ทดลองอ่าน พานพบฝ่าบาทในห้วงกาล บทที่ 1-บทที่ 2

ทันทีที่ขันทีเร่ง องค์ชายควังแฮก็หันไปมองแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด “ข้าในฐานะองค์ชายรัชทายาทผู้ได้รับคำสั่งจากเสด็จพ่อให้เป็นผู้นำของบุนโจ มีหน้าที่ดูแลปกป้องราษฎร ข้าไม่อาจทิ้งราษฎรของข้าเพื่อหนีเอาตัวรอดคนเดียวได้ ข้าทำไม่ได้เด็ดขาด”

“พระองค์!”

“อย่างไรเสียข้าก็ต้องไปจังหวัดคังวอน แต่ไม่ใช่ตอนนี้”

เขาสง่างามน่าเกรงขามจนไม่อยากจะเชื่อว่าเขาอายุเท่ากับฉัน แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาจะมาประทับใจกับท่าทางของเขา ฉันต้องตามหาพ่อ ฉันใช้โอกาสที่เขาเถียงกับขันทีรีบวิ่งออกมา แต่ทันทีที่ออกมาด้านนอกก็พบกับควันหนาแน่นปกคลุมไปทั่วสารทิศ

“แค่กๆ”

ฉันมองรอบๆ บ้านมุงหลังคาฟางที่ฉันฟื้นขึ้นมานั้นเป็นบ้านหลังเดียวที่ไม่ถูกไฟไหม้ บางทีอาจเป็นเพราะองค์ชายรัชทายาทประทับอยู่ก็ได้

“คยองมิน!” องค์ชายควังแฮก้าวยาวๆ ออกมาพร้อมตะโกนเรียกฉัน

“สภาพเช่นนี้เจ้าหาไม่เจอหรอก เจ้าต้องพักเสียก่อน แล้วข้าจะช่วยหาท่านพ่อของเจ้าให้เอง”

เขาพูดจามีเหตุผล ควันปกคลุมไปทั่วบริเวณขนาดนี้ การตามหาพ่อคงเป็นไปด้วยความยากลำบาก เสียงตะโกนของผู้คนดังระงมไปทั่ว ทว่าฉันตัดสินใจแน่วแน่แล้ว

“หน้าที่ของฉันคือการตามหาพ่อ ส่วนหน้าที่ของนายคือการดูแลราษฎรไม่ใช่เหรอ” ฉันพูดตรงประเด็นจนทำให้เขาเถียงไม่ออก

หลังจากนั้นสักพักเขาจึงได้พยักหน้าแล้วเอ่ยว่า “ข้าเข้าใจแล้ว แต่เจ้าต้องให้คำมั่นกับข้าก่อน หากหาท่านพ่อของเจ้าเจอแล้ว เจ้าต้องกลับมาที่นี่”

“ได้สิ ฉันสัญญา”

หมู่บ้านแห่งนี้เป็นหนึ่งในใจกลางของสงคราม

พวกผู้หญิงกับเด็กต่างพากันร้องไห้คร่ำครวญ บ้างก็กอดศพของคนในครอบครัวและกรีดร้องด้วยความเศร้าโศก ส่วนพวกผู้ชายก็วิ่งวุ่นดับไฟ บ้างก็วิ่งไปมาพลางตะโกนเรียกชื่อคนในครอบครัวที่หายตัวไป ตั้งแต่เกิดมาฉันไม่เคยเผชิญกับเหตุการณ์เช่นนี้มาก่อนเลย

“แค่กๆ”

ยิ่งเดินลึกเข้าไปในหมู่บ้านก็ยิ่งมองทางข้างหน้าไม่เห็น เพราะควันปกคลุมราวกับหมอก บ้านส่วนใหญ่ของที่นี่มุงหลังคาด้วยฟางข้าว เมื่อถูกไฟไหม้จึงทำให้เกิดควันหนาทึบมาก

“พ่อ! พ่อคะ แค่กๆ” ควันบดบังทัศนวิสัยไปจนหมด ฉันสำลักควันทุกครั้งที่ตะโกนเรียกพ่อ

“แม่นางขอรับ” ทหารชั้นผู้น้อยที่องค์ชายควังแฮสั่งให้ตามมาเอ่ยเรียกฉัน “แม่นางตามหาท่านพ่อท่ามกลางควันเช่นนี้คงไม่ดีแน่ แม่นางลองไปยังที่ที่วางศพกองเอาไว้ดีกว่าขอรับ”

“ที่วางศพเหรอ”

“พวกเขาวางศพเอาไว้หน้าลานที่ว่าการขอรับ ท่านน่าจะไปหาท่านพ่อจากที่นั่นก่อน…”

“พ่อของฉันยังไม่ตาย! ทำไมต้องให้ฉันไปหาพ่อที่นั่นด้วย!” ฉันตวาดออกไปด้วยความโกรธจนนายทหารถึงกับสะดุ้ง

“ไม่ได้…ไม่ได้หมายความเช่นนั้น ข้าแค่คิดว่าอาจจะอยู่ที่นั่นก็ได้ขอรับ…”

“ฉันบอกแล้วไงว่าพ่อของฉันยังไม่ตาย!”

คำพูดของนายทหารยิ่งเพิ่มความไม่สบายใจให้ฉันเป็นทวีคูณ ฉันจึงรีบวิ่งเข้าไปในกลุ่มควันโดยไม่ฟังเสียงร้องห้าม