ทดลองอ่าน Our Secret รักในความลับ บทที่ 3

“เด็กบางคนมีพรสวรรค์มากกว่าคนอื่น แต่ถ้าไม่ส่งเสริมดีๆ ก็จะหายไปได้ง่ายๆ ลูกดูคุณนายโจว วันๆ เอาแต่เล่นไพ่ ไม่จัดการอะไรทั้งนั้น คุณลุงโจวก็งานยุ่ง จะมีเวลาเลี้ยงลูกที่ไหน แม่ว่าโตขึ้นชงชงของพวกเราจะต้องได้ดีกว่าเขาแน่นอน”

ติงเซี่ยนเหลือบไปมองน้องชายที่กำลังก้มหน้าก้มตากินข้าว หัวเราะอย่างเย็นชา “สอบเข้าโรงเรียนมัธยมต้นที่ดีๆ ให้ได้ก่อนแล้วค่อยมาคุยเรื่องได้ดีดีกว่ามั้งคะ”

พูดแทงใจดำเข้าแล้ว

แม้แต่เยี่ยหวั่นเสียนซึ่งปกติต้องเถียงก็ไม่เถียงอะไร เธอลูบศีรษะติงจวิ้นชงเบาๆ พลางพูดอย่างอ่อนโยน

“พี่สาวลูกพูดถูก ที่สำคัญที่สุดคือต้องทำคะแนนให้ได้มากกว่านี้”

ติงจวิ้นชงมองพี่สาวด้วยสายตาตำหนิ

ติงเซี่ยนรีบกินข้าวในชามจนหมดแล้วกลับห้องไปเตรียมการเรียนสัปดาห์หน้า

เปิดหนังสือไปได้สองหน้า แต่ยังไม่ได้อ่านสักตัว ใบไม้บนต้นไม้ทรุดโทรมนอกหน้าต่างก็ปลิวเบาๆ ใบไม้สีเหลืองอ่อนตกลงมาตรงหน้าต่างห้องเธอราวกับเป็นสัญญาณของฤดูใบไม้ร่วง

ท้องฟ้าค่อยๆ มืดลง เมฆยามโพล้เพล้ค่อยๆ เคลื่อน หมอกควันพันลี้รวมตัวกันเป็นหนึ่งเดียว

พระจันทร์ไม่กลมดีนักค่อยๆ ลอยขึ้นไปกลางอากาศ สีของแสงจันทร์เหมือนผ้าโปร่งแสงส่องผ่านช่องว่างระหว่างต้นไม้เป็นเงาลายๆ บนพื้นหินสีคราม คล้ายเรื่องในใจของสาวน้อยที่ส่องสว่างเหมือนดาวและเดือน แต่กลับไม่สามารถอธิบายออกมาได้

ทันใดนั้นเธอก็รอคอยอยากให้วันจันทร์มาถึงเร็วๆ

ในที่สุดวันจันทร์ก็มาถึง ติงเซี่ยนตื่นเช้ามาก ตั้งใจล้างหน้าหวีผมอย่างดี เปลี่ยนมาสวมใส่เสื้อผ้าสะอาดที่เพิ่งซักเสร็จ ในปากกัดหมั่นโถว จากนั้นก็วิ่งออกจากบ้านไป

เยี่ยหวั่นเสียนวิ่งตามเธอมา ถามว่าจะเอาซาลาเปาอีกลูกไหม แต่เธอไม่หันหลัง โบกมือแล้วเร่งฝีเท้าอย่างรวดเร็ว ไม่เคยรอคอยการไปเรียนมากขนาดนี้

เธอไปถึงแต่เช้า ภายในห้องเรียนมีคนอยู่แค่ไม่กี่คน เติ้งหวั่นหวั่นยังไม่มา

ติงเซี่ยนนั่งที่ของตัวเอง หยิบหนังสือภาษาอังกฤษออกมาและท่องคำศัพท์เงียบๆ

เมื่อท้องฟ้าสว่างขึ้น บรรดาเพื่อนนักเรียนทยอยกันมาถึง ติงเซี่ยนเอามือปิดหูท่องคำศัพท์ต่อไป

หลิวเสี่ยวเฟิงสะพายกระเป๋าเดินเข้ามาและเป็นฝ่ายทักเธอก่อน “วันนี้ท่าทางเธอไม่เลวเลยนี่ ดูกระตือรือร้นมากเลยนะ”

ทันใดนั้นติงเซี่ยนก็นึกถึงวันนั้นที่เขาช่วยพูดแทนเธอจนเกือบจะทะเลาะกับเหอซิงเหวิน เธอจึงยิ้มกว้างให้เขาและพูดอย่างอ่อนหวาน

“ขอบใจนายมากนะ หลิวเสี่ยวเฟิง หลังจากวันนั้นยังไม่มีโอกาสขอบใจนายเลย ขอบใจนายมากจริงๆ”

คำขอบคุณที่ได้รับอย่างไม่ทันตั้งตัวทำให้หลิวเสี่ยวเฟิงทำตัวไม่ถูก เขาใช้มือเกาศีรษะอย่างเขินอาย “ไม่เป็นไร เหอซิงเหวินทำไม่ถูกจริงๆ ถ้าเป็นคนอื่นฉันก็ต้องช่วยเหมือนกัน ธะ…เธออย่าใส่ใจเลย”

“ขอบใจนายมากจริงๆ” ติงเซี่ยนพูดอย่างจริงใจ

หลิวเสี่ยวเฟิงเขินจริงๆ โบกมือไปพลางพูดไปพลาง “เธอไม่ต้อง…”

ติงเซี่ยนกำลังจะหัวเราะ แต่กลับเห็นเงาคนคนหนึ่งกำลังเดินผ่านหน้าไป ผมบนศีรษะเธอถูกขยี้อีกแล้ว จากนั้นก็ได้ยินเสียงราบเรียบลอยมา

“ย้ายโต๊ะ”

นับวันจะยิ่งเคยมือใหญ่แล้วนะ!

แต่ปฏิกิริยาในวินาทีถัดมาคือยังดีที่เมื่อเช้าสระผม

หลิวเสี่ยวเฟิงกลืนคำว่า ‘เกรงใจ’ สองพยางค์นี้กลับลงไป เขามองแผ่นหลังโจวซือเยวี่ยที่ไม่แม้แต่จะหันหน้ามาและพูดอย่างประหลาดใจ

“เธอจะกลับไปแล้วเหรอ”

ติงเซี่ยนยืนขึ้น เอาหนังสือเก็บเข้าใต้โต๊ะและบอกลาหลิวเสี่ยวเฟิง

หลิวเสี่ยวเฟิงพูดอย่างลังเล “ก็ดี แต่คราวหน้าอย่าย้ายที่นั่งตามอำเภอใจอีกนะ ยังโชคดีที่ช่วงนี้ครูยังไม่ตรวจ”

ติงเซี่ยนตบบ่าเขาและพยักหน้าอย่างจริงจังพลางกล่าวลาเหมือนจอมยุทธ์ “ลาก่อน พ่อหนุ่ม มีเวลาว่างก็มาเยี่ยมกันนะ”

หลิวเสี่ยวเฟิงโดนเธอล้อเล่นจนขำแล้วยืนขึ้น “ฉันช่วยเธอนะ โต๊ะตัวนี้หนักเอาการอยู่”

ข่งซาตี๋ก็ยืนขึ้นเหมือนกัน พุ่งตัวเข้าไปช่วยเหลือ

ซ่งจื่อฉีชำเลืองมอง เอนหลังพิงพนักด้านหลัง เอามือพาดที่โต๊ะของโจวซือเยวี่ยและพูดขึ้น “ฉันรู้สึกว่าเจ้าหลิวเสี่ยวเฟิงนี่ไม่บริสุทธิ์ใจแน่ๆ”

โจวซือเยวี่ยกำลังทำโจทย์ที่เมื่อวันศุกร์ลืมเอากลับบ้าน ตวัดปากกาฉับๆๆ พริบตาเดียวก็ทำเสร็จหลายข้อ เขาเจียดเวลาเงยหน้าขึ้นมามองแวบหนึ่ง แล้วก้มหน้าเขียนพลางพูดโดยไม่ใส่ใจ

“ทั้งชั้นเรียนนี้ก็มีแต่นายเท่านั้นแหละที่ความคิดไม่บริสุทธิ์”

ซ่งจื่อฉีจ้องเขา “งั้นนายบอกซิว่าทำไมต้องให้ยายสัตว์ประหลาดนั่นย้ายที่นั่ง แถมยังรับปากให้เติ้งหวั่นหวั่นมาเล่นกับพวกเราอีก”

“นายเป็นคนรับปากไม่ใช่เหรอ”

“ชิ คิดว่าฉันโง่เหรอ ถ้าฉันรับปาก ทำไมนายต้องทำตามด้วยล่ะ”

คุณชายโจวกลอกตาอย่างเอือมระอา “โอเค ฉันรำคาญเติ้งหวั่นหวั่น วันๆ ถามแต่คำถามไม่หยุดหย่อน”

“คำถามที่สอง ทำไมนายไม่ตอบตกลงข้อเสนอของข่งซาตี๋ที่ให้ฉันกับนายนั่งด้วยกัน”

ทันใดนั้นคุณชายโจวก็วางกระดาษโจทย์ลง สายตาแผ่รัศมีอันดุร้าย เอนตัวไปด้านหลัง แขนกอดอก พิงพนักเก้าอี้อาบแดดยามเช้าอย่างเกียจคร้านพลางยิ้มสดใส

“ได้สิ งั้นนายสลับที่กับเธอ ฉันนั่งกับนายเอง”

“ไม่เอา นั่งข้างนายต้องมีความกล้าหาญมาก”

“งั้นตามเดิมก็โอเคแล้วนี่”

โจวซือเยวี่ยขี้เกียจต่อล้อต่อเถียงกับอีกฝ่าย ก้มหน้าทำโจทย์ต่อ

ติงเซี่ยนย้ายโต๊ะเสร็จ เธอก็ขอบคุณหลิวเสี่ยวเฟิงอีกครั้ง หลิวเสี่ยวเฟิงรีบโบกมือ หน้าแดงเดินจากไป

ข่งซาตี๋หยิบตุ๊กตาตัวเล็กออกมาจากกระเป๋านักเรียนแล้ววางบนโต๊ะติงเซี่ยน “เซี่ยนเซี่ยน อันนี้ฉันให้เธอ”

ติงเซี่ยนจัดหนังสือไปพลางหันไปมองด้วยความงุนงง “อะไรเหรอ”

ข่งซาตี๋มองโจวซือเยวี่ยอย่างลังเลและรีบพูดอย่างรวดเร็ว “ตุ๊กตาที่เพื่อนร่วมโต๊ะเธอคีบได้ เขาให้ฉันเอาให้เธอ”

พอพูดจบก็รีบหันกลับไป

ติงเซี่ยนอึ้งไปทันที หันไปมองโจวซือเยวี่ยที่อยู่ข้างๆ ราวกับมองผี

คุณชายโจวมัวแต่ทำโจทย์ ไม่เงยหน้า เพียงแต่ยกมุมปากและพูดขึ้นมา “อย่าเกรงใจเลย ฉันก็คีบไปงั้นๆ”

สายตาของติงเซี่ยนมองไปที่ตุ๊กตาตัวนั้น “ให้ฉันทำไม”

คุณชายโจวไม่เงยหน้าเช่นเดิม ตามองโจทย์ มือไม่ยอมหยุดเขียน หัวเราะเบาๆ จากนั้นก็พูดอย่างจริงใจ

“อย่าคิดมากไปเลย ข่งซาตี๋ก็มีตัวนึง ซ่งอี๋จิ่นก็มีตัวนึงเหมือนกัน ฉันเลยคิดว่าถ้าอย่างนั้นก็ให้เธอตัวนึง”

นายคิดว่าตัวเองเป็นฮ่องเต้เหรอ คนตำหนักสี่ตำหนักห้าต้องพากันรอนายพลิกป้ายก่อนเรียกตัวปรนนิบัติหรือยังไง

“นายแจกเยอะขนาดนั้น ไม่กลัวพวกเธอตีกันหรือไง”

คุณชายโจวหยุดเขียน เงยหน้ามองเธอ จากนั้นก็พ่นเสียงหัวเราะออกมา

ซ่งจื่อฉีที่อยู่ด้านหน้าอดไม่ได้ที่จะหันหลังมาพูด “ยายสัตว์ประหลาด เธอคิดอะไรอยู่น่ะ ของข่งซาตี๋น่ะ ฉันเป็นคนให้ ของอี๋จิ่น เจี่ยงเฉินให้ เติ้งหวั่นหวั่นอยากได้ แต่โจวซือเยวี่ยไม่ได้ให้”

ติงเซี่ยนหน้าแดงก่ำขึ้นมาทันที