ทดลองอ่าน พานพบฝ่าบาทในห้วงกาล บทที่ 1-บทที่ 2

เขาลังเลอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะยื่นมือมาจับมือฉัน เขย่ามือขึ้นลงแล้วปล่อย

“ข้าจะไม่ได้พบเจ้าอีกแล้วใช่รึไม่”

“ใช่”

“หมายความว่าเจ้าไม่ใช่คนโชซอนใช่รึไม่ แล้วเจ้ามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร…”

“ถ้าให้พูดกันตามจริง ฉันเองก็เป็นคนโชซอนเหมือนกันนั่นแหละ”

“เจ้าถูกจับมาเป็นเชลยอยู่ที่นี่อย่างนั้นรึ”

“เชลยเหรอ ฮ่าๆๆๆ” ฉันระเบิดเสียงหัวเราะกับสิ่งที่เขาคิด “ฉันไม่ใช่เชลยหรอก แค่ฉันกับพ่ออาศัยอยู่ที่นี่ก็เท่านั้น และฉันจะไม่ไปไหนไกลจากพ่อเด็ดขาด”

“หากถึงคราวออกเรือนก็ต้องห่างจากพ่อแม่อยู่ดี”

“อื้ม มันก็ใช่ แต่สำหรับที่นี่ถึงออกเรือนแล้วก็ยังอยู่กับพ่อแม่ได้นะ ที่โชซอนก็มีแบบนี้ไม่ใช่เหรอ”

“นั่นก็ใช่… ว่าแต่หากมีโอกาสเจ้าจะไปโชซอนบ้างหรือไม่”

“ฉันจะไปโชซอนทำไมกัน ฉันไม่มีคนรู้จักอยู่ที่โชซอนซะหน่อย พอเถอะ เลิกคุยแล้วเข้าไปข้างในกันดีกว่า นายอยากกลับโชซอนเร็วๆ ไม่ใช่เหรอไง”

พอฉันทำท่าจะก้าวเดิน เขาก็จับข้อมือของฉันเอาไว้

“เจ้ามีข้า”

“หืม”

“คนที่เจ้ารู้จักในโชซอนก็มีข้าคนหนึ่ง ตอนนี้เจ้าไม่สมควรจะพูดว่าเจ้าไม่มีคนรู้จักอยู่ที่โชซอนเลยสักคนเดียว”

“คือ…”

การเดินทางข้ามกาลเวลาเป็นเรื่องราวที่ซับซ้อนเกินกว่าจะอธิบายให้ใครฟัง ฉันแกะมือของเขาออกแล้วยิ้มบางๆ

“ฉันไม่ไปโชซอน ฉันจะอยู่ที่นี่กับพ่อ เพราะครอบครัวของฉันมีคนเดียวก็คือพ่อ”

“พ่อคะ!”

ฉันตะโกนเรียกพ่อทันทีที่ปลดล็อกประตูดิจิตอลแล้วเปิดเข้าไป แต่ภายในบ้านยังคงสภาพเดียวกับตอนที่ฉันออกไปข้างนอกเมื่อเช้า บ้านมืดสนิท ไม่ได้เปิดไฟสักดวง เงียบเชียบมาก ไม่มีร่องรอยของการมีคนอยู่เลยแม้แต่น้อย ฉันจึงเปิดไฟห้องนั่งเล่น แล้วตรงไปยังห้องหนังสือ แต่ห้องหนังสือก็มืดสนิทเช่นกัน

พ่อไม่เคยกลับมาช้าแบบนี้เลยสักครั้ง พ่อเดินทางข้ามเวลาบ่อยมาก แต่พ่อจะกลับมาก่อนพระอาทิตย์ตกดินโดยไม่ทำให้ฉันต้องเป็นห่วง แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนเดิม นอกจากพ่อจะพาชายคนนี้มาทิ้งเอาไว้เพียงลำพังโดยที่ตัวเองไม่อยู่ด้วยแล้ว พ่อยังไม่กลับมาตามเวลาที่บอกไว้

ฉันเริ่มรู้สึกไม่สบายใจขึ้นมาทีละนิด กลัวว่าจะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นกับพ่อ ปกติถึงแม้จะเกิดเรื่องอะไร ฉันก็ไม่จำเป็นต้องกังวล เพราะต่อให้พ่อถูกมัดหรือถูกจับขังคุก พ่อซึ่งเป็นนักท่องเวลาก็สามารถพาตัวเองกลับมายังอนาคตได้ทุกครั้ง นักท่องเวลาไม่ใช่พ่อมดหมอผี จึงไม่จำเป็นต้องมีบทสวดหรือคาถาเพื่อท่องก่อนข้ามเวลา

“เกิดอะไรขึ้นหรือ”

เขาเดินตามมาที่ห้องหนังสือแล้วเอ่ยถาม ฉันตั้งใจจะตอบปัดไปว่าไม่มีอะไร แต่ทันใดนั้นฉันก็เหลือบไปเห็นดาบของเขาที่วางอยู่บนพื้น ทันทีที่เห็นดาบ ความคิดหนึ่งก็ผ่านหัวของฉันเข้ามา