ทดลองอ่าน พานพบฝ่าบาทในห้วงกาล บทที่ 5-บทที่ 6

บทที่ 6

หลังเหตุการณ์ ‘ไอเป็นเลือด’ ของพระเจ้าซอนโจ ฉันก็ถูกไล่ออกจากห้องเครื่อง โดยยังไม่ได้ถูกกำหนดว่าจะให้ไปทำงานที่ไหน แต่ที่พักของฉันยังคงเป็นที่เดิม

เช้าวันรุ่งขึ้นหลังการไต่สวน พระสนมอินบินเรียกฉันเข้าไปพบ

“การที่ข้าส่งเจ้าไปที่ห้องเครื่องนั้นทุกอย่างล้วนมีเหตุผล”

ฉันพยายามนั่งก้มหน้านิ่งให้มากที่สุดเพื่อจะได้ไม่มีอะไรไปขัดใจ ‘แม่มดอินบิน’

“โชคดีจริงๆ ที่ฝ่าบาททรงมอบเรื่องเมื่อวานให้เป็นหน้าที่ของข้า และข้าก็จัดการได้เป็นอย่างดี หากเจ้าพูดอะไรผิดไปแม้แต่น้อยที่ศาลพิเศษนั่น ไม่เพียงแต่เจ้าที่จะเจ็บตัว แม้แต่องค์ชายจองวอนก็จะเจ็บตัวไปด้วย”

ฉันไม่เข้าใจคำพูดของนางเลย ฉันได้เข้าไปทำงานในห้องเครื่องก็เพราะนาง ถ้าฉันเข้าไปเกี่ยวพันกับเหตุการณ์วางยาพิษ คนที่จะต้องปวดหัวกับเรื่องนี้ก็คือนาง แต่มันเกี่ยวอะไรกับองค์ชายจองวอนที่จะต้องบาดเจ็บตามไปด้วยล่ะ ความสงสัยทำให้ฉันเงยหน้าขึ้นมา แต่พอสบตานาง ฉันก็รีบก้มหน้าลงเหมือนเดิม

“องค์ชายจองวอนยืนกรานต่อหน้าฝ่าบาทว่าจะสอบสวนและคลี่คลายเรื่องนี้ด้วยตัวเอง ทั้งแม่ทั้งลูกต่างก็บอกว่าจะจัดการเรื่องนี้ด้วยตัวเอง พวกเราสองคนแม่ลูกจึงกลายเป็นเหยื่อชั้นดีให้ราชสำนักใส่ร้ายป้ายสี”

พระสนมอินบินผู้เป็นแม่กับองค์ชายจองวอนผู้เป็นลูกชายออกหน้าแก้ไขเหตุการณ์นี้ด้วยตัวเอง ถ้ามองอีกมุมหนึ่ง หลายคนอาจคิดว่าพระสนมอินบินสั่งให้ฉันวางยาฝ่าบาท องค์ชายจองวอนจึงต้องออกหน้าเพื่อปกปิดความผิดของแม่ ตอนนี้ฉันเริ่มเข้าใจคำพูดของพระสนมอินบินแล้ว

“เงยหน้าขึ้นมาสิ”

ฉันรีบเงยหน้าขึ้นทันที แต่สายตาก็ยังจ้องมองพื้นอยู่เหมือนเดิม ฉันไม่ชอบสบตากับนาง เพราะมันทำให้ฉันขนลุกโดยไม่รู้ตัว องค์ชายจองวอนเป็นคนดีและใจดี แต่นางซึ่งเป็นแม่ของเขาต่างจากเขาอย่างสิ้นเชิง ฉันชักจะสงสัยความสนิทสนมระหว่างสองแม่ลูกคู่นี้เสียแล้ว

“ข้านึกว่าเจ้าจะมีสีหน้าที่แย่มาก แต่สีหน้าของเจ้าในตอนนี้ยังดูดีนะ” นางมองฉันแล้วยิ้มเยาะ

“ข้ายังไม่ได้ใส่ชื่อของเจ้าเข้าไปในรายชื่อนางใน เพราะข้าคิดอยู่แล้วว่าวันนี้ต้องมาถึง เจ้าคงทำงานในห้องเครื่องไม่ได้อีกต่อไปแล้ว แต่อย่างไรเสียข้าก็จะให้เจ้ามีสิทธิ์ได้เลือก”

ฉันเหลือบตาขึ้นมาสบตานางแวบหนึ่ง

“องค์ชายจองวอน ลูกชายของข้าทำทุกอย่างก็เพื่อเจ้า ดูท่าเขาจะถูกใจเจ้าจริงๆ ที่ผ่านมาข้ายังไม่กล้าทำตามความต้องการของเขามากเพราะยังเกรงใจลูกสะใภ้อยู่ จึงยังไม่เอาชื่อของเจ้าไปใส่ไว้ในรายชื่อของนางใน แต่เรื่องเมื่อวานทำให้ข้าไม่ต้องลำบากใจอีกต่อไป เจ้าชื่อคยองมินใช่หรือไม่”

“เพคะพระสนม”

“ข้าจะให้เจ้าเป็นสนมของลูกชายข้า เจ้าจะว่าอย่างไร”

ฉันตกใจมาก นางเองก็แปลกใจที่ฉันมีท่าทีแบบนี้

“เจ้าจะต้องอยู่ในวังและกลายเป็นสตรีที่มือของชายอื่นก็ไม่อาจสัมผัสได้ไปจนตาย เจ้าว่าดีหรือไม่”

“คือ…”

“เจ้าไม่ชอบรึ”

“ไม่ใช่อย่างนั้นเพคะ หม่อมฉันไม่บังอาจเป็นสนมขององค์ชายจองวอนหรอกเพคะ”

“นึกไม่ถึงเลยนะว่าสตรีอย่างเจ้าจะปฏิเสธข้อเสนอนี้ เจ้าปฏิเสธด้วยมารยาท แต่ใจของเจ้าตกลงใช่หรือไม่”

“หม่อมฉัน…”

“หากเจ้าไม่ต้องการจริงๆ ข้าก็จะเอาชื่อของเจ้าไปไว้ในรายชื่อของนางใน และจะทำให้เจ้าอยู่ในวังนี้ในฐานะนางในอย่างเป็นทางการ และหากเป็นเช่นนั้น เจ้าจะไม่สามารถออกจากวังนี้ได้เลยจนกระทั่งตาย เจ้ายินยอมที่จะเป็นเช่นนั้นรึ”