ทดลองอ่าน พานพบฝ่าบาทในห้วงกาล บทที่ 3-บทที่ 4

“เมื่อเที่ยงของวันนี้ข้าออกไปล่าสัตว์ จู่ๆ สายลมแรงก็พัดมา และพอสายลมนั่นหายไป ข้าก็พบหญิงนางหนึ่งนอนหมดสติอยู่ พอข้าเห็นเช่นนั้น ข้าก็มั่นใจมาก เพราะข้าเคยฟังเรื่องราวเกี่ยวกับอาณาจักรจากคนคนหนึ่งเมื่อนานมาแล้วว่าคนจากอาณาจักรนั้นจะมาพร้อมสายลม แล้วสายลมนั้นก็จะหายไป ดังนั้นข้าจึงสันนิษฐานว่า…”

“คนคนนั้น? ใครหรือเพคะ”

ถ้าไม่ใช่พ่อ คนที่เล่าเรื่องนี้ให้ฟังก็น่าจะเป็นคนเดียวเท่านั้น

“เรื่องของท่านนั้น ข้าคงไม่สามารถพูดตามอำเภอใจได้…”

“องค์ชายควังแฮใช่ไหมเพคะ”

คำว่า ‘องค์ชายควังแฮ’ ที่ออกมาจากปากของฉันทำให้เขาทำหน้าตกใจเล็กน้อย แสดงว่าใช่องค์ชายควังแฮแน่นอน

“ตอนนี้เขาอยู่ที่นี่ด้วยใช่ไหมเพคะ หม่อมฉันต้องพบเขาเพคะ ตอนนี้เลย”

องค์ชายจองวอนจ้องมองฉันที่เตรียมพร้อมจะออกจากห้องนี้เสมอเพียงแค่เขาบอกสถานที่ที่องค์ชายควังแฮอยู่ แต่เขาไม่ยอมพูดอะไรออกมาเลย ท่าทางของเขาดูสุขุมเยือกเย็นมากจนฉันต้องลดความตื่นเต้นลงไป

“ถ้าคนที่เจ้าต้องการพบไม่ได้อยู่ที่นี่ตอนนี้ ถ้าเจ้าไม่สามารถพบได้ เจ้าจะหายไปกับสายลมอีกครั้งหรือไม่”

ฉันไม่เข้าใจคำพูดขององค์ชายจองวอนเลย คนที่เล่าเรื่องฉันให้เขาฟัง และทำให้เขารู้เรื่องฉัน ไม่ใช่องค์ชายควังแฮเหรอ ถ้าไม่ใช่ หรือว่าฉันมาในยุคหลังจากที่องค์ชายควังแฮเสียชีวิตไปแล้ว

ไม่สิ ต้องไม่เกิดเรื่องอย่างนั้นขึ้นเด็ดขาด ฉันจะต้องเจอพ่อให้ได้

“หม่อมฉันไม่ทราบหรอกนะเพคะว่าพระองค์เห็นอะไรตอนที่หม่อมฉันสลบอยู่ แต่จะไม่เกิดเรื่องอย่างนั้นขึ้นอีกแน่นอนเพคะ ดังนั้นขอร้องเถอะนะเพคะ ถ้าคนที่เล่าเรื่องนั้นให้พระองค์ฟังคือองค์ชายควังแฮ ขอหม่อมฉันพบกับเขาตอนนี้เลยได้ไหมเพคะ”

“แล้วเจ้าจะไปเจอท่านนั้นเพื่อสิ่งใด”

“หมายถึงว่าทำไมต้องเจอใช่ไหมเพคะ เรื่องนั้นฉันต้องเจอกับเขาแล้วบอกเขาด้วยตนเอง”

ฉันต้องรบกวนเขา ทำยังไงก็ได้ให้ฉันอยู่ในวังได้ เพราะอย่างน้อยเขาก็รู้จักฉัน น่าจะช่วยเหลือฉันได้ ยิ่งไปกว่านั้นในช่วงที่พระนางอินมกถูกถอดยศซึ่งเป็นช่วงที่พ่อปรากฏตัว ตอนนั้นเขาเป็นพระราชาแห่งโชซอน เพราะอย่างนั้นฉันจึงต้องการความช่วยเหลือจากเขา

“ถ้าข้าบอกว่าเป็นไปไม่ได้เล่า”

“อะไรนะเพคะ”

“เรื่องนั้นเป็นไปไม่ได้”

“ทำไมล่ะเพคะ พระองค์คือองค์ชายจองวอน ซึ่งก็หมายความว่าเป็นเชื้อพระวงศ์ ดังนั้นการพาหม่อมฉันไปพบองค์ชายควังแฮก็ไม่น่าจะเป็นเรื่องที่เหลือบ่ากว่าแรงเกินไป ถ้าอย่างนั้นหม่อมฉันฝากไปทูลองค์ชายควังแฮได้ไหมเพคะว่าหม่อมฉันอยู่ที่นี่ หม่อมฉันมั่นใจว่าทันทีที่พระองค์ทราบ จะต้องเรียกหม่อมฉันเข้าไปพบแน่นอนเพคะ”

“เหตุใดเจ้าจึงมั่นใจถึงเพียงนั้น”

“เพราะว่า…”