ทดลองอ่าน พานพบฝ่าบาทในห้วงกาล บทที่ 1-บทที่ 2

“ผู้หญิงสามารถไปได้ แต่ไม่สามารถกลับมาได้ เพราะอย่างนั้นตอนพวกเรายังเด็ก พ่อของเธอทะเลาะกับฉัน ก็เลยเอาฉันไปทิ้งไว้ที่ไหนสักแห่งในยุคโครยอ และอีกหนึ่งอาทิตย์ก็ค่อยมาพาตัวฉันกลับไป หลังจากนั้นฉันไม่ตามพ่อของเธอไปท่องเวลาอีกเลย การที่ฉันซึ่งยังเป็นเด็กถูกทิ้งให้อยู่ตามลำพังในยุคโครยอมันทำให้ฉันช็อกมาก ฉันคิดว่าการเดินทางข้ามเวลาคือการสาปแช่งที่โหดร้ายสำหรับผู้หญิงในตระกูลเราเลย”

“ค่ะ…”

“แต่โชคดีที่ลูกชายกับลูกสาวของฉันดูเหมือนจะไม่ได้เป็นนักท่องเวลา อาจจะเพราะเป็นลูกครึ่งก็ได้ เธอเองก็เหมือนกัน น่าจะไปเริ่มต้นใหม่ที่อเมริกา อายุขนาดเธอคงจะตัดขาดโชคชะตาของตระกูลนี้ได้”

“แต่ว่าอาคะ ถ้าหนูแต่งงานแล้วมีลูก ลูกของหนูอาจจะเป็นนักท่องเวลาก็ได้ไม่ใช่เหรอคะ”

“แน่นอน แล้วจนถึงตอนนี้พ่อของเธอบอกอะไรเธอไว้บ้างล่ะ”

ฉันเริ่มไม่ค่อยชอบที่อาวิจารณ์พ่อของฉันจนเกินขอบเขต ฉันพอจะเข้าใจว่าอามีความทรงจำที่เลวร้ายมากเกี่ยวกับการท่องเวลา แต่ก็ไม่ควรอคติถึงขนาดนี้

“พ่อบอกเฉพาะสิ่งที่หนูสงสัยค่ะ”

“งั้นเหรอ งั้นก็ลืมไปเสียเถอะนะ แล้วบ้านนี้คือบ้านเช่าใช่มั้ย พรุ่งนี้ไปหาเจ้าของบ้านกับฉันเพื่อขอคืนบ้าน ไม่สิ ต้องไปแจ้งความก่อนว่าพ่อของเธอเป็นบุคคลหายสาบสูญ แล้วพอถึงเวลาที่กำหนดก็จะกลายเป็นบุคคลที่เสียชีวิตไปเอง กฎหมายเกาหลีกับอเมริกาน่าจะคล้ายๆ กัน เหมือนตอนพ่อของฉันก็ทำแบบนี้เหมือนกัน”

“พ่อของคุณอา หมายถึงคุณปู่เหรอคะ คุณปู่เองก็หายตัวไปเหมือนกันเหรอคะ”

“ไม่ได้หายตัวไปแต่เสียชีวิตที่ไหนสักแห่งในประวัติศาสตร์ต่างหาก ดังนั้นฉันถึงได้บอกว่าตระกูลของเราเหมือนถูกสาปแช่งยังไงล่ะ น่าขำมั้ย บอกว่าจะไม่เข้าไปแทรกแซงประวัติศาสตร์ แต่สุดท้ายก็เข้าไปแทรกแซงจนได้และผลตอบแทนของการกระทำเหล่านั้นก็คือความตายในขณะที่ประวัติศาสตร์ไม่ได้เปลี่ยนไปเลยสักนิดเดียว มนุษย์น่ะทั้งโง่และเซ่อแบบนี้สินะ ฉันน่ะอยากกลับอเมริกาจะแย่อยู่แล้ว”

แล้วอาก็พูดสแลงภาษาอังกฤษที่ฉันไม่รู้ความหมาย แต่ฉันเดาว่ามันไม่น่าจะเป็นความหมายที่ดีสักเท่าไหร่

“ฉันพักอยู่ที่โรงแรมนาริ นี่คือหมายเลขห้องพัก แต่ถ้ามีเรื่องด่วนก็ติดต่อได้ตลอดนะ แล้วพรุ่งนี้เที่ยงฉันจะมาหาอีก เธอไม่ได้ออกไปไหนใช่มั้ย”

“ไม่ไปค่ะ หนูอยู่บ้านตลอด”

“โอเค ถ้างั้นเจอกันพรุ่งนี้ ล็อกประตูบ้านให้ดีๆ ล่ะ”

หลังจากอาไปแล้ว บ้านก็กลับมาเงียบสงัดอีกครั้ง น้ำตาของฉันพลันไหลรินอาบแก้มทันที ฉันรีบยกมือขึ้นปาดน้ำตาพลางคิดว่าตอนนี้ต้องทำอะไรสักอย่าง แต่จะทำอะไรดีล่ะ

พอเดินไปที่ครัวแล้วเปิดหม้อหุงข้าว ฉันก็เพิ่งได้รู้ว่าตั้งแต่ที่เขาคนนั้นมาที่นี่เมื่อสามวันก่อน ฉันก็ไม่ได้กินข้าวที่บ้านอีกเลย ส่วนใหญ่จะซื้ออาหารจากร้านฟาสต์ฟู้ดกินแบบง่ายๆ

ฉันตักข้าวใส่ชามแล้วเทน้ำตามลงไปเพื่อทำข้าวต้มแบบง่ายๆ แต่พอตักข้าวเข้าปาก ภาพของเขาคนนั้นที่กินข้าวอย่างเอร็ดอร่อยเมื่อสามวันก่อนก็แวบเข้ามาในสมอง

เขานั่งถือป้ายหยกหักครึ่งอยู่ตรงนี้ แล้วบอกว่าแม่ของเขาเสียชีวิตไปตั้งแต่เขายังเด็ก ใช่แล้ว พระสนมกงบินแห่งตระกูลคิมคือพระราชมารดาขององค์ชายควังแฮ พระองค์สิ้นพระชนม์เมื่อองค์ชายอายุได้สองชันษา ทั้งฉันและเขาต่างก็จำเรื่องราวเกี่ยวกับแม่ไม่ได้เหมือนกัน ฉันพยายามหาจุดเหมือนของฉันกับเขา แล้วเริ่มปลอบใจตัวเองท่ามกลางสถานการณ์แบบนี้

‘หลังขึ้นเป็นกษัตริย์ องค์ชายควังแฮก็ถูกโค่นบัลลังก์จากกบฏอินโจแล้วถูกเนรเทศไปที่เกาะเชจู พระองค์ใช้ชีวิตอยู่ที่นั่นหลายสิบปีจนสิ้นพระชนม์ ณ ที่แห่งนั้น พระองค์ยังคงเชื่อว่าจะได้คืนสู่ตำแหน่งเดิมจนกระทั่งวินาทีที่สิ้นพระชนม์’