ทดลองอ่าน พานพบฝ่าบาทในห้วงกาล บทที่ 5-บทที่ 6

บทที่ 5

“เจ้ายังมีเรื่องอะไรจะพูดกับข้าอีก”

“คือว่า…หม่อมฉันคิดเอาไว้นานแล้วว่ามีเรื่องอยากกราบทูลเมื่อได้พบกับองค์ชายรัชทายาทเพคะ”

“เจ้ามีเรื่องจะพูดกับข้ารึ ข้าไม่เคยรู้จักเจ้า แล้วเจ้ามีเรื่องอันใดถึงต้องคุยกับข้าด้วยเล่า”

“ถึงพระองค์จะจำเด็กน้อยคนนั้นไม่ได้ แต่เด็กน้อยคนนั้น…จำพระองค์ได้เสมอเพคะ”

“เจ้าน่ะรึ”

บรรยากาศแบบนี้…มันอะไรกันนะ

“พี่สาว จงอยากไปส้วม”

จงพูดพลางดึงชายกระโปรงของฉัน ฉันจึงต้องรีบออกไปจากตรงนั้นโดยไม่ทันได้ยินบทสนทนาขององค์ชายควังแฮกับหญิงสาวคนนั้นจนจบ

พอถึงวันแรกของปี พิธีคัดเลือกคู่อภิเษกก็จบลง โดยหญิงสาวที่ได้รับเลือกก็คือธิดาของคิมเจนัมจากตระกูลคิม นางอายุเพียงสิบหกปีเท่านั้น ซึ่งพระราชพิธีอภิเษกสมรสได้ถูกกำหนดให้จัดขึ้นในต้นฤดูร้อนปีหน้าหลังเสร็จสิ้นพิธีไว้ทุกข์ของพระมเหสีอึยอินแล้ว

ทันทีที่นางถูกเลือกอย่างเป็นทางการ ก็เกิดการซุบซิบขึ้นในหมู่นางใน บ้างบอกว่านางน่าสงสารที่ต้องแต่งงานกับชายอายุคราวพ่อ บ้างก็บอกว่านางน่าอิจฉาที่จะได้เป็นพระมเหสีผู้มีอำนาจ บ้างก็บอกว่าพ่อของนางกระหายอำนาจถึงกับต้องเอาลูกสาวมาเป็นพระมเหสี

แต่ประเด็นสำคัญของการซุบซิบก็คือนางคือผู้หญิงจากตระกูลคิมคนแรกที่จะได้เป็นพระมเหสี นางในพูดกันว่าในตอนแรกที่ชื่อของนางอยู่ในทำเนียบคนที่เข้าคัดเลือก พระเจ้าซอนโจไม่คิดที่จะเลือกนางเสียด้วยซ้ำ เรียกได้ว่าถูกคัดออกเป็นคนแรกเลยทีเดียว ด้วยความที่มาจากตระกูลคิม ทว่าพอถึงเวลาคัดตัวก็มีกลิ่นหอมลอยมาทันทีที่พระเจ้าซอนโจตรัสถามว่านี่คือกลิ่นอะไร นางก็ตอบว่าคือกลิ่นของตัวนางเอง ซึ่งนั่นทำให้พระเจ้าซอนโจสนพระทัยในตัวนางมากขึ้นทันที

ต่อให้นั่งก้มหน้า นางก็ดูสวยโดดเด่นกว่าใคร หญิงผู้มีใบหน้างดงาม มาพร้อมกับกลิ่นกายที่หอมหวน จึงทำให้หัวใจของพระเจ้าซอนโจซึ่งอายุเข้าสู่วัยชราเริ่มหวั่นไหว

ส่วนทางด้านองค์ชายควังแฮผู้ซึ่งน่าจะไม่พอใจยิ่งกว่าใครๆ กลับนิ่งเฉย เขาตั้งอกตั้งใจไว้ทุกข์ให้พระมเหสีอึยอินนานหลายเดือนถึงจะกลับเข้าวังสักครั้ง

“พี่สาว!”

หลายวันก่อนจงคิดถึงเสด็จปู่ จึงเอาบทกลอนที่ตนเองเขียนไปถวาย เสด็จปู่จึงพระราชทานว่าวให้มาเป็นของรางวัล

“ไปเล่นว่าวกัน ว่าว!”

องค์ชายจองวอนที่นั่งอยู่ข้างๆ พูดค้านขึ้นมาทันที “ตอนนี้ยังอยู่ในช่วงไว้ทุกข์ ใครเขาเล่นว่าวกัน”

แต่พักหลังนี้จงสนิทสนมกับพ่อมากขึ้น เขาจึงกล้าที่จะต่อรอง “เสด็จปู่พระราชทานมา ก็แสดงว่าข้าเล่นได้นะขอรับ ท่านพ่อ”

ยิ่งโต จงก็ยิ่งมีแววฉลาดมากขึ้น

“ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้ เอาไปเก็บเสีย”

“แต่…เสด็จปู่ทรงอนุญาตแล้วนะขอรับ” แล้วจงก็เริ่มร้องไห้ ฉันจึงสงสารจับใจ

“ไม่เป็นไรหรอกเพคะ ฝ่าบาทเป็นคนพระราชทานนะเพคะ”

“ข้าบอกว่าไม่ได้ยังไงเล่า เอาไปเก็บ” องค์ชายจองวอนเริ่มโมโห

“ขนาดไว้ทุกข์ยังคัดเลือกคู่อภิเษกได้ แค่เล่นว่าวก็ไม่น่าจะเสียหายอะไรนะเพคะ”

ฉันหยิบเอาเหตุผลนี้ขึ้นมาอ้าง องค์ชายจองวอนจึงหันมองรอบๆ ก่อนตวาดเสียงดัง

“เจ้ารู้ตัวหรือไม่ว่าคำพูดของเจ้าอาจทำให้ต้องพระอาญาได้ หากใครมาได้ยินเข้าล่ะก็…”

“ก็แค่ตายไม่ใช่หรือเพคะ”

แน่นอนว่าฉันยังไม่อยากตายหรอก แต่ฉันแค่คิดจะต่อปากต่อคำกับองค์ชายจองวอนเท่านั้น ฉันรู้จักนิสัยที่แท้จริงของเขาเป็นอย่างดี เขาเป็นคนดีมาก แต่ปัญหาคือเขาไม่ยอมเผยด้านดีของเขาให้พระชายาและลูกๆ ของเขาได้เห็น

“จง”

“พี่สาว”

ฉันส่งยิ้มให้องค์ชายจองวอน แล้วหันไปถามจง “ตอนที่เสด็จปู่ทรงอนุญาตให้เล่นว่าวได้ ท่านพ่ออยู่ตรงนั้นด้วยไหม”

“อยู่สิ” จงตอบพลางพยักหน้ายืนยัน องค์ชายจองวอนจึงเม้มปากแน่นราวกับยอมแพ้ ก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่

“ก็ได้ ข้าอนุญาต”