ทดลองอ่าน Moonlight เพลงรักใต้แสงจันทร์ เล่ม 1 บทที่ 3 – 4

บทที่ 4

หลังจากได้รับแจ้งผลการสัมภาษณ์ ชูหลี่จะเริ่มเข้าทำงานทันทีในวันแรกของเดือนถัดไป เธอจึงใช้เวลาอีกครึ่งเดือนที่เหลือหาที่พัก การอยู่ในเมืองแห่งนี้…ห้องกว้างขนาดประมาณสี่สิบกว่าตารางเมตรอาจจะดูธรรมดาไปสักหน่อย แต่ยังดีที่เป็นห้องชุดขนาดเล็กที่สะอาดสะอ้าน…หลังจากนั้นเธอก็ตั้งหน้าตั้งตารอคอยการมาถึงของวันที่ 1 เมษายน ดั่งเจ้าสาวที่รอคอยงานแต่งงาน

ชูหลี่นอนไม่หลับในคืนก่อนที่จะเข้าทำงานอย่างเป็นทางการ เธอแจ้งข่าวดีที่ได้เข้าทำงานที่สำนักพิมพ์หยวนเยวี่ยถึงญาติมิตรทุกคน แถมยังได้คุยกันเป็นการส่วนตัวกับนักเขียนที่เธอคลั่งรักเป็นแฟนคลับมาแล้วกว่าสิบปีในฐานะที่จะได้เป็น บ.ก. เธอจึงมีคำพูดที่ฮึกเหิมและความทะเยอทะยานอันสูงส่งที่จะทำหนังสือเล่มที่ดีที่สุดให้เขา

กล่าวสั้นๆ คือทั้งใจเธอเปี่ยมด้วยแรงปรารถนาที่จะเข้าสู่วงการนี้เต็มที่ เธอดีใจมากที่ในที่สุดก็ใกล้จะก้าวไปสู่จุดนั้นแล้ว

เช้าวันรุ่งขึ้นชูหลี่ดีดตัวลุกขึ้นมาจากเตียงแล้วจัดการตนเองให้เรียบร้อย ก่อนจะเดินทางตามเส้นทางที่ได้สำรวจไว้ล่วงหน้าแล้วทบทวนเงียบๆ อยู่หลายรอบ เธอก้าวขาอย่างเร็วรี่ไปยังหน้าอาคารที่เพิ่งมาเยือนเมื่อไม่นานมานี้

ตั้งแต่ตอนที่เธอเดินผ่านหน้าตู้จัดนิทรรศการหนังสือของสำนักพิมพ์หยวนเยวี่ยที่โถงของตึกหนึ่ง ชูหลี่อดไม่ได้ที่จะเดินไปอย่างช้าๆ เพื่อที่จะได้มองให้เห็นเต็มสองตา เป็นสำนักพิมพ์หนึ่งที่มีแต่หนังสือชั้นดีเท่านั้นที่จะมีสิทธิ์มาอยู่ในตู้จัดนิทรรศการนี้…เธอหวังว่าสักวันหนึ่งตัวเองจะมีหนังสือสักเล่มหรือไม่ก็สักสองสามเล่มที่ทำขึ้นและได้จัดวางอยู่บนชั้นวางนี้

…แต่หลังจากวาดฝันได้ไม่นาน เมื่อเวลาผ่านไปเพียงหนึ่งชั่วโมงเธอก็พบเจอกับความจริงที่โหดร้าย…

ชูหลี่และพนักงานใหม่คนอื่นๆ ที่ผ่านการสัมภาษณ์มารวมตัวกันที่ห้องประชุม เธอรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย…ขณะรอหัวหน้าแผนกทั้งหลายของสำนักพิมพ์หยวนเยวี่ยซึ่งจะมากล่าวต้อนรับเหล่าพนักงานหน้าใหม่ สิ่งที่เกิดขึ้น ณ ขณะนี้ราวกับความฝัน เธอไม่อยากจะเชื่อเลยว่าตนเองกำลังจะเป็นบรรณาธิการของสำนักพิมพ์หยวนเยวี่ย…จนกระทั่งพบว่าผู้คนรอบตัวถูกเรียกชื่อไปจนหมดและสุดท้ายเหลือเธออยู่เพียงคนเดียว หญิงสาวเริ่มรู้สึกไม่สบายใจ ในที่สุดเธอก็เห็นคนใส่รองเท้าส้นสูงคนหนึ่งเดินเข้ามาใกล้ ก่อนจะค่อยๆ ผลักประตูเดินเข้ามา

เมื่อได้เห็นใบหน้าของบุคคลนั้นชัดๆ ความตื่นเต้นเล็กน้อยที่มีก็ถูกแทนที่ด้วยคำว่า ‘Whats the f*ck’… คนที่เดินเข้ามาไม่ใช่ใครอื่น แต่คือคนที่อยากรีบกลับไปกินข้าวที่บ้านในตอนนั้น และเป็นคนเดียวกับที่ถามเธอว่าพร้อมทำงานโดยรับค่าตอบแทนเพียงหนึ่งพันแปดร้อยหยวนต่อเดือนหรือไม่

สมกับเป็นวันที่ 1 เมษายน ฉากเบื้องหน้าช่างสอดคล้องเหมาะเจาะกับช่วงเวลานี้เสียจริง…ที่ห้องประชุมมีหญิงสาวคนหนึ่งปรากฏตัวในเวลาป่านนี้ แต่เธอคนนั้นกลับไม่ประหลาดใจเลยที่เห็นคนเหลือเพียงคนเดียวในห้องซึ่งกำลังเงยหน้ามองเธออย่างงงงัน ก่อนจะเดินเข้าไปหาชูหลี่อย่างไม่รีบร้อน

“ชูหลี่?”

ชูหลี่กระเด้งตัวลุกขึ้นมาจากเก้าอี้เสียงดัง “สวัสดีค่ะ ฉันคือ…”

“ฉันชื่ออวี๋เหยา เป็นหัวหน้า บ.ก. นิตยสารแสงแห่งจันทราฉบับใหม่ ยินดีต้อนรับสู่กอง บ.ก. ของเรานะ”

ชูหลี่ตะลึงไปชั่วขณะก่อนจะพูดเสียงเรียบว่า “แสงแห่งจันทรา?”

ไม่ใช่เส้นทางแห่งดวงดาวหรอกเหรอ

อวี๋เหยาเลิกคิ้วที่เขียนมาอย่างสวยงามของเธอ

ชูหลี่เปลี่ยนน้ำเสียงก่อนจะเอ่ยว่า “แสงแห่งจันทรา! โอ้! ยินดีมากเลยค่ะ!”

อวี๋เหยาหลุบตาลงและวางเฉยต่อน้ำเสียงที่เปลี่ยนไปของชูหลี่ พร้อมกับยื่นสัญญาให้ จากนั้นเธอก็เปิดไปที่หน้าแรก ในขณะเดียวกันก็พูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“ช่วงทดลองงานกำหนดไว้สองเดือน โดยทั้งสองฝ่ายมีสิทธิ์ที่จะหยุดทำงานหรือเลิกว่าจ้างได้ทุกเมื่อ…เธอสามารถจากไปได้ตลอด และฉันก็สามารถตัดสินใจได้ตลอดเวลาเช่นกันว่าจะให้เธอเป็นพนักงานประจำหรือเปล่า ส่วนเงินเดือนในระหว่างฝึกงานกำหนดไว้คร่าวๆ ที่สองพันห้าร้อยหยวน มีค่าโบนัสเพิ่มให้อีกหนึ่งร้อยหยวน ทุกวันจะมีค่าอาหารให้สิบหยวน อันที่จริงยอดขายโดยรวมที่ลดลงทำให้สถานการณ์ทางการเงินของบริษัทค่อนข้างฝืดเคือง เธอคงไม่มีปัญหาหรอกนะ”

ในใจของชูหลี่เต็มไปด้วยคำถาม และคำพูดล้างสมองของ Mr. L ก็ดังขึ้นมาในหัว ใกล้เจ๊งแล้ว ใกล้เจ๊งแล้ว ใกล้เจ๊งแล้ว ในขณะเดียวกันก็รับสัญญามาด้วยท่าทีที่ฝืนยิ้ม

“…ไม่มีปัญหาค่ะ เป็นแสงแห่งจันทราจริงๆ ด้วย เย้! ดีใจมากเลย!”

จากนั้นก็เซ็นสัญญายอมรับข้อตกลงที่ได้กล่าวไว้ เพราะตอนนี้ชูหลี่เป็นเหมือนตัวมอดในข้าวสาร เปรียบเหมือนคนที่ไร้ค่า ยากจนมากถึงขั้นไม่มีเงินซื้อตั๋วรถไฟกลับบ้านเพื่อที่จะไปกอดแม่ของตนเองได้ในเวลานี้