จงเจินหัวเราะอย่างสบายใจ “อาจารย์เวิน พวกคุณนั่งพักก่อน ผมไปยกน้ำมาให้” พูดจบก็เดินเข้าห้องครัว แต่ในใจกลับคิดว่าในที่สุดวันนี้ก็ทำให้พี่ได้พบหน้าบอสจนได้! ถ้าบอสได้เจอรับรองว่าจะไม่ชอบหมอเหออีกแน่ๆ!
นักศึกษากลุ่มนี้เรียนปริญญาโทกับเวินเซ่าชิง อยู่ด้วยกันตลอดเวลาจนสนิทกันมาก เซ้าซี้ให้จงเจินพาพวกเขาชมห้อง
ห้องนี้เวินเซ่าชิงเป็นคนให้จงเจินเช่า เขาจึงไม่คิดเดินดู ชายหนุ่มไปนั่งที่โซฟา เพิ่งนั่งลงก็ได้ยินเสียงเรียกเบาๆ จากในห้องนอน “จงเจิน เทน้ำมาให้แก้วนึงที”
เวินเซ่าชิงมองไปที่ห้องนอนแวบหนึ่ง ลังเลเล็กน้อย ก่อนจะลุกไปห้องครัวรินน้ำมาหนึ่งแก้ว หลังผลักประตูเข้าไปก็เห็นคนบนเตียงพยายามลุกขึ้นนั่ง สีหน้าซึมเซา เอามือขยี้ผม แต่สุดท้ายก็หัวทิ่มลงไปนอนต่อ
ชายหนุ่มส่งแก้วน้ำให้ “น้ำ”
ฉงหรงพยายามตะกายลุกขึ้นอีก ตาปรือจนขี้เกียจลืมตา ตอนที่ยกมือคลำหาแก้วก็กระทบถูกมือเวินเซ่าชิง แต่เธอไม่รู้ตัวแม้แต่น้อย ดื่มน้ำหมดแล้วก็หลับตาจับมือเขา ลากเขามานั่งข้างเตียงแล้วยีหัวเขาเบาๆ พลางเอ่ยเสียงงัวเงีย “พักนี้ฉันยุ่งมาก ไม่มีเวลาดูแลนาย รองานหายยุ่งจะพาไปหาของดีๆ กินนะ”
แม้ว่าเธอยังงัวเงียอยู่ แต่มือไวมาก เวินเซ่าชิงยังไม่ทันได้ทำอะไร เธอก็ยัดแก้วใส่มือเขาแล้วซุกตัวเข้าใต้ผ้าห่มนอนต่อ
จงเจินได้ยินเสียงก็เดินมาดู กลุ่มนักศึกษายืนอยู่ที่ข้างประตูแอบดูอย่างตื่นเต้น เมื่อเวินเซ่าชิงยกแก้วน้ำออกมาด้วยสีหน้าเรียบเฉย จงเจินก็เดินเข้าไป เอ่ยตะกุกตะกักว่า “อาจารย์เวิน ขอโทษครับ พี่สาวของผมไม่เจตนา…”
สีหน้าเวินเซ่าชิงแปลกไปเล็กน้อย ใจลอยรับคำว่า “อือ ไม่เป็นไร…”
ทุกคนมองสีหน้าแปลกๆ ของอาจารย์เวิน แล้วก็มองจงเจินอย่างเห็นใจ ปกติถ้าบอสพูดว่าไม่เป็นไร แปลว่าจะมีเรื่องใหญ่แน่
จงเจินทำหน้าจะร้องไห้ ยืนขวางหน้าเวินเซ่าชิง พยายามจะอธิบาย
แต่อาจารย์เวินกลับจ้องหน้าเขาแล้วถามว่า “เธอคือพี่ของคุณสินะ พี่สาวคนที่เคยบอกอยู่ตลอดว่าจะแนะนำให้ผมใช่ไหม”
จงเจินพยักหน้า “ใช่ครับ พวกคุณรู้จักกันเหรอ”
เวินเซ่าชิงไม่ตอบ เขาเดินไปทางห้องครัว
แววตาเห็นใจบนหน้ากลุ่มนักศึกษาเปลี่ยนเป็นสายตาเหยียดหยามทันที จงเจิน แกมันน่าขายหน้าจริงๆ ถึงกับใช้วิธีนี้ติดสินบนศาสตราจารย์!
“อืม ใช่” เวินเซ่าชิงเดินไปได้สองก้าวก็หันกลับมาเสริมว่า “ต่อไปเวลาแนะนำก็อย่าลืมบอกชื่อก่อน”
“เอ่อ” จงเจินยืนเหวอ “พี่ผมชื่อฉงหรง”
เวินเซ่าชิงจ้องหน้าอีกฝ่ายครู่หนึ่งก่อนจะเดินเข้าห้องครัวไป
วินาทีต่อมาจงเจินก็พุ่งเข้าไปในห้องนอนเขย่าตัวฉงหรงอย่างแรง ร้อนใจจนเต้นเร่าๆ “พี่อ่าาาา! ไปยีหัวบอสของผมทำไม”
ฉงหรงถูกเขย่าจนตื่น ทำหน้ารำคาญพลางผลักน้องชายออกไปจะนอนต่อ เธอถามพร้อมสีหน้างงๆ กลบเกลื่อนว่า “บอสของนายคือใครกัน”
เวินเซ่าชิงยืนตกใจอยู่ในห้องครัว เทน้ำใส่แก้วที่เมื่อครู่ฉงหรงดื่ม เขาดื่มน้ำไปหลายคำสีหน้าจึงเป็นปกติ แล้วก็ก้มหน้าหัวเราะเงียบๆ
ที่แท้จงเจินก็คือญาติผู้น้องของเธอนี่เอง
มีละครตอนพิเศษแบบนี้แทรกเข้ามา มุมปากบอสมีรอยยิ้มแปลกๆ ไม่ว่าใครก็ไม่กล้าอยู่ในบ้านอีก พอจงเจินบอกว่าจะออกไปซื้อของกิน ทุกคนก็ขอตามไปด้วยทันที ทิ้งเวินเซ่าชิงทำอาหารอยู่ในห้องครัวคนเดียว
