ ท่านประธานแล้วหันกลับไปจัดการกับเขาหรือไง เหอะๆ เขาคงคิดว่าเธอกลับไปไม่ได้แล้วจริงๆ น่ะสินะ ถึงได้กล้าที่จะลงมือแบบไม่เกรงกลัวอะไรเช่นนี้ เขาจะต้องรู้สึกว่าเธอทำอะไรให้เจ้านายโกรธมาก แล้วก็รู้เรื่องของเจ้านายมากมาย เจ้านายไม่อาจจะไล่เธอออกได้ด้วยตัวเอง ดังนั้นจึงเนรเทศเธอมาอยู่ชายแดน แล้วก็ยืมมือคนที่เพิ่งเข้าบริษัทมาไม่นานจัดการกับเธอ ดังนั้นเขาจึงกลั่นแกล้งเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่าโดยไม่ต้องเกรงกลัวอะไร

หนิงเหมิงถอยออกจากห้องทำงานของชิวจวิ้นหลิน