ทดลองอ่าน My Tricky Love… เทใจรักนักวางแผน บทที่ 7-บทที่ 8

รอยยิ้มของเธอจางหายไปจนหมด ปัญหานี้เธอคิดมาหลายวันแล้วล่ะ แล้วก็คิดจนคิดตก เลยสามารถตอบยายฝนด้วยน้ำเสียงที่มั่นคงและเฉียบขาด

“ผู้ชายคนนี้เป็นแค่เพื่อนเท่านั้นจ้ะ ไม่มีทางเกินเลย!”

ใช่…เธอจะต้องไม่คิดอะไรกับเขาให้มากไปกว่านี้

“เอาล่ะ เราเข้าไปดูเขากันเถอะ”

ยายฝนมองเธอคล้ายไม่เชื่อ “แต่หน้าคุณแอ๊นท์ตอนพูดออกมาเหมือนจะร้องไห้เลยนะคะ”

“ใครร้อง สงสัยอายแชโดว์มันร่วงเข้าตา ฝนไปดูคุณภิมุขก่อนนะ เดี๋ยวฉันตามไป”

อาริสาผลักประตูห้องน้ำ สบตากับเงาสะท้อนที่ซีดเซียวอย่างเห็นได้ชัด รักแต่ไม่อาจได้ครอบครองมันเป็นแบบนี้ใช่ไหม อาริสานัยน์ตาแห้งผาก เธอถอนหายใจออกมาแรงๆ

“คุณแอ๊นท์…”

ตอนที่เธอเดินเข้าไปในครัว พ่อครัวหัวป่าก์ก็หันมาทักเธออย่างเขินๆ ชี้อวดเธอให้ดูจานปลากะพงทอดที่เหลืองฟูอยู่บนจานเปล

“เป็นไงครับ”

“น่าทานมากค่ะ”

“นั่นฝีมือของฝนน่ะครับ ส่วนของผมน่ะ…อยู่ตรงโน้น”

ตอบไปแล้วเธอก็เห็นยายฝนทำหน้าสยดสยองชี้ให้เธอมองปลากะพงสีดำสนิทสามตัวในถังขยะ เอาเถอะๆ วันนี้สงสัยต้องเพิ่มเงินพิเศษค่าเก็บล้างข้าวของในครัวให้ยายฝนอีกแล้วสินะ ทั้งคราบน้ำมัน คราบไหม้ในกระทะ

“แอ๊นท์ว่าคุณภิมุขต้องยอมแพ้แล้วล่ะค่ะ กระทะกับเตาแก๊สกลายเป็นของอันตรายของคุณภิมุขแล้ว”

“คุณแอ๊นท์ไม่เชื่อฝีมือผมเหรอครับ”

“แบบนี้เชื่อไม่ลงแล้วค่ะ ดูท่าทางเมื่อกี้ก็น่าจะเพิ่งเกิดสงครามฆ่าล้างเผ่าพันธุ์” เธอพยายามพูดขำๆ ขณะที่พ่อครัวหัวป่าก์ทำหน้ายุ่ง

“ไม่ใช่สงครามหรอกครับ แต่มันเป็นการต่อสู้แบบลูกผู้ชายระหว่างผมกับ…” เขาพยักพเยิดไปทางปลาทอดที่บัดนี้ไม่เหลือสภาพซะแล้ว

“แล้วผลเป็นยังไงคะ” หญิงสาวถามอย่างสนใจ

“ผมชนะไง” ชายหนุ่มยืดอก “ในบรรดาปลาทั้งสี่ตัวที่ผมซื้อมา สามตัวตาย อีกหนึ่งตัวก็พลีชีพให้แอ๊นท์ เอาล่ะ ไปนั่งรอที่โต๊ะได้แล้ว เดี๋ยวพ่อครัวคนนี้จะเอาไปเสิร์ฟให้ขอรับ” ชายหนุ่มโค้งคำนับล้อๆ

หญิงสาวนั่งมองอาหารตรงหน้า ถ้าไม่นับซากปลาที่นอนตายอยู่บนโต๊ะ อาหารอื่นๆ ก็นับว่าน่าดูทีเดียว

“มีอะไรเหรอคะ” เธอกะพริบตางงๆ เมื่อคนที่นั่งตรงข้ามทำเสียงขลุกขลักในลำคอ

“เปล่าหรอกครับ ผมเห็นคุณแอ๊นท์มองอาหารตรงหน้าสลับกับมองผมแปลกๆ”

“ก็แอ๊นท์ไม่เคยเห็นคุณภิมุขแบบนี้เลยนี่คะ นอกจากวันที่ไปช่วยแอ๊นท์ที่ร้านกาแฟ วันนี้ดูคุณเป็นตัวของตัวเองมากเลยค่ะ” เธอบอกอย่างจริงใจ

“ผมดีใจจังที่คุณรับผมในแบบที่เป็นผมได้”

“การทำอาหารเหรอคะ ถ้าเป็นเรื่องนั้นแอ๊นท์ว่ามันไม่เห็นแปลกตรงไหน ปัจจุบันนี้ผู้ชายเข้าครัวมีออกเยอะแยะ” เธอพูดอย่างฉงน

“ไม่ใช่ครับ ผมหมายถึงตัวตนของผมจริงๆ เอาล่ะ เราอย่าพูดเรื่องนี้กันดีกว่า” พูดจบชายหนุ่มก็ตักปลากะพงให้เธอ แต่พอเห็นว่าเธอยังมองเขาด้วยความสงสัยอยู่ เขาก็เลยเปลี่ยนหัวข้อสนทนา “วันนี้คุณแอ๊นท์ว่างไหม ผมอยากชวนคุณไปที่ที่หนึ่ง”

“ที่ไหนคะ ใช่หลุมหลบภัยของคุณหรือเปล่า”

“ไม่ใช่ครับ น่าจะเรียกว่าเป็นความลับของผมมากกว่า คุณแอ๊นท์อยากไปไหมครับทีนี้”

แม้จะลังเลในตอนแรก แต่สุดท้ายเธอก็ตกปากรับคำ

(ติดตามต่อได้ในฉบับเต็มเดือน ธันวาคม 64)