ทดลองอ่าน พานพบฝ่าบาทในห้วงกาล บทที่ 1-บทที่ 2

เมื่อเทียบกับชีวิตขององค์ชายควังแฮ ชีวิตของฉันยังดีกว่าเยอะ แต่อีกด้านหนึ่ง เขาได้อยู่กับคนที่เรียกว่าครอบครัว ซึ่งนั่นทำให้ฉันคิดว่าชีวิตของเขาดีกว่าชีวิตของฉัน

‘เจ้ามีข้า’

คำพูดที่เขาบอกกับฉัน

‘คนที่เจ้ารู้จักในโชซอนก็มีข้าคนหนึ่ง ตอนนี้เจ้าไม่สมควรจะพูดว่าเจ้าไม่มีคนรู้จักอยู่ที่โชซอนเลยสักคนเดียว’

ถ้าฉันเป็นคนโชซอนที่อาศัยอยู่ในสมัยนั้นจริงๆ… ไม่รู้ทำไมคำพูดของเขาทำให้ฉันรู้สึกสบายใจ แต่ในโลกแห่งความจริงฉันไม่ใช่คนโชซอน ฉันจึงต้องเอาชนะความเศร้า ความเหงา และความเจ็บปวดเพียงลำพัง ทั้งในตอนนี้ ทั้งในอนาคต ชั่วนิรันดร์ จนกว่าฉันจะตายไปจากยุคนี้… จากที่นี่…

ฤดูใบไม้ผลิ ปี 1599 (ปีที่ 32 ของพระเจ้าซอนโจ) เมืองยอนชอน จังหวัดคยองกี

“จริงรึ ที่เจ้าพูดออกมาเป็นเรื่องจริงรึ”

“เจ้าค่ะ ข้าจะปดคุณหนูไปด้วยเหตุใดล่ะเจ้าคะ ข้าได้ยินกับหูเลยนะเจ้าคะว่าองค์ชายรัชทายาทออกเดินทางไปพระราชวังชั่วคราวจังหวัดฮวังแฮเมื่อวานนี้ อีกไม่นานน่าจะผ่านมาทางยอนชอนเจ้าค่ะ”

“ไปถึงจังหวัดฮวังแฮอันไกลโพ้นนั่นเลยหรือ”

“จริงสิ คุณหนูเจ้าคะ พระมเหสียังประทับอยู่ในพระราชวังชั่วคราวไม่ใช่รึเจ้าคะ ดูท่าทางน่าจะเกิดเรื่องอะไรสักอย่างกับพระมเหสีนะเจ้าคะ”

“เช่นนั้นหรือ แต่ข้าก็เคยได้ยินจากท่านพ่อมาว่าองค์ชายรัชทายาทอาการดีขึ้นมากแล้ว แต่หากต้องออกเดินทางไกลเช่นนี้…”

หญิงสาววัยสิบหกปีกำลังเงี่ยหูฟังคำพูดของสาวใช้อย่างตั้งอกตั้งใจ นางมีดวงตาที่เปล่งประกาย เห็นได้ชัดว่ายังเพิ่งเป็นสาวแรกรุ่น นางได้ยินมาว่าองค์ชายควังแฮที่กลับมาจากจังหวัดชอนราจะไปเข้าเฝ้าพระมเหสีที่พระราชวังชั่วคราวจังหวัดฮวังแฮ ดังนั้นนางจึงตื่นเต้นมาก เพราะจะได้เห็นองค์ชายควังแฮ องค์ชายรัชทายาทแห่งเมืองหลวงผู้นั้น

“ไปเตรียมตัวเร็วเข้า”

“เตรียมอะไรเจ้าคะ”

“ถ้าอยากเห็นองค์ชายรัชทายาท ก็ต้องแอบไปในช่วงที่ท่านพ่อไม่อยู่ไม่ใช่รึ”

“คุณหนู! นายท่านก็ต้องไปต้อนรับองค์ชายรัชทายาทอยู่แล้ว ถ้าคุณหนูแอบหนีไปดูองค์ชายโดยไม่ให้เตะตานายท่าน คุณหนูก็ต้องแอบดูอยู่ไกลๆ เลยนะเจ้าคะ อย่าไปเลยเจ้าค่ะ ข้าว่าคุณหนูลองไปขอร้องนายท่านดีกว่านะเจ้าคะ บางทีคุณหนูอาจจะได้เป็นพระสนมขององค์ชายรัชทายาทก็ได้เจ้าค่ะ นายท่านเองก็รู้ใจคุณหนูดี”

“ข้าไม่มั่นใจ…” ใบหน้าของหญิงสาวแดงก่ำราวกับผลแอปเปิ้ลสุกเมื่อได้ยินคำว่า ‘พระสนม’

ชื่อของหญิงสาวผู้นี้คือคิมอินนา ลูกสาวคนที่สองของคิมเจนัม เจ้าเมืองยอนชอน นางคือเด็กน้อยที่เกือบถูกทหารญี่ปุ่นสังหารที่ฮเว-รยองเมื่อเจ็ดปีก่อนในระหว่างที่กำลังลี้ภัยไปยังจังหวัดฮวังแฮ

ตอนนั้นนางยังเด็กมาก แต่นางก็จำบุรุษที่อุ้มนางเอาไว้ในอ้อมกอดก่อนจะเสียชีวิตด้วยคมดาบของทหารญี่ปุ่น รวมทั้งบุรุษที่ยืนถือดาบอยู่ตรงหน้านางได้ดี ซึ่งนางเพิ่งมารู้ความจริงจากคำบอกเล่าของท่านพ่อทีหลังว่าบุรุษที่ยืนถือดาบช่วยนางนั้นคือองค์ชายรัชทายาทควังแฮ

อินนาคลายถุงผ้าไหมใบเล็กที่พกติดตัวอยู่เสมอ ในถุงผ้านั้นมีป้ายหยกครึ่งหนึ่งขององค์ชายควังแฮ สิ่งนี้เหมือนตัวแทนขององค์ชาย นางหยิบป้ายหยกขึ้นมาชื่นชมอย่างทะนุถนอม

“รีบไปกันเถิด”

“เจ้าค่ะคุณหนู” สาวใช้รีบจัดเสื้อนอกให้อินนาสวมใส่ก่อนจะเดินตามออกไปอย่างลุกลี้ลุกลน