เจอเรมี่เข้ากับเราได้เร็วมาก จนไม่ทันไรก็ดูเหมือนจะสนิทกับเรามากกว่าเควินที่เคยเจอเรามาก่อนแล้วครั้งหนึ่ง แต่สำหรับฉันแล้วรู้สึกว่าเจอเรมี่น่ารำคาญนิดหน่อย เพราะเขาพูดมากเกินไป
บ่ายวันนั้นเควินชวนเราออกไปทานข้าวข้างนอก เพราะอยากขอบคุณที่เราเคยช่วยเขาไว้เมื่อครั้งก่อน ตอนแรกเราพยายามปฏิเสธด้วยความเกรงใจ แต่เจอเรมี่ก็ช่วยพี่ชายคะยั้นคะยออีกแรงจนเรายอมออกไปด้วยจนได้
เควินและเจอเรมี่พาพวกเราไปทานอาหารทะเลแห่งหนึ่ง การตกแต่งร้านแบบเน้นธรรมชาติและความเป็นทะเลทำให้ได้บรรยากาศที่น่าประทับใจ ลูกค้าในร้านค่อนข้างบางตา แต่เจอเรมี่บอกว่าช่วงเย็นถึงดึกคนจะแน่นมาก
อย่างน้อยความช่างคุยของเจอเรมี่ก็ช่วยดึงความสนใจของฉันไปได้มาก วันนี้ฉันจึงไม่ค่อยรู้สึกหมกมุ่นกับเควินสักเท่าไหร่ แต่หลายครั้งที่บังเอิญสบตากับเควินเข้า ฉันก็ยังใจสั่นและประหม่าจนควบคุมตัวเองไม่ได้อยู่เช่นเดิม
“เป็นเพราะเควินเล่าเรื่องพวกคุณให้ผมฟัง ผมเลยขอตามมาด้วย ดีใจจังที่เราได้เป็นเพื่อนกัน” เจอเรมี่ยิ้มหวานอย่างเปิดเผยพอๆ กับคำพูด แต่ดูเหมือนจะไม่มีใครติดบ่วงเสน่ห์ของความสดใสอ่อนเยาว์ของเขาเลย เราจึงปล่อยเขาพูดไปเรื่อยๆ อย่างสนใจบ้างไม่สนใจบ้าง “เควินบอกผมว่ามีคนหนึ่งหน้าตาเหมือนแม่เรา”
แต่คราวนี้คำพูดของเจอเรมี่เรียกร้องความสนใจจากพวกเราได้มากมาย
“เจ!” เควินเอ็ดน้องชายเบาๆ แต่อีกฝ่ายยิ้มร่า
“เราสามคน ใครหรือคะ“ ต้ารีบถาม
“ปูไงครับ” เจอเรมี่มองฉันและยิ้มกว้าง
เราสามคนอึ้งไปนาน ส่วนเควินทำเสียงกระแอมกระไอออกมาคล้ายมีอะไรติดคอ
“ไม่ได้บอกว่าเหมือน แค่คล้ายๆ” เควินออกตัวเสียงอ้อมแอ้ม
“ก็อย่างเดียวกันนั่นแหละ” เจอเรมี่พูดพลางหัวเราะ
เควินเสยกแก้วน้ำขึ้นดื่มแล้วก็เงียบไป ปล่อยให้เจอเรมี่พูดอยู่คนเดียวไปเรื่อยๆ ฉันแอบชำเลืองไปทางเควินแวบหนึ่ง เห็นหน้าเขาแดงเรื่อ คงโกรธที่น้องชายเอาเรื่องที่ตัวเองตั้งข้อสังเกตเล่นๆ มาบอกเราหน้าตาเฉย
“พอเจอปูผมก็เห็นด้วยกับเควินทันที แม่เราเป็นคนสวยนะครับ นอกจากหน้าตาจะคล้ายกันแล้ว ท่าทางบางอย่างก็ดูเหมือนกันจนผมยังตกใจเลย” เจอเรมี่พูดพลางหัวเราะเบาๆ
หรือว่าที่อยู่ๆ เควินก็เข้ามาคุยกับฉันในครัวตอนนั้นมันเป็นเพราะเหตุผลนี้นี่เอง เขาคงเห็นฉันแล้วคิดถึงแม่ที่อเมริกาขึ้นมา เขายังบอกด้วยนี่นาว่าผัดมะกะโรนีทะเลของฉันมีรสชาติใกล้เคียงกับที่แม่ของเขาทำให้ทาน
ไม่รู้ว่าฉันควรดีใจหรือเศร้าใจดี สาวน้อยบางคนอาจประทับใจผู้ชายคนหนึ่งด้วยเหตุผลที่ว่าเขาทำให้นึกถึงคุณพ่อที่แสนดีของเธอ แต่น่าจะไม่มีผู้ชายคนไหนตกหลุมรักผู้หญิงสักคนเพราะเธอเหมือนแม่เขา เควินคงคิดว่ามันเป็นเรื่องบังเอิญที่น่าขำมากกว่า…
อ๊ะ! ฉันตั้งใจว่าจะเลิกหมกมุ่นกับความคิดแบบนี้แล้วไม่ใช่เหรอ โอเค พอ หยุดแค่นี้!
“ฉันว่าถ้าไม่ได้เควินแกได้น้องชายเขาก็ดีเหมือนกันนะ ท่าทางเจอเรมี่จะชอบแกมากด้วย”
ต้ายุยงส่งเสริมเรื่องเจอเรมี่มาตั้งแต่กลับจากทานอาหารเมื่อวาน จนถึงตอนนี้ที่เรากำลังขับรถกลับจากการไปเยี่ยมป้ามณี จนฉันชักจะเริ่มหมดแรงกับการปฏิเสธ
“นั่นสิ ปูบอกว่าเลิกชอบเควินแล้วนี่นา ถ้าลองคบเจอเรมี่จริงๆ อาจจะดีก็” ฝ้ายก็เอากับเขาด้วยหรือนี่
“ไม่ดีกว่า เขาอายุน้อยกว่าตั้งหลายปี แถมยังพูดมากด้วย”
“ก็ลองคบดูก่อน ถ้าไม่ชอบค่อยเลิกกันก็ได้นี่”
“มันจะง่ายขนาดนั้นเลยเหรอแก” ฉันถามอย่างเหนื่อยใจ
“ตอนนี้ฉันกับฝ้ายกำลังปลื้มเควิน แกไม่เอาด้วยแล้วก็ลองคุยกับน้องชายเขาดูสิ ฉันไม่อยากเห็นแกอยู่อย่างหมดอาลัยตายอยากแบบนี้ พวกเราจะได้เป็นสองคู่ชู้ชื่นพอดี”
คู่บ้าอะไรของแกมีห้าคน
“ต้านี่ชอบพูดเล่นเรื่อยเลย” ฝ้ายหัวเราะ
“เควินกับเจอเรมี่ก็หน้าตาเหมือนๆ กัน แกไม่เห็นต้องคิดเยอะเลย แกเคยคลั่งเควินขนาดนั้น ทำไมจะชอบเจอเรมี่ไม่ได้”
“โอ๊ยยย แกเลิกพูดเถอะน่า ไม่เอาก็ไม่เอาสิ ต่อไปคงไม่ได้เจอกันแล้ว เมื่อวานเขาก็แค่พากันมาขอบคุณแล้วก็เอาของมาคืน ยังไงก็ไม่ได้เจอกันแล้วล่ะ” ฉันรู้สึกเหมือนตอนนี้เพื่อนรักกำลังทำให้อาการฉันทรุดหนักลงอีก ทั้งที่ฉันเพิ่งออกจากห้องไอซียูมาไม่นาน
“ทำไมจะไม่ได้เจอกัน ตอนนี้ฉันกำลังจะพาแกไปเขาอยู่เนี่ย แกนี่มันซื่อบื้อจริงๆ ฉันขับรถมาคนละทางกับทางกลับบ้านเลยไม่เห็นเหรอ”
ฉันเบิกตากว้างแทบถลน “แกว่าอะไรนะ!”
ต้าหัวเราะร่วน “ก็ว่าอย่างที่แกได้ยินนั่นแหละ”
“เรากำลังจะไปดูหนังกับเควินกับเจอเรมี่น่ะปู” ฝ้ายรายงานด้วยยิ้มหวานจ๋อย
ฉันอึ้งมองฝ้ายเหมือนไม่เคยเห็น รู้สึกเหมือนโดนเพื่อนหลอกมาฆ่าหมกป่า
“ถ้าบอกก่อน ปูก็คงไม่ยอมมาด้วยใช่ไหมล่ะ เจอเรมี่โทรมานัดไว้ตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว”
ไม่ ไม่จริงงง ฉันไม่อยากไปปป!
ติดตามตอนต่อไปวันที่ 13 ก.พ. 64
