ทดลองอ่าน Moonlight เพลงรักใต้แสงจันทร์ บทที่ 126

สี่วันผ่านไปเพียงพริบตา

สำหรับบรรดาขามุงทั้งหลาย เรื่องนี้พวกเขาแทบจะลืมเลือนไปหมดแล้ว เมื่อพวกเขาหันไปทุ่มเทกับการใช้ชีวิตของตัวเอง ทำงาน และเรียนหนังสือ เรื่องที่พูดคุยหลังมื้ออาหารก็เปลี่ยนจาก ‘นักเขียนเงาของโจ้วชวน’ กลายเป็นเรื่องซุบซิบในวงการบันเทิงอื่นๆ แล้ว…

แต่ข้อกังขาและคอมเมนต์ว่าร้ายที่พวกเขาทิ้งไว้ในเวยป๋อของโจ้วชวนยังคงอยู่

ตอนนี้มีกลิ่นบุหรี่ลอยคละคลุ้งอยู่ในห้องของโจ้วชวนและกระป๋องเบียร์กองพะเนินเหมือนภูเขาลูกย่อมๆ อยู่หน้าประตูห้อง…เมื่อชูหลี่เลิกงานกลับบ้าน เธอต้องหิ้วกระป๋องเบียร์ถุงหนึ่งเดินไปทิ้งที่จุดทิ้งขยะของหมู่บ้านวันแล้ววันเล่า จนกระทั่งวันหนึ่งคุณยายเก็บขยะที่นั่งรอเก็บกระป๋องโดยเฉพาะทนดูต่อไปไม่ไหวแล้ว

“สาวน้อย ทำไมบ้านเธอถึงได้ดื่มเบียร์เยอะแยะขนาดนั้นทุกวันล่ะเนี่ย คงไม่ใช่ว่ามีคนกำลังติดเบียร์อยู่หรอกนะ เธอต้องเตือนหน่อยนะ เดี๋ยวก็ป่วยเป็นพิษสุราเรื้อรังเอาซะหรอก ลูกชายคนโตของฉันก็ติดเบียร์จนป่วยเหมือนกัน…”

ภายใต้แสงอาทิตย์ ชูหลี่ที่กำลังหิ้วถุงขยะสั่นสะท้านอย่างแรงราวกับว่ามีคนยื่นมือล้วงเข้ามาในอกเธอ กระชากหัวใจ จากนั้นก็พยายามบีบเค้นและขยี้มัน

สิ่งที่น่าเศร้าที่สุดคือเวลานี้เธอเองก็ไม่รู้ว่าสามารถทำอะไรได้บ้าง ตั้งแต่การปลอบประโลมในตอนแรกเริ่มจนถึงการนิ่งเงียบในเวลาต่อมา…ชูหลี่ลากฝีเท้าที่ชาหนึบกลับถึงบ้าน เธอจ้องมองประตูห้องบานนั้นที่ปิดสนิทตลอดเวลา

ทำให้เธอคิดถึงเมื่อก่อนที่นานมาแล้ว ตอนที่พวกเขายังไม่ได้คบกัน โจ้วชวนเคยขังตัวเองอยู่ในห้องเพราะอารมณ์ไม่ดี เปิด ‘Lost River’ แล้วก็เปิด ‘ที่ราบสูงชิงไห่-ทิเบต’ ฟัง…ในตอนนั้นอย่างมากที่สุดเขาก็แค่เศร้า แต่ไม่ถึงกับใกล้ตาย

ชูหลี่เดินไปที่ประตูบานนั้น ยืนนิ่ง งอนิ้วแล้วเคาะประตู

“โจ้วชวน”

“…”

“โจ้วชวน คุณเปิดประตูหน่อย”

“…”

“โจ้วชวน คุณออกมาคุยกับฉันหน่อยได้ไหม”

“…”

“โจ้วชวน…”

ขณะที่เสียงของคนที่อยู่นอกประตูค่อยๆ เจือสะอื้นก็มีเสียงแกร๊กดังขึ้น ในที่สุดประตูก็ถูกเปิดออก…คนที่อยู่ด้านในดวงตาเต็มไปด้วยเส้นเลือดฝอย หนวดเครารกครึ้ม เขาโผล่หน้าออกมาจากหลังช่องประตูที่เปิดแง้มไว้แล้วมองคนที่ก้มหน้าอยู่นอกประตู นิ่งงันไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็ยิ้มออกมา

“ทำไมร้องไห้อีกแล้ว”

น้ำเสียงเต็มไปด้วยการทอดถอนใจ เขายื่นมือออกไป ใช้ปลายนิ้วที่เต็มไปด้วยกลิ่นบุหรี่เช็ดน้ำตาให้เธอ

“ไม่ต้องร้องแล้ว ไม่ใช่เรื่องใหญ่สักหน่อย” เสียงของชายหนุ่มสงบนิ่งมาก “หลายวันมานี้ผมไม่ได้เป็นอะไรนี่ ก็แค่มีเรื่องบางอย่างที่คิดไม่ตกเลยหักโหม…คิดๆ ดูแล้วก็แปลกมากเหมือนกันนะ ตั้งใจเขียนมาตั้งหลายปีขนาดนั้น แฟนคลับที่เอาแต่พูดว่าชอบผมก็กลายเป็นแอนตี้แฟนง่ายๆ เพราะข่าวโคมลอยที่ไม่มีแม้แต่หลักฐาน แถมยังระบายกับคนอื่นไปทั่วว่าตัวเองไปชอบนักเขียนที่ไม่ควรค่าให้ชอบตั้งหลายปี…”

ชูหลี่เงยหน้ามองชายหนุ่ม มองริมฝีปากของเขาที่เดี๋ยวอ้าเดี๋ยวหุบ จู่ๆ ก็กลัวขึ้นมา…

“เพราะงั้นผมคิดดีแล้ว ทำอย่างนี้ดูเหมือนจะไม่มีความหมายอะไร งั้นไม่เขียนแล้วดีกว่ามั้ง”

เขายังคงเอ่ยคำพูดที่น่ากลัวที่สุดออกมาแบบนี้

หากให้อธิบายว่าตอนนั้นเธอคิดอะไรอยู่ ชูหลี่กลับรู้สึกว่า ‘เบื้องหน้าพลันมืดสนิท’ อย่างที่ว่ากันจริงๆ และไม่ใช่แค่พูดไปอย่างนั้น เธอกลั้นลมหายใจเฮือกหนึ่งไว้ที่อก จะหายใจออกมาก็ไม่ได้ จะหายใจเข้าไปก็ไม่ลง อึดอัดจนแทบจะลืมไปแล้วว่าการหายใจปกติเป็นอย่างไร…

น้ำตาหยุดไหลแล้ว เธอมองโจ้วชวนด้วยท่าทีนิ่งงัน

“โจ้ว…โจ้วชวน ฉันรู้ว่าคุณไม่ต้องการ บ.ก. ไม่ต้องการให้ใครมารับผิดชอบอาชีพนักเขียนของคุณ คุณไม่เชื่อใจใคร…” สมองของชูหลี่แทบจะว่างเปล่า “แต่แค่ครั้งเดียว แค่ครั้งนี้เท่านั้น คุณเชื่อฉันสักครั้งได้ไหม”

เธอยื่นปลายนิ้วเย็นเฉียบออกไปจับมือโจ้วชวนอย่างระมัดระวัง ของเหลวใสเม็ดใหญ่ร่วงหล่นลงบนหลังมือของเขา…

“ยังไงซะก็ไม่แย่ไปกว่านี้แล้ว คุณส่งต้นฉบับเรื่องนั้นมาให้ฉัน ฉันจะลองดู…พวกเรามาลองกันเถอะ” ชูหลี่ก้มหน้าลง ร้องไห้โดยไร้เสียง “ฉันจะพยายามและจะทำให้ดีที่สุด ทรัพยากรทั้งหมด เส้นสายทั้งหมด ต่อให้หลังจากนี้ฉันจะเป็น บ.ก. ไม่ได้แล้ว ฉันก็ยินดี”

บรรยากาศตกสู่ความเงียบงัน

น้ำใสๆ ไหลกลิ้งไปตามหลังมือของชายหนุ่มและหยดลงพื้น

หญิงสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาร้องไห้จนแข้งขาอ่อน ทรุดนั่งลงกับพื้น มือยังคงกำนิ้วชี้ของเขาไว้แน่น เหมือนกับคว้าฟางช่วยชีวิตเส้นสุดท้ายเอาไว้…

โจ้วชวนไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าคำพูดที่โพล่งออกมาง่ายๆ ของตนเอง สำหรับอีกคนแล้วจะมีอิทธิพลมากมายขนาดนี้…

ราวกับว่าฟ้าถล่มลงมาหมดแล้ว

ความหวาดกลัวและความกระสับกระส่ายรุนแรงราวกับภูเขาทลายผืนดินปริแตกปานนั้น

* JD.Com หรือจิงตง คือแพลตฟอร์มจำหน่ายสินค้าออนไลน์สำหรับร้านค้าของทั้งในประเทศจีนและต่างประเทศ

ติดตามตอนต่อไปวันที่ 22 มี.ค. 66 เวลา 12.00 น.