ทดลองอ่าน Moonlight เพลงรักใต้แสงจันทร์ บทที่ 121

บทที่ 121

มีของเหลวร้อนๆ ไหลลงมาตามลำคอผ่านกระดูกไหปลาร้า โจ้วชวนวางโทรศัพท์ลง ยื่นมือไปประคองใบหน้าที่ซบอยู่ตรงส่วนคอของตนขึ้นมา…ดวงหน้าที่อยู่ในมือแดงก่ำเพราะร้องไห้อย่างหนักและกลั้นเอาไว้ บนขนตายังมีหยาดน้ำตาเกาะอยู่ สั่นไหวคล้ายจะร่วงหล่นลงมา ดวงตาแดงก่ำหรี่ลง ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่เหมือนดอกสาลี่ต้องหยาดฝนที่น่ามองเหมือนกับนางเอกในซีรี่ส์เกาหลีเลยสักนิด…

แต่ได้ผลกับแค่โจ้วชวนเพียงคนเดียวเท่านั้น

พอเขามือไม้อ่อนก็คลายมือออก “ไม่ต้องร้องแล้ว ไม่ต้องร้อง ก็แค่นิ้วบาดไม่ใช่หรือไง ถึงขั้นร้องไห้จนเป็นแบบนี้ อย่างกับเด็กประถม…”

ชูหลี่ฉวยโอกาสซุกเข้าไปในอ้อมกอดเขาอีกครั้ง หน้าผากพิงที่หน้าอกเขา เช็ดน้ำตาบนนั้น “ไม่ใช่เพราะเรื่องนี้…ฮือๆ…”

“ไม่ใช่เพราะเรื่องนี้ งั้นเพราะเรื่องอะไรล่ะ” ชายหนุ่มตบหลังเธอพลางดึงกระดาษทิชชูมาเช็ดน้ำตาให้เธออย่างสะเปะสะปะ “เป็นเพราะผมพูดอะไรหรือเปล่า ผมไม่ได้ด่าคุณสักหน่อย ก็แค่บอกว่าต่อไปนี้ให้คุณระวังหน่อย…คุณจิตใจเปราะบางขนาดนี้เชียว? คุณดูคุณสิ อยู่ข้างนอกฮึ่มฮั่มเป็นเสือ ทำไมพอกลับบ้านมาก็กลายเป็นลูกหมาฮัสกี้ไปซะแล้ว ถ้าให้คนอย่างเหลียงชงลั่งเห็นเข้าล่ะก็…”

ชูหลี่สะอื้น ขณะกำลังคิดจะพูดว่า ‘ฉันไม่มีทางร้องไห้ต่อหน้าคนงี่เง่าแบบนั้นหรอก ต่อให้สับหัวฉันก็ไม่มีทาง!’ แต่คำพูดยังไม่ทันออกจากปาก ดวงตาที่หรี่จนกลายเป็นเส้นก็เห็นชายหนุ่มนิ่งงันไปครู่หนึ่งเพราะคำพูดของเขาเอง จากนั้นก็ดึงตัวเธอขึ้นมา ขมวดคิ้วด้วยสีหน้าจริงจัง

“ไม่ได้ ถ้าคุณจะร้องไห้ก็กลับมาร้องที่บ้าน”

น้ำตาของคุณควรเป็นสิทธิพิเศษสำหรับผม ผมผ่านความยากลำบากมามากมายกว่าจะได้เป็นแฟนของคุณ จะคาดหวังอะไรได้มากกว่านี้ล่ะ

คนที่มีสิทธิ์เห็นน้ำตาของคุณแล้วแข้งขาอ่อน บนโลกใบนี้นอกจากพ่อคุณแล้วก็มีได้แค่ผมเท่านั้น

โจ้วชวนพูดอย่างแน่วแน่ พูดจบก็รู้สึกว่าตนเองมีลักษณะอย่างชายชาตรีเป็นพิเศษ…สำหรับเขาแล้ว การประกาศแบบนี้กับคำพูดที่พระเอกมักจะพูดในนิยายโรแมนติกต่างกันแค่เครื่องหมายวรรคตอนเท่านั้น…

หารู้ไม่ว่าระหว่าง ‘ความเป็นชายชาตรี’กับ ‘มะเร็งชายแท้* ระยะสุดท้าย’ มีเส้นบางๆ กั้นอยู่

พอพูดจบโจ้วชวนก็แสดงความพึงพอใจออกมา แต่จู่ๆ ก็รู้สึกว่าแขนเสื้อของตนถูกคนกระตุก เขาก้มหน้าลงมองด้วยความงุนงงเล็กน้อย แล้วก็พบกับใบหน้าที่น่าสงสาร จมูกเล็กกระจุ๋มกระจิ๋มของเธอแดงก่ำ ซึ่งขณะนี้ค่อยๆ ปลุกเร้าอารมณ์ของเขาขึ้นมาทีละนิด เธอเอ่ยถามเสียงเบา

“โจ้วชวน ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมฉันถึงร้องไห้ คุณรังเกียจฉันแล้วใช่ไหม”

“…”

ไม่มีใครรังเกียจลูกหมาฮัสกี้ที่หูลู่แล้วร้อง ‘หงิงๆ’ เหมือนเด็กๆ หรอก

ไม่มี

สุนัขพันธุ์นี้พังบ้านเละเทะด้วยพละกำลังมหาศาล นอกจากงานที่พวกมันต้องทำอย่างการลากล้อเลื่อนหิมะให้กับพวกชนเผ่าเอสกิโมแล้ว ที่มีอยู่ทั่วทุกมุมโลกล้วนเอาแต่กินดื่มรอวันตาย ทว่าสาเหตุหนึ่งเดียวที่ปัจจุบันนี้ยังไม่สูญพันธุ์ไปจากโลกก็เพราะความน่ารักของพวกมัน…

ก็เหมือนกับคุณ

ก็เหมือนกับคุณ

ก็เหมือนกับคุณ

ถูกมองตาปริบๆ เช่นนี้ โจ้วชวนก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป หัวเราะเสียงดัง ‘พรืด’ ออกมา ขณะที่ชูหลี่กำลังมองใบหน้าเปื้อนยิ้มของเขาอย่างงุนงง ชายหนุ่มก็ประคองใบหน้าชื้นแฉะที่อยู่ตรงหน้าและประทับจูบลงไปบนริมฝีปากนุ่มของเธออย่างแม่นยำ…งับริมฝีปากเธออย่างระมัดระวัง คงเพราะยังลบลิปไม่สะอาดหรือไม่ก็สาเหตุอื่น เขารู้สึกว่าตนเองกำลังกินอะไรบางอย่างที่มีกลิ่นหอมของดอกกุหลาบ กลิ่นแบบนี้มักจะลอยมาจากตัวชูหลี่ในตอนเช้าตรู่หลังจากเพิ่งแต่งหน้าเสร็จ

ปลายลิ้นสอดเข้าไปในริมฝีปากของเธอ หลังจากที่เธอร้องไห้ก็เริ่มเปิดปากอย่างให้ความร่วมมือและปล่อยให้เขาได้สำรวจอย่างราบรื่น…

มือของชายหนุ่มที่ประคองใบหน้าเลื่อนไปยังเอวของเธอ

เธอคุกเข่าลงบนโซฟาและเงยหน้ารับจูบของเขา ขณะนั้นปลายนิ้วของชายหนุ่มล้วงเข้าไปในใต้ชายเสื้อของเธอ ก็สัมผัสได้ถึงหุบเหวเล็กๆ ที่เกิดจากการโค้งเว้าโดยธรรมชาติของกระดูกก้นกบและกล้ามเนื้อส่วนหลังได้อย่างง่ายดาย เพราะเธอเงยหน้า…

ไม่ใช่ว่าไม่รู้สึกถึงมือของเขา…