ทดลองอ่าน Our Secret รักในความลับ บทที่ 1

บทที่ 1

การหมั้นหมายตั้งแต่เด็กที่เกิดขึ้นโดยไม่ทันตั้งตัว

การแอบหลงรักเป็นการใช้ชีวิตคู่ให้จบลงอย่างสมบูรณ์ในโลกของคนเพียงคนเดียว

‘บันทึกของสัตว์ประหลาดตัวน้อย’

เดือนมิถุนายน ปี 2546 บ้านตระกูลติงมีเรื่องที่น่ายินดีสองเรื่องใหญ่

เรื่องแรก ติงเซี่ยนสอบติดโรงเรียนมัธยมเยี่ยนซานซึ่งเป็นโรงเรียนชั้นนำระดับประเทศ เรื่องที่สอง พ่อของติงเซี่ยนถูกส่งไปทำงานที่สำนักงานผังเมืองเขตเยี่ยนซาน และหน่วยงานต้นสังกัดยังได้จัดสรรบ้านสวัสดิการรัฐในซอยเยี่ยนซานให้หนึ่งหลัง แม้ว่าต้องจ่ายเงินผ่อนชำระต่อเดือนจำนวนไม่น้อย แต่ก็สะดวกสำหรับผู้เป็นแม่ในการดูแลการเรียนของติงเซี่ยน

แต่ในสายตาของติงเซี่ยน นี่ไม่ใช่การดูแล แต่เป็นการควบคุม

หากในยุคนั้นพวกกล้องวงจรปิดแพร่หลาย บางทีห้องของเธออาจมีกล้องติดเต็มไปหมด ติงเซี่ยนอดขอบคุณยุคสมัยที่ล้าหลังแบบนั้นไม่ได้จริงๆ อย่างน้อยเธอก็รักษาพื้นที่ส่วนตัวไว้ได้บ้าง

ซอยเยี่ยนซานมีประวัติยาวนานเป็นร้อยปี แบ่งเป็นสองซอยคือด้านตะวันออกและด้านตะวันตก คนที่อาศัยในซอยด้านตะวันออกเป็นพวกบรรพบุรุษมีหน้ามีตาในสังคม ส่วนซอยด้านตะวันตก รัฐบาลพัฒนากลายเป็นบ้านสวัสดิการรัฐ และจัดสรรให้บรรดาเจ้าหน้าที่หน่วยงานต่างๆ ผู้อยู่อาศัยล้วนเป็นพนักงานรัฐ

แน่นอนว่าเยี่ยหวั่นเสียนแม่ของติงเซี่ยนก็ไม่ใช่คนที่รับมือได้ง่ายๆ การเลือกปฏิบัติเป็นงานถนัดของเธอ

ปลายเดือนมิถุนายน ติงเซี่ยนบอกลาเพื่อนๆ ในชนบท และย้ายเข้ามาอยู่ที่ซอยเยี่ยนซานพร้อมกับแม่

บ้านสวัสดิการรัฐอยู่ชั้นหนึ่ง มืดๆ ครึ้มๆ ผนังลอกเป็นแผ่นตกลงมา ตรงข้ามกับหน้าต่างห้องติงเซี่ยนมีต้นไม้ทรุดโทรมอยู่ต้นหนึ่ง ใบกิ่งก้านที่หนาแน่นในฤดูร้อนบดบังแสงที่ส่องมาที่ห้องของเธอพอดี บางครั้งเวลาทำการบ้านตอนกลางวันก็ยังต้องเปิดไฟ ผ่านไปหนึ่งเดือนเธอเริ่มรู้สึกว่าเวลามองต้นไม้ทรุดโทรมต้นนี้แล้วจะเห็นเงาภาพซ้อน

เมื่อเทียบกับน้องชายที่อยู่ห้องนอนหลักซึ่งมีระเบียงขนาดใหญ่และห้องน้ำส่วนตัว ติงเซี่ยนก็เห็นความลำเอียงของแม่อย่างชัดเจน แต่เธอเคยชินจนไม่ติดใจเอาเรื่องอะไร

ติงเซี่ยนนั่งมองต้นไม้ทรุดโทรมต้นนั้นตลอดช่วงปิดภาคเรียนฤดูร้อน หลังจากนั้นก็นึกอะไรบางอย่างออก นั่นก็คือการขอย้ายไปอยู่ประจำที่โรงเรียน

“จะไปอยู่ประจำที่โรงเรียนทำไม อยู่ประจำที่โรงเรียนต้องจ่ายเพิ่มอีกสองร้อยหยวน ลูกคิดว่าเงินหาง่ายอย่างนั้นเหรอ” เยี่ยหวั่นเสียนก้มตัวถูพื้นพลางพูด

ติงเซี่ยนคอตก ก้มหน้าจ้องปลายเท้าโดยไม่ขยับเขยื้อนราวกับรู้สึกอับอายกับคำขอที่ดูอกตัญญูของตนเอง

“อย่ามายืนเกะกะขวางทางตรงนี้ ถ้าช่วยไม่ได้ก็กลับห้องตัวเองไปอ่านหนังสือไป” เยี่ยหวั่นเสียนถือไม้ถูพื้นออกไปซักและเสริมอีกประโยคโดยไม่หันหลังกลับมา “อย่ามาขวางทางน้องเล่นของเล่น”

ไม่รอให้ติงเซี่ยนหันมา เจ้าปีศาจน้อยข้างหลังก็ขับรถของเล่นคันใหม่มาข้างๆ จงใจให้ล้อรถทับนิ้วเท้าของเธอ ติงเซี่ยนโมโห ปีศาจร้ายภายในจิตใจอยากจะแผลงฤทธิ์ จึงกระทืบเท้าลงบนรถของเจ้าปีศาจน้อย

แรงไม่มากเท่าไร รถโคลงเคลงสักพักก็กลับมาตั้งอยู่ในสภาพเดิมอย่างรวดเร็ว

เจ้าปีศาจน้อยยอมลงจากรถและเข้าไปผลักติงเซี่ยนอย่างแรง

ตอนนั้นติงเซี่ยนกำลังวางเท้าข้างหนึ่งลงบนโต๊ะเตี้ยๆ พลางมองดูแผลของตัวเองอยู่ เมื่อถูกผลักเข้าอย่างแรงก็สูญเสียการทรงตัว ล้มใส่เก้าอี้นั่งเนื้อไม้แท้ หน้าผากชนเข้ากับขอบเก้าอี้แล้วปูดขึ้นเป็นลูกใหญ่ทันที

“ติงจวิ้นชง!” ติงเซี่ยนคำรามเสียงต่ำเพราะกลัวว่าแม่จะตำหนิ

ตัวการร้ายวัยแปดขวบกลับไปนั่งที่รถของเล่นของตัวเอง ปรบมือและชี้ที่ศีรษะเธอพร้อมกับหัวเราะ

ติงเซี่ยนใช้มือคลึงศีรษะ ตรงกึ่งกลางระหว่างคิ้วปูดขึ้นเหมือนมีเขางอกออกมา

“ขอโทษเดี๋ยวนี้!” ในใจเธอลุกเป็นไฟ แต่สุดท้ายปากกลับพูดออกมาได้แค่สี่พยางค์

ติงจวิ้นชงทำหน้าล้อเลียนใส่เธอ “ไม่ แบร้ๆๆๆๆ!”

เจ้าปีศาจน้อยทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ทำให้เธอโกรธถึงขีดสุด ติงเซี่ยนยืนขึ้น เตะรถของเล่นจนคว่ำในคราวเดียว แม้แต่เจ้าปีศาจน้อยก็กลิ้งตกลงไปบนพื้น

เขาคลานขึ้นมานั่งบนพื้น ใช้มือปิดตาและร้องไห้เสียงดังลั่นพร้อมกับแอบชำเลืองมองว่าแม่เข้ามาแล้วหรือยัง เมื่อเห็นว่ายังไม่เข้ามาจึงร้องดังกว่าเดิม

“ฮือๆๆ…พี่ตีผม! พี่ตีผม!”

น้องชายคนนี้ตั้งแต่เล็กก็เรียนรู้วิธีร้องเรียกความสงสารเห็นใจ ร้องเหมือนเป็นเรื่องใหญ่โตจริงๆ ในที่สุด แม่ที่ซักผ้าถูพื้นอยู่ข้างนอกก็เข้ามาจนได้

เยี่ยหวั่นเสียนเช็ดมือแล้วรีบเข้ามาทันที กวาดตามองทีเดียวก็พอจะรู้คร่าวๆ ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น รีบดึงลูกชายสุดที่รักเข้ามากอด

“ลูกจ๋า พี่แกล้งลูกเหรอ”

ระหว่างที่พูดก็ไม่ลืมทำตาเขียวใส่ติงเซี่ยน

ส่วนเจ้าปีศาจน้อยตัวร้าย เมื่อเห็นคนให้ท้ายก็ฟ้องทันที

เยี่ยหวั่นเสียนรักลูกชายหัวแก้วหัวแหวนคนนี้มาก เธออุ้มพลางปลอบโยนติงจวิ้นชง ขณะที่ปลอบก็ใช้มือตีติงเซี่ยนอย่างแรง

“พี่สาวลูกทำผิด พี่สาวลูกทำผิด ลูกรัก อย่าร้องไห้เลยนะลูก!”

หากเป็นเมื่อก่อนเธอคงก้มหน้ารับผิดไปแล้ว แต่ติงเซี่ยนในวันนี้มีท่าทีแข็งกร้าวเป็นพิเศษ ใบหน้าแดงก่ำ กัดฟันแน่นไม่ยอมรับผิด แถมยังเถียงคอเป็นเอ็น

“น้องเป็นคนเริ่มก่อน ผลักหนูจนหัวปูดขนาดนี้!”

เยี่ยหวั่นเสียนจ้องเธอ “น้องไม่รู้เรื่องอะไร ลูกจะทำตัวไม่รู้เรื่องตามน้องหรือไง น้องไม่ได้ตั้งใจสักหน่อย! ลูกเป็นพี่สาวเขานะ จะยอมน้องบ้างไม่ได้หรือไง น้าเล็กบอกว่าลูกเป็นคนเจ้าคิดเจ้าแค้น ดูแล้วไม่ผิดเลย ลูกก็เหมือนพ่อของลูก ไม่รู้บุญคุณคน!” จากนั้นก็ดันตัวลูกสาว “รีบขอโทษน้อง! วันนี้เป็นอะไรไป! เร็วสิ!”