ทดลองอ่าน Our Secret รักในความลับ บทที่ 1

“โอเค” โจวซือเยวี่ยลุกขึ้นไปจริงๆ

โทรทัศน์บ้านตระกูลโจวใหญ่กว่าของบ้านเธอมาก ปกติแล้วติงเซี่ยนไม่ค่อยมีโอกาสได้ดูโทรทัศน์ เวลาอยู่บ้านถ้าไม่ใช่น้องชายยึดไว้ก็โดนพ่อยึด

เธอดูอย่างสนุกสนานตามสบายอยู่คนเดียว

ผ่านไปครู่หนึ่งติงจวิ้นชงโวยวายจะเข้าห้องน้ำ เยี่ยหวั่นเสียนบอกให้เธอพาเขาไปเข้า ติงเซี่ยนจึงพาน้องชายไปส่งและยืนพิงผนังห้องน้ำรออยู่ด้านนอก

มีเสียงดังออกมาจากประตูข้างๆ ดึงดูดความสนใจของติงเซี่ยนทันที จากนั้นเธอก็ได้ยินคนดัดเสียงพูดเลียนแบบเธอ

“ฉันสอบได้หกร้อยแปดสิบห้าคะแนน!”

จากนั้นก็มีเสียงหัวเราะ

มีอีกคนเลียนเสียงของเยี่ยหวั่นเสียนที่พูดบทสนทนาบนโต๊ะอาหารเมื่อครู่ “ติงเซี่ยนน่ะเป็นเด็กดี ไม่ต้องให้พวกเราคอยเป็นห่วง ไม่เคยแข่งขันหรือเปรียบเทียบกับเด็กคนอื่น ติงเซี่ยนน่ะรู้เรื่องหมดทุกอย่าง!”

“พวกนายดูแม่ของยายติงเซี่ยนสิ ยังอยากจะมาเกี่ยวดองกับซือเยวี่ยอีก ยุคสมัยนี้ใครเขาจับหมั้นหมายตั้งแต่เด็กกันอีกล่ะ!”

“พวกนายว่าหัวปูดๆ ของเธอเหมือนเขางอกมั้ย…”

“ฉันว่าเหมือนสัตว์ประหลาดเชร็ค”

“เธอมองซือเยวี่ยแล้วก็ยังเขินๆ อีกด้วยนะ!”

กระดูกสันหลังของติงเซี่ยนที่พิงผนังอยู่แข็งทื่อราวกับมีคนล็อกคอเธอไว้ สมองเริ่มขาดออกซิเจน ในหัวว่างเปล่าไปหมดจนเกิดเสียงวิ้ง

“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ ฉันว่ายายสัตว์ประหลาดนั่นก็น่าสงสารอยู่นะ สายตาที่แม่เธอมองเธอกับมองน้องชายต่างกันลิบลับเลย”

การเกิดมาในครอบครัวที่พ่อแม่ลำเอียงไม่ใช่ความผิดของเธอ ดังนั้นติงเซี่ยนจึงพยายามปกปิดความน้อยเนื้อต่ำใจของตัวเองอย่างระมัดระวังมาโดยตลอด แม้ว่าแม่จะไม่ดีกับเธอเท่าที่ดีกับน้อง แต่ต่อหน้าคนภายนอก เธอจะไม่พูดถึงแม่ในทางที่ไม่ดีเด็ดขาด

บาดแผลของวัยรุ่นโดนฉีกจนเละทันที เธอกำหมัดแน่นอย่างอดกลั้นไม่ไหว ปีศาจร้ายในใจอยากจะกระโดดออกมาอาละวาด!

“ซือเยวี่ย แม่ของเธอดูไม่ใช่คนดี นายห่างยายสัตว์ประหลาดนั่นไว้หน่อย อย่าเอาตัวเองเข้าไปยุ่งเกี่ยวนะ”

นี่เป็นเสียงของเจี่ยงเฉิน

“อือ” โจวซือเยวี่ยซึ่งกำลังถือคันบังคับเกมฆ่าฟันส่งเสียงตอบรับโดยที่ใจยังคงจดจ่ออยู่หน้าคอมพิวเตอร์ แต่ในสมองกลับมีเงาร่างเล็กๆ ของติงเซี่ยนที่นั่งบนโซฟาโผล่ขึ้นมา

วินาทีถัดมาตัวละครในคอมพิวเตอร์ก็ล้มลง เขาตายแล้ว

ส่วนนายหัวโตที่นั่งอยู่ข้างๆ ก็อึ้งไปที่จู่ๆ ตัวเองชนะ

โจวซือเยวี่ยโยนคันบังคับเกมทิ้ง ขยี้ผมตัวเองอย่างหงุดหงิดแล้วล้มตัวลงบนโซฟา เอาหมอนมาปิดหน้า แค่ดูสีหน้าก็เห็นได้ว่าในตอนนี้เขาอารมณ์ไม่ดี

เจี่ยงเฉินจับแขนเขาแล้วโน้มตัวเข้ามา “ซือเยวี่ย นายบอกซิ จู่ๆ ก็มีคู่หมั้น รู้สึกยังไง”

คนในห้องต่างอยากฟังเขาประเมิน ‘คู่หมั้น’ โดยไม่รู้ตัว

เดิมทีติงเซี่ยนทำเขาสมาธิหลุดจนเล่นเกมแพ้ก็ทำให้อารมณ์เสียมากพอแล้ว แม้จะพูดว่าเป็นเพราะตัวเขาเอง แต่เธอก็มีส่วนต้องรับผิดชอบอยู่ดี ยิ่งเจี่ยงเฉินซักไซ้อย่างไม่ลดละก็ยิ่งทำให้เขารำคาญ จึงหยิบหมอนกดไปที่ศีรษะเพื่อนทีหนึ่ง

“นายนี่น่ารำคาญจริงๆ ถ้านายชอบก็ไปมีเองสิไป อย่ามากวนฉัน” พูดจบก็เอาเท้าเตะเจี่ยงเฉิน “ลุกขึ้น นายนั่งทับโมเดลฉันแล้ว”

ใช่ ทุกคนต่างรู้ดีว่าสิ่งที่คุณชายโจวสนใจมีแต่โมเดลประเภทต่างๆ

มีแต่ซ่งอี๋จิ่นซึ่งอยู่ข้างๆ ที่ตั้งใจถามอย่างจริงจังเป็นพิเศษ “ฉันรู้สึกว่าพี่ติงเซี่ยนไม่ได้ถึงขั้นที่พวกพี่พูดกัน…ทำไมพวกพี่ถึงไม่ชอบเธอ…”

“น้องสาว พวกเราแค่ไม่ชอบท่าทางที่เธออวดคะแนนเท่านั้นแหละ ท่าทางเธอบนโต๊ะอาหารทำให้ฉันนึกถึงแฟนเก่าของฉัน เหมือนกำลังเสแสร้ง” เจี่ยงเฉินกัดฟันเน้นย้ำสองคำสุดท้าย

“เธอน่าจะไม่มีเจตนาอื่นมั้ง”

“แน่ล่ะ เธอคงไม่มีเจตนาอะไร แค่ขี้อวดเท่านั้นแหละ เป็นโรคของเด็กเรียนเก่ง ฉันสอบได้หกร้อยเก้าสิบคะแนน ฉันทำได้ไม่ดี…ฮือๆๆๆๆ…ครั้งนี้สอบได้แค่ที่สองของห้อง ฮือๆๆ…”

เจี่ยงเฉินกำลังเลียนแบบอย่างออกรสออกชาติ ทันใดนั้นก็มีเสียงคนเรียกดังมาจากข้างนอกประตู

“พี่!!!”

คนในห้องหยุดพูดทันทีแล้วมองหน้ากัน แม้แต่โจวซือเยวี่ยที่โยนหมอนเล่นอย่างเบื่อหน่ายก็ชะงักไปเช่นกัน

เจี่ยงเฉินพูดเบาๆ “ซวยแล้ว พี่น้องคู่นั้นอยู่ข้างนอกเหรอ”

ซ่งอี๋จิ่นส่งสายตาบอกว่าตัวใครตัวมันให้เจี่ยงเฉิน

หลังจากนั้นก็มีเสียงเคาะประตูเบาๆ ดังสองสามครั้ง โจวซือเยวี่ยที่นอนบนโซฟาเอาขาเตะเจี่ยงเฉินให้ไปเปิดประตู

เจี่ยงเฉินไม่กล้าไป กลัวจะเห็นหน้าดุร้ายของติงเซี่ยน แต่สีหน้าโจวซือเยวี่ยบอกว่า “ถ้านายไม่ไปเปิด ฉันจะโยนนายออกไปข้างนอก” เขาจึงต้องฝืนลุกไปเปิดเอง

ประตูเปิดออกดังแกร๊ก…เจี่ยงเฉินทำหน้ายิ้มแย้ม “ยายสัตว์ประ…คนสวย มาหาซือเยวี่ยเหรอ”

คนภายในห้องนั่งอยู่ด้วยกันสองสามคน บางคนเล่นเกม โจวซือเยวี่ยกอดหมอนนั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟาเหมือนพี่ใหญ่ ซ่งอี๋จิ่นนั่งอยู่ข้างเขา

ติงเซี่ยนมองผ่านเจี่ยงเฉิน เพ่งตรงไปที่โจวซือเยวี่ย “ห้องน้ำกระดาษหมด”

โจวซือเยวี่ยลูบจมูกและยืนขึ้น เดินผ่านระเบียงแล้วเลี้ยวเข้าไปในห้องตัวเอง เขาชอบเอามือลูบคอเวลาเดิน สักพักก็ถือกระดาษทิชชูออกมา พิงกรอบประตูและส่งกระดาษให้เธอ

ติงเซี่ยนรับมาและขอบคุณอย่างสุภาพ “รบกวนนายเลย” หลังจากนั้นเธอก็หันหลังเดินจากไป

โจวซือเยวี่ยมองเงาหลังของเธอ จู่ๆ ก็ยิ้ม สายตาเบนไปด้านหนึ่งพลางพูดแทงใจดำอย่างตรงไปตรงมา

“อย่าแกล้งเลย เธอได้ยินหมดแล้วใช่มั้ย”

ติงเซี่ยนชะงักและหันหน้ามาอย่างสงบนิ่ง

คุณชายน้อยเอามือล้วงกระเป๋ายืนพิงกรอบประตู มองเธอกึ่งยิ้ม แสงที่ลอดจากช่องหน้าต่างสาดลงมาบนตัวเขา ทำให้เห็นความหยิ่งผยองในดวงตาของเขาอย่างชัดเจน

ไม่รู้ว่าเธอไปเอาความกล้ามาจากไหน ตอบกลับไปด้วยเสียงราบเรียบ “ถ้าฉันยอมถอนหมั้น นายคงจะอารมณ์ดีขึ้นมาหน่อยใช่มั้ย”

โจวซือเยวี่ยประหลาดใจ หลังจากนั้นนานพอสมควรเขาก็พยักหน้า

จากนั้นเขาก็ได้ยินเสียงเด็กสาวตอบกลับมาอย่างอารมณ์ดีชัดถ้อยชัดคำ “อ้อ งั้นฉันไม่ถอน”

สัญลักษณ์ของช่วงต่อต้านข้อที่สองคือทำในสิ่งตรงกันข้ามกับที่อีกฝ่ายต้องการ

เดิมทีอยากจะขอโทษแทนเจี่ยงเฉิน แต่โจวซือเยวี่ยกลับโดนเธอยั่วยุจนโมโห เขากัดริมฝีปากล่าง พยักหน้าและพูดขึ้นมา

“ได้ ช่างเธอ”

เมื่อพูดจบก็ปิดประตูดังปัง เป็นอันว่าจบแบบไม่สวย

จากนั้นชีวิตมัธยมปลายของติงเซี่ยนก็เริ่มขึ้นพร้อมด้วยสัญญาหมั้นหมายเช่นนี้

วันที่ 2 กันยายน โรงเรียนมัธยมเยี่ยนซานเปิดภาคการศึกษาอย่างเป็นทางการ มีการแบ่งห้อง รับหนังสือและสื่อการเรียนการสอน ปฐมนิเทศนักเรียนใหม่ ทั้งหมดล้วนแต่ดำเนินการไปอย่างมีระเบียบแบบแผน

ติงเซี่ยนถูกจัดให้อยู่ห้องเรียนดี วันแรกต้องไปรายงานตัวในคาบทบทวนบทเรียนตอนเย็น

ตอนจะออกจากบ้าน ยังถูกเจ้าปีศาจน้อยที่บ้านรบเร้าให้ช่วยเขียนเรียงความครึ่งหนึ่ง ทำให้เธอไปสาย ตั้งแต่หน้าประตูรั้วโรงเรียนไปจนถึงอาคารเรียนว่างเปล่า ไม่เห็นเงาใครสักคน

พระอาทิตย์กำลังลับขอบฟ้า ช่วงโพล้เพล้กำลังมาถึง แสงบนท้องฟ้ายามเย็นเผยออกมาจากชั้นเมฆ สว่างสดใสเหมือนสำลีเจ็ดสีลอยอยู่บนท้องฟ้าเหนือโรงเรียน แสงเจ็ดสีที่สาดส่องลงมางดงามเป็นพิเศษราวเปิดปล่องลำแสงกลางท้องฟ้า เหมือนเป็นสัญลักษณ์ถึงเส้นทางที่เธอต้องบากบั่นต่อสู้ในกรงขังระหว่างช่วงชีวิตมัธยมปลายในอนาคตสามปีต่อจากนี้

หลังจากติงเซี่ยนหาห้องมัธยมศึกษาปีที่สี่ของตัวเองเจอ เธอก็ยืดตัวชะเง้อเข้าไปในห้องอย่างระมัดระวังเพื่อแอบดูสถานการณ์ในห้องเรียน ปรากฏว่าถูกครูประจำชั้นที่กำลังปฐมนิเทศปรับทัศนคตินักเรียนอย่างฮึกเหิมบนแท่นบรรยายกวาดสายตามาเห็นพอดีและเรียกให้เธอเข้ามา

“นักเรียนหญิงคนนั้น”

ติงเซี่ยนมีข้อเสียอย่างหนึ่ง แค่ครูเรียกเธอต่อหน้าเพื่อนนักเรียนทั้งห้อง เธอก็จะหน้าแดง บวกกับผิวเธอบางมาก ทั้งใบหน้าเลยดูแดงก่ำไปหมด ยิ่งไปกว่านั้นตอนนี้ถูกครูจับได้ว่ามาสาย ทำให้หน้าแดงไปจนถึงลำคอเหมือนแอปเปิ้ลที่ห้อยโตงเตงอยู่ตรงนั้น

ครูประจำชั้นชื่อหลิวเจียง อายุสี่สิบต้นๆ รูปร่างอ้วนเล็กน้อย บนศีรษะกลมๆ มีผมไม่กี่เส้น ใส่แว่นตากรอบหนา ชอบเอาชายเสื้อยัดในกางเกง คาดเข็มขัดยี่ห้อเพลย์บอยรัดพุงกลมๆ ของเขาไว้

คนเราดูกันภายนอกไม่ได้ ครูหลิวเจียงสอนวิชาเคมีที่โรงเรียนมัธยมแห่งนี้มาเป็นเวลาสิบกว่าปีแล้ว และสอนเฉพาะห้องเรียนดีเท่านั้น เป็นครูขาโหดที่โด่งดัง ดุ และเข้มงวด ไม่มีนักเรียนคนไหนกล้าล้อเล่นกับเขา โดนตั้งฉายาว่า ‘เจียงหน้าเหล็ก’

ครูหลิวเจียงตั้งกฎกับนักเรียนเพียงข้อเดียว นั่นก็คือคุยกันด้วยคะแนนเท่านั้น

คะแนนดีครูก็จะฟังเธอ ถ้าคะแนนไม่ดีก็ไม่ต้องพูดเหลวไหล ให้ตั้งใจฟังครูอย่างเดียว

ได้ยินว่าปีก่อนหน้านี้มีนักเรียนคนหนึ่งลาออกเพราะเขา

ติงเซี่ยนใจฝ่อ กำลังลังเลว่าจะรายงานตัวก่อนเลยดีหรือไม่ แต่ก็ได้ยินเสียงที่หนักแน่นและชัดเจนจากแท่นบรรยายลอยมา

“ชะเง้อมองดูสัตว์ในสวนสัตว์เหรอ รีบเข้ามาเร็ว”

เพิ่งเปิดภาคเรียน ครูหลิวเจียงพูดจาดีเกินคาด ติงเซี่ยนรีบเข้ามานั่งที่โต๊ะติดประตูแถวหลังสุด ใจที่เต้นตุ๊มๆ ต่อมๆ กลับคืนสู่สภาพปกติ

มีเพื่อนนักเรียนรู้สึกว่าครูหลิวเจียงตลก จึงร่วมวงหัวเราะฮ่าๆ ขึ้นมา บรรยากาศอบอุ่นที่สุด