ทดลองอ่าน พานพบฝ่าบาทในห้วงกาล บทที่ 1-บทที่ 2

ผ่านไปยี่สิบนาที แท็กซี่ก็มาถึงหน้าโรงเรียนกวดวิชาที่ฉันเรียนอยู่ วันนี้เป็นวันทดลองสอบเทียบ แน่นอนว่าสายตาของนักเรียนหลากหลายอายุต่างมองมาที่เขาตั้งแต่ทางเข้า ฉันจึงได้แต่ส่ายหน้าให้กับสายตาอยากรู้อยากเห็นเหล่านั้นแล้วรีบลากเขาขึ้นมาที่ชั้นสอง

“พี่มาแล้ว! ว่าแต่…นั่นใครเหรอคะ”

“เอ่อ… ยูจิน คนนี้เพื่อนพี่เอง เขามาจากเขตเมืองเก่าน่ะ”

“คนเขตเมืองเก่าต้องแต่งตัวเต็มยศขนาดนี้เลยเหรอคะ”

“เอ่อ…” เขาทำท่าจะแทรกการสนทนาระหว่างฉันกับยูจิน ฉันจึงรีบบอกให้ยูจินเข้าห้องสอบ แล้วลากแขนเขาไปยังห้องว่างที่อยู่สุดระเบียงชั้นสอง

“ฉันบอกแล้วใช่มั้ย ว่าห้ามพูดเด็ดขาด”

“แค่พูดไม่กี่คำ ข้าว่าไม่น่าจะเป็นเรื่องใหญ่”

“ไม่ได้! ห้ามพูดเด็ดขาด”

หากเขาได้รับรู้เรื่องราวประวัติศาสตร์หลังจากยุคของเขาล่ะก็ฉันจะ ‘ปวดหัวอย่างรุนแรง’ แค่คิดก็สยองแล้ว

“รออยู่ตรงนี้นะ ฉันจะรีบทำข้อสอบให้เสร็จแล้วรีบออกมา บางทีนายอาจจะได้กลับไปโชซอนเร็วขึ้นก็ได้” ฉันกดไหล่เขาให้นั่งลงแล้วเน้นย้ำอีกครั้ง “ฉันบอกว่ายังไงนะจำได้มั้ย”

เขาปิดปากสนิทพร้อมมองฉันด้วยหางตาอย่างไม่พอใจ แต่ฉันไม่มีเวลามาใส่ใจหรือเล่นสงครามประสาทด้วยหรอก

“ชิ! แล้วฉันจะรีบไปรีบมา”

“…”

“โอ๊ย! นั่งบื้ออยู่ได้ ไม่ตอบรับล่ะ”

“ก็เจ้าสั่งห้ามไม่ให้ข้าพูด”

“ให้มันได้อย่างนี้สิ! แล้วก็อย่าไปไหนด้วย อยู่แต่ตรงนี้ เข้าใจมั้ย”

“ข้าเข้าใจแล้ว ในเมื่อข้าเข้าใจแล้ว เจ้าก็จงไปอย่างสบายใจเถิด”

ฉันถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะรีบวิ่งเข้าห้องสอบ แล้วไม่นานนัก อาจารย์ก็เดินเข้ามา

“ทุกคนทราบกันแล้วนะคะว่าการสอบครั้งนี้มีทั้งหมดสามวัน วันนี้สอบวิชาภาษาเกาหลี ภาษาอังกฤษ และคณิตศาสตร์ พรุ่งนี้สอบวิชาวิทยาศาสตร์ สังคม และประวัติศาสตร์เกาหลี ส่วนวันสุดท้ายแบ่งสอบตามวิชาเลือก คะแนนสอบนั้นจะเอามารวมกันทั้งห้องแล้วคิดค่าเฉลี่ย”

เสียงบ่นอุบอิบของนักเรียนสูงอายุดังขึ้นอย่างไม่ขาดสาย อาจารย์จึงยิ้มแล้วเอ่ยขึ้นมาอีกรอบ

“ไม่ต้องกังวลไปนะคะ นี่ไม่ใช่ข้อสอบจริงๆ แต่เป็นแค่การทดลองสอบเฉยๆ ค่ะ ขอให้คิดว่านี่เป็นการประเมินสิ่งที่ตัวเองได้เรียนมาจนถึงตอนนี้นะคะ เอาล่ะค่ะ จะแจกกระดาษข้อสอบแล้วนะคะ”

กระดาษคำถามถูกแจกมาหมดรวดเดียวทุกวิชาที่จะต้องสอบในวันนี้ ซึ่งฉันเคยลองทำข้อสอบมาหลายครั้งแล้ว ฉันเริ่มทำข้อสอบวิชาภาษาเกาหลีก่อนเป็นอันดับแรก ข้อสอบไม่ค่อยยากสำหรับฉันสักเท่าไหร่ แต่สิ่งที่ยากสำหรับฉันในตอนนี้ก็คือชายที่มาจากโชซอน

“คยองมิน เธอคือที่หนึ่งของห้องเรา อาจารย์เชื่อว่าครั้งนี้เธอต้องทำออกมาได้ดีเหมือนเช่นเคยนะ” อาจารย์พูดให้กำลังใจขณะเดินผ่าน ฉันจึงส่งยิ้มอย่างเขินอายก่อนจะลงมือทำข้อสอบต่อ

ข้อสอบวิชาภาษาเกาหลีนั้นต้องเขียนคำตอบเยอะ จึงต้องใช้เวลามากขณะที่กำลังทำข้อสอบข้อที่เจ็ด หัวฉันก็เริ่มปวดจี๊ดๆ ตอนแรกคิดว่าตัวเองคงกดดันกับการทำข้อสอบ แต่พอคิดไปคิดมาก็นึกขึ้นได้ว่ามันเป็นอาการปวดแบบเดียวกับเมื่อเช้าไม่มีผิด

“อย่าบอกนะว่า…”

อย่าบอกนะว่าเขาออกมาเดินเล่น แล้วไปหยิบหนังสือประวัติศาสตร์อ่าน แต่เขาไม่น่าจะอ่านตัวอักษรของยุคปัจจุบันออก ถึงจะอ่านออกก็ไม่น่าจะวิเคราะห์ความหมายได้ เพราะอักษรเกาหลีที่พระเจ้าเซจงมหาราชประดิษฐ์ขึ้นมานั้นถูกพัฒนามาอย่างต่อเนื่องจนถึงปัจจุบัน

ถ้าเช่นนั้นสาเหตุของการปวดหัวนี้คืออะไรกัน